Fálkinn - 16.12.1933, Blaðsíða 36

34
F Á L K I N N
þegar vi'ð voruin komin að dyrun-
um hjá Pyecraft.
— Hann sagði, að þjer ættuð að
koma inn, ef þjer kæmuð, sagði hún,
en myndaði sig ekkert til að vísa
mjer neitt. Og svo hætti hún við,
laumulega: — Hann er læstur inni.
—. Læstur inni?
—■ Já, hann læsti sig inni i gær-
morgun og hefir ekki viljað tala
yið neinn síðan. Og öðru hvoru
bölvar hann eins og sjóari. Guð
minn góður!
Jeg starði á liurðina, sem hún
hafði verið að horfa á. — Er það
þarna?
— Já.
— Hvað gengur að honum?
Hún hristi höfuðið dapurlega.
Hann er altaf að heimta mat. Þung-
an mat vill hann fá. Og jeg hef
náð í það, sem jeg hef getað. Flesk
búðing, pylsur — ekkert brauð! Og
jeg má ekki einu sinni koma inn
til hans. Og hann jetur og jetur
hræðilegt!
Þá kom hvínandi óp innan úr
lierberginu: „Er það Formalyn?"
— Eruð þetta þjer, Pyecraft?
spurði jeg á móti og gekk inn og
barði á hurðina.
—• Segið þjer henni að fara.
Jeg gerði það.
Þá heyrði jeg eitthvað einkenni-
legt þrusk við hurðina, rjett eins
og verið væri að reyna að opna
hana og svo frisið i Pyecraft, sem
jeg kannaðist svo vel við.
— Það er í lagi, sagði jeg, —
hún er farin.
En langa stund var hurðin ekki
opnuð.
Loks heyrði jeg í lyklinum, og
rödd Pyecrafts sagði: — Komið
inn!
Jeg sneri lásnum og opnaði. Vit-
anlega bjóst jeg við að sjá Pyecraft.
Þvi hann var þarna hvergi.
Mjer hefir aldrei brugðið eins
illa við á ævi minni. Þarna var
setustofan hans öll á öfuga endan-
um, diskar og föt innan um skrif-
færi og bækur, og margir stólar á
hliðinni, en Pyecraft.......?
— Það er alt í lagi kall minn.
Lokið þjer dyrunum, sagði hann og
í sama bili fann jeg hann.
Þarna var hann uppi undir lofti,
rjett hjá dyrunum, rjett eins og
einhver hefði limt hann við loft-
ið. Andlitið var með hræðslu- og
reiðisvip. Hann másaði og baðaði
út öllum öngum. — Lokið dyrunum!
sagði hann. — Ef kvenmaðurinn
sjer mig..
Jeg lokaði dyrunum og stóð á-
lengdar frá honuin og glápti.
— Ef eitthvað bilar og þjer detl-
ið niður, hálsbrotnið þjer, Pyecraft,
sagði jeg. Betur, að jeg gæti það,
hvæsti hann.
— En að hugsa sjer, að maður
af yðar stærð og aldri skuli vera
að príla eins og krakki....
—. Hættið þjer! æpti hann með
skelfingu. — Þessi djöfulsins langa-
langamma yðar....
— Gætið tungu yðar, sagði jeg.
— Jeg skal segja yður.... sagði
hann og spriklaði.
— Hvernig í fjandanum farið þjer
að því að hanga svona? spurði jeg
En í sama augnabliki sá jeg, að
hann hjelt sjer alls ekki, lieldur
lá hann úpp að loftinu, eins og
blaðra með gasi í hefði gert. Hann
fór að brjótast um og ýta sjer frá
loftinu og klifra niður vegginn til
mín. — Það er þessari bölvaðri
uppskrift að kenna, sagði hann. —
Langa-Iangamma yðar. . . .
— Nei! öskraði jeg.
Hann greip i þessu bili i mynd
í umgerð, sem var á veggnum, en
bún ljet undan og hann þaut upp
að loftinu aftur, en myndin hlamm-
aðist niður á legubekkinn. Hann
skeltist sem sagt upp í loftið, og
þá skildi jeg hversvegna hrukkur
og það sem mest stóð út -af fötum
hans var hvítt. Hann gerði aðra til-
raun og var nú það varkárari, að
honum tókst að komast niður með
því að taka í arinhilluna. Það var
sannarlega einkennileg sjón að sjá
þennan feita mann, sem leit út eins
og hann ætlaði að fá slag þá og
þegar, vera að reyna að komast
frá loftinu niður á gólfið. — Það
er þessi uppskrift, sagði hann, —
hún er of kröftug.
- Hvernig þá?
— Jeg ef algjörlega misst allan
þunga minn.
Þá skildi jeg hvernig i öllu lá.
— Já, en í herrans nafni, Pye-
craft, þjer vilduð fá meðal við því
að vera svona feitur. En þjer sögð-
uð altaf „þungur“ og vilduð aldrei
kalla það annað.
