Fálkinn - 16.12.1933, Blaðsíða 10

8
F Á L K I N N
JP
Atíán ár meðal
s'vertingja^ “ z%T
Að ofan anddyr-
ið í húsi Kristins
læknis, í miðju
læknirinn í setu-
stofu sinni, að
neðan dóttir hans
Grete, við arininn
imi hje lieima eigi að láta sjer
á sama standa afdrif landanna,
sezn erlendis búa. Þeim er nefni-
lega líka mikill styrkur að því,
að vita og finna, að þeir sjeu
ekki gleymdir menn þjóðarheild-
arinnar og gera því meira
gagn, sem móralski styrkurinn
að heiman er meiri. —
í nærri átján ár „blakti"
íslenska flaggið þannig yfir heirn
kynni fslendings á svertingja-
eynni San Domingo, liins ágæta
læknis og landa vors Kristins
Björnssonar, sonar Björns Guð-
mundssonar múrarameistara,
timburkaupmanns og síðast kola-
kaupmanns hjer í Reykjavík. f
átján föng og ströng ár var hann
svo að segja einangraður meðal
svertingjanna, og á jeg þá við
það, að Kristinn iæknir hafi lítil
sem engin sambönd liaft við
heimafandið, að undanteknum
brjefaviðskiftum við ættingja
sína. En hann hjelt ísiensk blöð
og timarit, keypti sjer ísienskar
bækur — og er nú kominn aft-
ur til Norðurálfu, sestur að í
Kaupmannahöfn við læknastörf,
islenskari í lund og hátterni, en
margur heimalandinn, en með
víðsýni og dómgreind aflað og
auðgað við ferðalög um mörg
lönd og meðal margra þjóða.
íslendingur með alheimsbraginn
yfir sjer og fær í allan sjó. —-
— Það var meira en undarleg
tilviljun, að Kristinn Björnsson
settist að á San Domingo sem
læknir. Tilviljun, sem var jafn
undarleg, sem hún má kallast
kátbrosleg. Iiann var sem sje
svo að segja ráðinn sem líflækn-
ir lýðveldisforsetans, og hefði
vafalaust orðið það, ef uppreist-
in, sem „försetinn“ ætlaði að
koma á stað til þess að brjótast
til valda, hefði tekist. —
— I ágúst byrjun 1908 vai’
Ivristinn ráðinn til bráðabirgða
sem bæjarlæknir á St. Tliomas,
er Danir þá áttu. Var honum
ætlað að vera þar í 18 mánuði,
meðan hinn fasti læknir væri við
framhaldsnám í Iíaupmanna-
höfn. I St. Tliomas voru fyrir
hvorki meira nje minna en þrir
Kristinn læknir og dóttir hans við dominospil.
brjef, þar sem smáflöggum
norskum var stungið á þá staði
heimskautanna á milli, þar sem
Norðmenn búa og starfa. Mjer
datt undir eins í bug, að „víða
flækist landinn“,þó fæstir heima
viti um það og að það væri leitt,
að við gætum ekki búið út svona
landabrjef með íslenskum smá-
flöggum. Því í raun og veru er
hvert einasta íslenskt heimili er-
lendis, liver íslensk kona og
maður, sem hefir lifstarf sitt
meðal framandi þjóða, islenskt
flagg rótfest í framandi jörð.
Við erum dæmdir sem þjóð eft-
ir starfi þeirra og framkomu
allri — og þessvegna ætti mönn-
Maður heyrir oft sagt, að „víða
flækist landinn“ og víst er það,
að eigi aðeins hjer í ættlandmu
er strjálbygðara en í nokkru
öðru landi í Norðurálfu, heidur
mun það og vera svo, að landar
okkar eru flestum öðrum þjóð-
um meir tvístraðir út um öll
lönd og heimsálfur, þó fæstir
hjer lieima liafi enn komið auga
á þá staðreynd. Það opinbera
hefir sem sje enn ekkert gert til
þess að komast eftir því „hvar
landinn flækist“ og hvað hann
aðhefst, líklega helzt af því, að
menn skilja ekki til fulls hve
þýðingarmikil þessi staðreynd er
og liversu mikill styrkur þjóð-
arheildinni það mætti verða ef
samband væri að einliverju leyti
milli heimalandans og útiland-
anna, þvi meira gagn sem land-
arnir búa víðar. Þó ekkert sam-
band sje meðal þeirra eða við
heimalandið, þá gera þeir liver
um sig gagn og eru ættlandinu
til sóma með starfi sinu og um—
tali um landið, ef þeir annars
eru sannir synir og dætur gamla
Fróns. —
— Eg sá einu sinni á sýningu
i Oslo griðarstórt lieimslanda-
*