Fálkinn - 16.12.1933, Blaðsíða 29

F Á L K I N N
27
in bráSum að fara aÖ hátta, en þá
var barið á eldhúsdyrnar.
„ÞaS er maSur hjerna úti, sem
endilega vill fá aS tala við skógar-
vörðinn", sagði stúlkan þegar hún
kom inn.
„Hvaða maður er það?“
„Ferðamaður — gamall maður"
Skógarvörðurinn varð háif ergi-
legur en stóð upp og fór út.
„Hvað viljið þjer?“ spurði hann
þegar hann sá manninn.
„Herra skógarvörður — jeg lieiti
Óli Jónsson, og jeg er með hann
Snipp hjerna í malnum mínum“.
„Hvað eruð þjer að segja maður?“
Skógarvörðurinn hrópaði upp, svo
hissa varð ha'nn.
„Jeg er með hann Snipp i maln-
um mínum“, hjelt Óli gamli áfram
og augnabliki síðar lyfti hann Snipp
varlega upp úr pokanum.
Hann var að vísu heldur daufur
í dálkinn og stirður; en skógarvörð-
urinn sá brátt, að hann mundi ekki
verða iengi að jafna sig. Snipp flaðr-
aði upp um húsbónda sinn.
„Athugið þjer, Stína, að láta börn-
in ekki koma hingað fram — ja
þvíiík gleði sem nú verður; nú skui-
uð þjer koma inn og sjá sjálfur hve
glöð börnin verða“.
Skógarvörðurinn fyltist eldmóði
af kæti. Hann setti sjálfur Snipp of-
an i pokann aftur og dró Óla gamla
með sjer inn í stofuna og að jóla-
trjenu.
„Upp með pokann jólasveinn —
og i'rani með gjöfina!“
Óli hlýddi og eftir augnablik
heyrðist langt gleðióp af munni
barnanna. Biessunin hann Snipp
stóð þarna bráðlifandi á miðju gólf-
inu.
BÓRNIN þrjú urðu brátt góðvin-
ir Óla gamla og þreyttust ekki
á, að hlusta á frásögn hans
af viðureigninni við.örninn og um
hina undraverðu björgun Snipps.
En glaðastur allra var þó Óli
gamli Jónsson; hann hafði ekki að-
eins bjargað Snipp heldur lia.rð'
hann líka bjargað jólagleði skógar-
varðarfólksins.
Og það er alls ekki smáræði fyrir
flakkandi varningsmann.
27 ag
3i 30
82
So
Iólaóamrin-
32
33
-36 -V,
‘ 7

4o
38
^3q
49
44 ^7/
«*> 46
Kærkominn jólagestur.
Þið eruð vist fyrir löngu farin að
hlakka til jólanna, enda eru þau nú
bráðum komin. Og altaf eru jólin og
jólagleðin jafn kærkomin, ekki síst
hjá börnunum. Jólin eru hátíð barn-
anna og jóladagarnir mestu gleði-
dagarnir á öllu árinu.
Það er ekki síst vegna jólagjaf-
anna, sem börnin hlakka til jólánna.
Jafnvel þeim, sem orðnir eru full-
orðnir og segjast ekki kæra sig um
neinar jólagjafir, mundi þykja súrl
i brotið, ef þeir fengi enga gjöfina,
ekki vegna gjafarinnar sjálfrar lield-
ur vegna þess, að það mundi þykja
tómlegt ef enginn vildi minnast
manns á sjálfum jólunum.
En úr því að jeg er að minnast
á jólagjafir, þá kemur mjer i hug dá-
litil saga um gjafaútbýtmgu, sem
mjer var sögð í fyrra. Á heimilinu
sem sagan gerðist hafði eins og á
öllum heimilum verið afar mikið
að gera fyrir jólin og þegar pabbi
kom inn að jólatrjenu, bújnn eins
og jólasveinn með sítt og hvítt skegg
og húfu og átti að fara að útbýta
gjöfunum, þá kom það i ljós, að
mamma hafði gleymt að skrifa nöfn-
in bögglana.