Einhvernveginn koinst jeg í al-
veg ágætt skap. Mjer fór blátt á-
fram að þykja hálfvænt um Pye-
craft í bili. —• Lofið mjer að hjálpa
yður, sagði jeg og dró hann niður.
Hann sparkaði frá sjer og reyndi
að ná sjer fótfestu. Það var alveg
eins og að halda í flagg í stormi.
— Borðið þafna, sagði hann, —
er alt úr rauðviði og mjög þungt.
Þjer ættuð að láta mig undir það.
Jeg gerði það, og hann iðaði til
og frá, eins og loftbelgur í bandi,
en jeg stóð hjá og talaði við hann.
Jeg kveikti mjer í vindli. — Seg-
ið mjer hvernig þetta skeði, sagði
jeg við hann.
— Jeg tók það, svaraði hann.
Hvernig var það á bragðið?
— O, fjandalegt!
Já, Það get jeg rjett liugsað mjer.
Hvert sem meðöl langa-langömmu
minnar voru tekin blönduð eða
efnin sem í þau fóru, aðskilin,
voru þau vægast talað talsvert ó-
lystug. Hvað mig snertir. . . .
— Jeg tók svolítinn sopa fyrst.
— Nú?
— Og þar sem mjer fanst jeg ljett-
ast og hressast eftir dálitla stund
tók jeg alt meðalið.
Ja, hjerna!
Jeg hjelt fyrir nefið, sagði
hann. — og svo hjelt jeg áfram að
ljettast og Ijettast — og varð svona
ósjálfbjarga.
Hann gaf tilfinningum sinum
lausan tauminn. — Hvað i ósköp-
unum á jeg að gera?
— Eitt liggur i augum uppi,
sagði jeg, — sem þjer megið ekki
gera. Ef ])jer farið út úr húsinu,
verðið þjer uppnuminn. Og þá verí-
ur að fá Lindbergh til að sækja
yður aftur.
— Atli þetta lagist ekki smátt
og smátt?
Jeg hristi höfuðið. — Ekki skul-
uð þjer Ireysta því um of.
Þá slepti hann sjer aftur og hann
sparkaði í stólana, sem hann náði
til og barði í gólfið. Hann hagaði
sjer yfirleitl eins og hægt var að
búast við al' feitum manni, sem
aldrei hefir orðið að neyta sjer
um neitt. — Það er að segja mjög
illa. Og hann beindi tali sínu að
mjer og langa-langömmu minni
þannig, að talsvert skorti upp á
almenna kurteisi.
—■ Jeg bað yður aldrei að setja
þetta i yður, sagði jeg.
Og án þess að skeyta neitt um
illyrðin, sem dundu á mjer og minni
ætt, settist jeg í hægindastólinn
og fór að tala vingjarnlega við
hann, og koma fyrir hann vitinu.
Jeg benti honum á það, að þetta
væri sjálfskaparvíti, sem hefði
hent hann og væri svo rjettlátt,
að það væri líkast eins og í sögu.
Hann hefði jetið of mikið. Þvi mót-
mælti hann og við lcörpuðum um
það atriði stundarkorn.
Hann fór að verða reiður og há-
vær, svo jeg hætti rökræðunum.
- Og ofan á alt annað kölluðuð
þjer þetta ekki einusinni rjettu
nafni, sem sje ekki fitu, sem er
ljótt en satt, lieldur þijngd. Þjer. .
Hann greip fram í fyrir mjer og
sagðist viðurkenna það. — En hvað
á jeg að gera?
— Jeg stakk upp á að venja sig
við þessa nýju eðlisþyngd sína og
haga sjer þar eftir. Og þá fórum
við fyrst að tala af viti. Jeg sagði,
að hann myndi eiga hægt með að
læra að ganga neðan á loftinu,
með hendurnar. . . .
— Já, en jeg get ekki sofið, sagði
hann.
En það var enginn vandi að
gera við því. Jeg benti honum á,
að það væri hægur vandi að búa ti!
rúm neðan á fjaðrabotni og fest;:
svo ábreiðurnar með hnöppum, tii
þess, að þær dyttu ekki. Hann yrði
auðvitað að trúa ráðskonunni sinni
fyrir leyndarmálinu, og eftir nokk-
ur mótmæli, fjelst hann á, að það
F/ik-.
F/ak
FLII
FLÁK
Heiðraða húsmóðir!
Hversvegna nota önnur þvottaefni, þegar að /il er
þvottaefni, sem sameinar alla kosti — sem er ódýrt,
fljótvirkt og hlífir bæði höndunum og þvottinum?
Það heitir FLIK-FLAK — það þvær fljótt og rækilega.
Þegar þvotturinn hefir soðið stundarfjórðung eru öll
óhreinindi horfin og eftir er aðeins a0 skola þvottinn
— og svo eruð þér búnar.
Auðveldara getur það ekki verið. — Og ekkert
þvottaefni getur gert það betur. Sparið tíma og pen-
inga. Látið FLIK-FLAK hjálpa yður með erfiði þvotta-
dagsins.
Heildsöldubirgðir hjá
I. BRYNJÓLFSSON & KVARAN