Fálkinn - 16.12.1933, Blaðsíða 14

12
F A L K I N N
Jólakwfið
Saga eftir CHARLES DICKENS
Endursögð af Axel Breidahl.
Ví'Ó' sátum saman i vinnustofunni minni, nokkrir kuiin-
ingjar i mestu makindum, ekta jóla-makindum, en vetrar-
stormurinn hvein i trjánum, ýlfraöi i simavírnum og gnauö-
aði á gluggunum.
Jeg man ekki hvernig taliö barst aö Dickens — jxiö voru
máske andstæöurnar — en att í einu voriun við farnir aö
rökræða af kappi.
Einn af þeim yngstu sagöi: — Dickensl Hver œtli lesi
Dickens framar. Hann er alt of seinn í vöfunum og mærðar-
mikill.... Og þá var það, að jeg fór að verja Dickens:
Við þykjumst víst allir kunna Dickens utanað. En i
hvert sinn sem við lesum hann, opinberast okkur ný gleði.
Við verðum aðeins að lesa hann i nœði. Einmitt á þessum
flausturstímum verka sögurnar hans svo róandi á taugarnar.
— Annars skal jeg segja ykkur sögu eftir hann, sem þið ekki
þekkið. Hún hefir ekki verið þýdd, svo jeg viti — og mí
skal jeg endursegja hana eftir minni og með eigin orðum.
Jæja, við skulum kalla snguna:
Köldukastíð.
TILLY og mjer kom sam-
an um, að það væri ekki
eftir neinu að bíða. Tilly
hjet eiginlega Matthild-
ur og var unnustan min.
Við vorum bæði á móti löng-
um trúlofunum. En loreldrar
okkar sögðu, að hún væri barn
og jeg væri drengur. Og Bon-
sor frændi minn, sem liafði
fjárhald á reitunum mínum eft-
ir lát foreldra minna, sagði, að
jeg skyldi híða þangað til jeg
læfði lært meira og þangað til
atvinnan, sem jeg stundaði, væri
komin á betri rekspöl.
lp N hversvegna í ósköpunum
^ áttum við að bíða? Við
vorum ungir elskendur, sem
stóðum ekki í neinu að baki
frægustu elskendum, sem sag-
an segir frá, Abelard og Heli-
ose, eða bvað þau nú heita. Tilly
var blátt áfram yndisleg. Og
hið uppvaxandi yfirskegg mitt
naut frægðar í Dover og ná-
grenni. Og svo áttum við nóg
til, bæði tvö. Og það var vit-
anlega það mikilsverðasta.
Þessvegna einsettum við okk-
ur að bjóða gamla fólkinu byrg-
inn svo að um munaði. Jeg
skrifaði átta blaðsíðu brjef í
þremur eintökipn, og lýsti þar
megnustu andúð minni á einlífi
yfirleitt og lýsti því yfir, að
gamla fólkið liefði engan rjett
til að bæta nýjum ógæfusömum
elskendum við þá sem fyrir
væru. Fyrir áskorun mína gaf
Tilly yfirlýsingu um, að hún
væri reiðubúin til að taka eitur,
ef hún fengi ekki vilja sínum
framgengt. Og loks lýstum við
því yfir, bæði tvö, að við mund-
um strjúka við fyrsta tækifæri
og láta gefa okkur saman, án
samþykkis þeirra gömlu.
Þá ljetu þau loks undan. Og
blöðunuin var send opinber til-
kynning um, að berra Alfred
Sterling (mitt borgaralega nafn)
ætli að klambrast í hjónabands-
hlekkina þann 27. desember á-
samt jómfrú Matthildi Stand-
fast, einkadóttur Standfasts kap-
teins í konunglega flotanum i
Dover.
Bonsor frændi minn liafði
komið mjer fyrir hjá Baum &
Boompjees, sem var þýskt versl-
unarfyrirtæki i London. Gerði
jeg þar svo lítið ógagn, sem
mjer var unt, með því að gera
ekki nokkurn skapaðan lilut.
Um þær mundir mun Bonsor
frændi hafa verið einna virð-
ingaverðaslur maður í öllu Eng-
landi. Áreiðanleikinn og virðu-
leikinn ljómaði beinlínis af
þykka, rósótta vestinu hans, sem
Jiann var í bæði sumar og vet-
ur. Það var svo traustvekjandi,
þetta vesti, að þó það liefði
komið labbandi einsamalt inn í
Englandsbanka, mundi gjald-
kerinn fúslega hafa greitt því
livaða upphæð, sem vera skyldi,
livort lieldur i gulli eða seðlum.
Svona var Bonsor frændi. Það
var á nafnið lians, sem jeg hafði
fengið stöðuna.
