Fálkinn - 16.12.1933, Blaðsíða 31

F Á L K I N N

i
w. . ^
Víö skráar&afið.
WW9

Haldið öílu á heimili yðar sem nýmálað væri, dreyfið
Vim á deyga ríu, og sjáið hvernig iitirnir endurnýjast
við nuddið. Ryk og önnur óhreinindi hverfa úr
krókum og kymum, og allt verður bjart og glan-
sandi, sem nýmálað væri, þegar þjer notið Vim.
Þjer hafið ekki hugmynd um, hversu heimili yðar
getur verið yndislegt, fyr en þjer hafið reynt Vim.
VIM
HREINSAR ALLT
OG FÁGAR
LEVER BROTHERS LIMITED, PORT SUNLIGHT, ENGLAND
M-V 232-33 IC
Óli og Gunna höfðu ekki hugsað
um annað en jólin i heilan mán-
uð. Fyrst voru þau nú að hugsa um
hvOrt pabbi mundi kaupa nokkurt
jólalrje í ár, því að þau höfðu
heyrt svo mikið talað um, að nú
liefði stjórnin bannað að flytja inn
öll jólatrje, því að þau væru óþarfi.
En Óla og Gunnu fanst nú, að
margt væri meiri óþarfi en það, til
dæmis alt tóbakið, sem hajnn pabbi
þeirri tók í nefið, eða sinnepið,
sein hann borðaði ofan á fiskinn
sinn, eða vindlarnir og margt og
margt. En jólatrje — það var nú
jafn nauðsynlegt og húsið seiri mað-
ur átti heima í, því gð þeir sem
áltu ekkert hús urðu útilegumenn
og jieir sem höfðu ekki jólatrje
fengu engin jól. Og útilegumenn-
irnir hjeldu aldrei jól.
En af einskærri tilviljun hafði
Gunna fengið einhverja nasasjón a!
því, að jólatrjeð hefði komið. 1
fyrradag hafði mamma hennar sagt
við hana og Óla, að þau skyldu
fara út og leika sjer. Þau hlýddu
því, en svo voru þau svo ofur sein
að fara í yfirhafnirnar sínar og
dóta sig. Og í sama bili sem þau
voru komin út, sáu þau mann skjót-
ast inn í húsið bakdyramegin, með
stórt og grænt jólatrje undir hend-
inni, eða eiltlivað sem líktist jóla-
trje. Og henni fanst ilm leggja aö
vitum sjer, jú, það var þessi sterki
grenikvistailmur, sem altaf hafði fylt
stofuna á jólunum þegar jólatrjeð
var koinið.
Hún notaði tækifærið í hvert
skifti sem hún var ein eftir þetta
þess að fara upp á háaloft og nið-
ur í kjallara, til þess að vita, hvort
hún findi ekki jólatrjeð. Og Óli tók
að sjer leitina úti í geymsluhúsinu.
En þau fundu livorugt neitt.
Og samt voru þau sannfærð um.
að þau ættu að fá jólatrje! Hvernig
stóð á þessu?
Svo leið og beið þangað til á að-
fangadaginn. Þá var það, að mamma
kallaði á bæði Óla og Gunnu til sín.
Við Óla sagði hún: — Hjerna er
svolítill böggull, sem jeg ætla að
biðja þig um, að skreppa með til
hennar Ásu gömlu í Norðurhjáleig-
unni. Og við Gunnu sagði liún: —
Þessi böggull er stærri og þess
vegna átt þú að fara með liann til
hans Eyvindar í Veri. En þið meg-
ið ekki vera lengi, þvi að það
dimmir svo snemma núna.
Og svo fóru þau bæði. Leiðin
þeirra beggja var stutt, en svo mik-
ið flýttu þau sjer bæði, að þau
komust víst fyr heim en mamma
þeirra hafði búist við. En alla lang-
ar til að vera heima á jólunum, og
eins var um Gunnu og Óla. Þau
komu heim fyr en búast mátti við,
því að þau hlupu báðar leiðir. F.n
svo þegar þau komu heim og ætl-
uðu að fara að skila þakklætinu
