Andvari - 01.04.1962, Qupperneq 76

74
GUÐMUNDUR BÖDVARSSON
ANDVAltl
kringum augun og á hvörmunum, hvar þessa cluldu athygli í augunum, sem
sýndist sofa en var þó vakandi, í hvers svip hafði ég áður séð þetta sambland
af þægð og þrjózku, íofið einhverri óútskýranlegri löngun, — einhvers staðar
hafði ég séð þetta áður, og einmitt í svona algjörri kyrrstöðu og athafnaleysi,
eins og það birtist í Rúnka gamla þar sem hann sat þarna á hjólbörunum.
Þá lyfti hann höfði í svip og leit við mér á þann hátt sem litið er við mein-
lausum fávitum, sem enginn skiptir sér af og sjálfir skipta sér ekki af neinu,
síðan tók hann aftur að stara á hendur sér í þumbaraskap. En mér lá við að
kippast til á gaddabeddanum þegar hann leit upp, því nú vissi ég það, nú vissi
ég hvar ég hafði séð hann áður. — Dreyri gamli, datt mér í hug, Stroku-Rauður,
sem sumir kölluðu, blessaður gamli dráttarklárinn heima, sem alltaf strauk til
æskustöðvanna einu sinni á hverju vori.
Mér varð svo ljóslifandi í minni að ég kom einu sinni til hrossanna í hag-
anum. Það var logn og það var kvöld á vori. llnghrossin voru með stjákl og
hnotabit og vildu auðsjáanlega koma öllu í uppþot og eltingar, — ég átti ein-
mitt erindi við eitt þeirra. Þá varð mér litið á Dreyra gamla, því hann tók ekki
þátt í óróanum en stóð og hengdi haus, svo óumræðilega afskiptálaus og ósnort-
inn af galsa lélaga sinna, að furða var að sjá. En í hálfluktum augum lians
brann einhver dreymin glóð, sem ég áttaði mig ekki á, einhver innhverf skyggni,
ef ég mætti svo segja. — Morguninn eftir var hann farinn. — Og nú sýndist
mér hann sitja þarna á grænum hjólbörum. — Og það var logn og það var
vor í loftinu.
Ég sagði við Runólf gamla upp úr þögninni: — Þú hefur ekki slegið túnið
í fvrrasumar. — Eg hafði aldrei talað við hann áður. — Elann hrökk við og leit
J ö O
við mér argur:
— Ekki slegið túnið? Hvaða helvítis tún? Llm hvað ertu að þrugla?
— Blettinn, sagði ég.
7 O Ö
Það hnussaði í honum: Éld þau megi lifa og drepast í friði þessi strá.
— En börumar? spurði ég.
— Börurnar, át hann eftir, tortryggnin uppmáluð, — hvað er um þær, hvað
viltu með þær?
— Ja, hvað gerirðu við þær? — Hann gegndi mér engu.
— Þær eru svo nýjar og fallegar, ítrekaði ég, — hefurðu smíðað þær sjálfur?
— Óekkí, drundi í karli, — fjandakomið ég hef smíðað.
— En annaðhvort er, sagði ég og vildi ekki sleppa af honum takinu, þrátt
fyrir þykkskinnunginn, — að börumar em svo til nýjar, eða þá að þú geymir
þær eins og livern annan minjagrip síðan þú varst bóndi fyrir austan fjall.
Og þá tók eins og að bjarma fyrir ofurlitlu af félagslund í augurn Rúnka