Það varð að ráði, að jeg færi
frá London á aðfangadaginn og
yrði um kvöldið lijá Bonsor
frænda. A jóladaginn áttum við
að horða lijá Standfasthjón-
unum, tengdaforeldrum mínum.
og annan dag jóla áttum við
að undirskrifa ýms skjöl og
skilríld. Og þriðja dag jóla átt-
um við svo að giftast.
Svona var nú áætlunin.
CMvILNAÐUR minn við Baum
& Boompjess varð hinn liá-
tíðlegasti. Jeg hafði hoðið öllu
fólkinu í hvínandi skilnaðar
veislu á Þorláksmessukvöld. Já,
það mátti nú segja hvinandi!
Jeg gat ekki neitað því, að flest-
ir urðu góðglaðir. Og við skild-
um ekki fyr en komið var langt
fram á dag, eftir að vinir mínir
höfðu, margraddað og i tuttug-
asta og sjöunda skifti fullvissað
mig um að jeg væri „a jolly
good fello\v“.
Jeg misti af hádegislestinni
til Dover, og afrjeð því að bíða
eftir lestinni kl. 8% um kvöld-
ið og það þvi fremur, sem liús-
bændur mínir, í gleði sinni yfir
að jeg færi, höfðu boðið mjer
til lítils, fjögra manna kveðju-
snæðings hjá mr. Max Boom-
pjees, yngri húsbóndanum og
þeiih sem lijelt veislurnar.
Þetta var hunangs miðdegis-
veisla. Jeg skemti mjer prýði-
lega. Jeg skildi við húsbænd-
urna i miðri flösku af þykku
portborgarvíni, náði í leiguvagn
og skotraði mjer inn í lestina í
London Bridge.
Þið vitið livað lestin ekur liarl
þegar maður hefir innbyrt góð-
an miðdegisverð rjett áður en
maður fer af stað. Mjer fanst
því líkast, sem jeg liefði verið
sendur með símanum til Dover,
svona fljótt liafði það gengið.
Jæja, nú er víst mál til kom-
ið, að jeg segi ykkur, að einu
sinni þegar jeg var strákur datt
jeg ofan í dý suður í Kent og
varð innkulsa. Þessi sjúkdómur
Iiafði víst falið sig í kroppnum
á mjer í öll þessi ár. Að minsta
lcosti gaus hann nú upp með
fullum krafti, livort það nú hef-
ir verið af æðibunuganginum á
lestinni, dragsúg, loflslaginu i
klefanum eða hvað það nú hef-
ir verið.
Þetta var reglulegt jólakvef
eða inflúensa eða eittlivað í þá
átt. Það er að segja, það var ti-
falt verra. Það var köldusótl.
Og hvilík köldusótt! Hún lýsti
sjer í því, að jeg skalf allur á
beinunum og riðaði eins og sei
i fárviðri. Jeg bafði gersamlega
mist alt vald yfir útlimunum
og veslings búkurinn á mjer var
eins og skip í Reykjanesröstinni
þegar hann er á útsunnan. Blóð-
ið æddi um líkamann með
miklu meira en leyfilegum liá-
marksliraða. Og svo rann það
meira að segja í öfuga átt. Það
var liræðileg tilfinning. Og svo
liringsnerist alt í liausnum á
mjer eins og þúsund gufuvjelar
liefðu fælst samtímis. En þó
gat jeg bæði hugsað og talað,
þrátt fyrir að tennurnar glömr-
uðu í skoltinum á mjer og tung-
an væri í baklás.
Jú, vist var það köldusótt.
Þegar lestin staðnæmdisl
|jau jeg út úr klefanum og beint
i fangið á vingjarnlegum burð-
armanni, sem studdi mig, en
ljósker, brautarteinar, lestir og
liús óku i liringekju alt í kring-
um mig.
Nú Jiefi jeg alla mína daga
verið hófsemdarmaður, ef það
er það, sem þið eruð að liugsa
um. Og þykka tjöruportvinið
yngra húsbóndans kom ekkerl
jjessu máli við. Þetta var köldu-
sótt. Og það sagði jeg líka öll-
um á stöðinni. Og allir brostu
líka svo hughreystandi og sam-
úðarfult til mín. Allir, nema
einn. Burðarkarl. Hann glotti.
Nú hefi jeg eiginlega aldrei
lialdið, að burðarkarlar væri
sjerstaklega liarðlirjósta þjóð-
flokkur. En í þessum karli var
ekkert hjarta.
Hinsvegar var þetta líffæri í
liinum manninum, sem tindi
mig upp i leiguvagninn og hag-
ræddi mjer þar og dúðaði mig
i fötum,