frá Ásu og Eyvindi, þá fanst mamma
þeirra hvergi.
En þá vildi svo til, að þau heyrðu
eitthvert skrjáf í blöðum úr stof-
unni. Þau ætluðu óðar þar inn, en
stofan var læst.
Nú veit jeg! sagði Óli.
— Nú veit jeg! sagði Gunna.
Hvað vissu þau? Svo mikið er
vist, að þau lögðust bæði á skrá-
argatið, og hvað heldurðu að þau
hafi sjeð? Þarna inni í stofunni var
stórt jólatrje, og luin mamma þeirra
stóð og var að setja á það kerti,
brjefkörfur, sælgæti og ótal margt
annað. Þá vissu þau fyrir vist, að
þau höfðu fengið jólatrje. — —
Jólaferð Kivi, frh. af bls. 23.
hreinna. Stormurinn sem háfði
geisað á neiðinni, hjelt nú áfram
hamförum sínum austur ó hóg-
inn og þaut hvínandi um stóru
finsku skógana. Kivi stóð upp
og kallaði, en .Snati hljóp á
móti konnunönnunum og slóst
í hóp nteð hundum þeirra. Nú
utðu óp, köll og gelt, svo að
ekki heyrðist mannsins mál. Kivi
blístraði á húndinn og kom í
sama augnabliki auga á Heikki,
Nils Matti og Amadeus; var hver
þeirra á sínum sleða, og höfðu
þeir ökuhrein Kivis með sjer.
GLEÐI samfundanna var
mikil á báðar liliðar og
var hrátt rætt af kappi. Kona
Heikki hafði heyrt bjölluglamr-
ið frá hreininum lians Kivi, þeg-
ar hann kom hlaupandi og
Heikki og Matti höfðu strax
farið á stjá og nóð í hreininn.
Svo höfðu þeir fengið Amadeus
í lið með sjer og voru nú í
dauðaleit. Ilvernig liafði þetta
atvikast? „Já, það var óðs manns
æði að leggja upp einn í svona
veðri. Nú væri gott að fá svolit-
ið í staupinu“, sagði Heikki og
hætti þvi við, að það væri í
rauninni kraftaverk, að Kivi
skyldi sleppa lifandi úr þessari
glæfraför.
Hann dró upp flösku og
skenkti i bolla, sem gekk mann
frá manni, en þegar kom að
Kivi, skalf liönd hans og hann
hugsaði sig um í svip. Svo helti
hann úr bollanum ofan í snjó-
inn og skellililó. Hann hafði
rekið sig nægilega eftirminni-
lega á þetta skaðræði, og nú ætl-
að hann að fara að dæmi föður
sins og ekki snerta áfengi oftar
,,En hvað ætlarðu þá að gera
við brúsann í sleðanum þínum?“
spurði Heikki forviða.
Kivi dró við sig svarið.
„Nú, brennivínsbrúsann“, —
jú, hann ætlaði jeg að skilja I
sælukofanum við Igjavre.
Og nú var lagt af stað á ný
upp á lieiðina. Snjórinn hafði
fyrir löngu afmáð hvert spor,
en eigi að sjður rakti hundur-
inn sig þangað sem sleðinn var.
En úlfarnir höfðu þefað sleð-
ann uppi og grafið hann upp
úr snjónum, og nú lenti i æð-
isgegngnum áflogum milli
þeirra og hundanna.
^ KÖMMU siðar voru þeir á
^ fleygiferð upp breiðan fjall-
dalinn til Igjavre. Þar áðu þeir
og Kivi setti frá sjer brúsann.
Heikki náði í hann og skaut
honum út á sleðann sinn. Er
þeir höfðu jetið sig sadda á keti
úr potti Heikkis, osti, þurru
brauði og sterku kaffi tygjuðu
þeir sig og óku enn 2—3 rnílur
lil Ogalvarra, en þaðan sáu
þeir Ijósin i Ivarasjok. Og seint
á aðfangadagskvöld kom öll
hersingin með klingjandi bjöllu
hljómi og hvellu hundagelti nið-
ur i kyrra aðalstrætið í Karasjok,
Nú var dýrðleg hátíð í vændum,
þvi að þarna áttu allir vini.