Nú var úr vöndu að raða fyrir
pabba jólasvein, en liann ijet eins
og ekkert hefði i skorist og útbýtti
gjöfunum, eftir því sem hánn hjelt
að við ætti, eftir útliti bögglanna.
En eins og þú sjerð á myndinni þá
urðu margir hissa á því, sem þeir
lengu:
Afi starði vandræðalega á hringlu.
Amma horfði undrandi á langa
tóbakspípu.
Mamma varð ekki lítið hissa, þeg-
ar hún opnaði vindlakassa.
Pablji hafði l'engið regnhlif.
Stóri bróðir hafði áreiðanlega
ekki búist við að fá brúðu.
Og stóru systir þótti skrítið að
tá strákasleða.
í böggli litla bróður var sauma-
vjel.
Og litla systir hafði síst af öllu
búist við að fá ljósmyndavjel.
Og litla barnið hafði ekkert aö
gera við ballskóna sem það fjekk.
Jæja, en svo var þetta lagað og
allir fengu sitt. En það var mikið
hlegið að þessu.
En nú ætla jeg að spyrja ykkur:
— Getið þið nú útbýtt gjöfunum
eins og vera bar, svo að allir verði
ánægðir? Ef þið getið það ekki, þá
sjáið þið ráðninguna á öðrum stað.
flver er bann?
Þegar þið lítið á þennan hræri-
graut af tölum og strykum, þá hald-
ið þið kannske að Tóta frænka sje
að gabba vkkur. En áður en þið
farið að hugsa ill um mig, þá ætla
jeg að ráðleggja ykkur að fá ykkur
blýant, byrja við töluna 1, draga
stryk að 2, og áfram til 3 og svona
áfram þangað til þið eruð komin
að tölunni 88. Dragið strykið fast.
Þegar þið hafið farið svona tölu
frá tölu þá mun koma fram að lo.í-
um mynd af gömlum og góðum
kunningja, sem kann miklu betur að
útbýta jólagjöfum en pabbinn, sem
jeg var að segja ykkur frá áðan.
Barnahíal.
Kennarinn: — „Því mennirnir
verða að vinna og konurnar að
gráta“. Hver er meiningin i þess-
um orðum, Tommi?
— Það er meiningin, að menn-
irnir verða að vinna til að eign-
ast peninga og kvenfólkið að gráta
til þess að fá þá hjá þeim.
Vikadrengurinn: — Gesturinn á
nr. 116 segir, að það hafi lekið
á sig í rúminu í nótt, svo að hann
hafi orðið holdvotur.
Gestgjafinn: — Skrifið þjer þá
eitt bað — krónu og fimtíu — á
reikninginn hans.
— Verður giraffinn ekki kvef-
aður ef hann veður í lappirnar?
— Jú, en ekki fyr en í vikunni
á eftir.
Já, jeg var á ferð um Sikiley
og þá rjeðust ræningjar á mig og
tóku alt af mjer — peningana, úrið
og meira að segja vagninn minn.
Jeg hjelt þú hefðir haft skamm
byssu?
—Já, það var satt, — en hana
fundu þeir ekki.
Frœnka: — Unnustinn þinn er
kornungur, Molly. Hefir þú sagt
honum hvað þú ert gömul?
Já, að nokkru leyti.
Hann: — Mikill ágætis matur er
þetta. Hvað kemur til. Áttu von á
nokkrum til að borða?
lJún: Nei, en jeg hugsa að
eldakonan eigi það.
Innbrotsþjófurinn: — Hvar er
maðurinn yðar?
Konan (skjálfandi): — Hann
faldi sig undir rúminu.
Innbr.: — Þá ætla jeg ekki að
hreyfa neitt. Það er nógu mikið
böl að eiga ragan mann, þó mað-
ur sje ekki rændur í þokkabót,
Þegar gjafirnar rugluðust.