Fálkinn - 16.12.1933, Blaðsíða 15

F Á L K I N N
13
Alt sem jeg þurfti aö gera var aö hitta pappirsörkina með pennannm.
Hann var svo umliyggjusam-
ur, að liann sagði við þá sem
stóðu í kring:
— Já, hann hefir fengið það
sem liann þarf!
Það var ekillinn sem liann
álti við, — að liann hefði feng-
ið pjönkurnar mínar fram í hjá
sjer.
Þegar við komum heim tiJ
frænda míns var köldusóttin
orðin enn verri. Peningarnir,
sem jeg ætlaði að greiða öku-
manninum hrundu úr lúkunum
á mjer eins og pipar í pipardós
og skoppuðu á stjettinni. En
jeg tók þráðbeint mið á klukku-
strenginn við dyrnar, liitti á
!:ann og greip í liann en tók
svo ljakfall og valt aí'tur yfir
mig, með klukkustrenginn í
liendinni, en bjallan glamraði
fyrir innan, cins og þúsund disk-
ar hefðu brotnað.
JakolD, trúnaðarmaður frænda
míns kom þjótandi út og drösl-
aði mjer inn í anddyrið.
—• Æ, Jakes! stamaði jeg.
Það er köldusótt!
— Jú, jeg fer nær um það,
sagði Jakes. —t- Ætli’ yður sje
ekki Jiollast að fara í bólið?
En þarna var Ijós í hverjum
glugga og jeg vissi, að Tilly og
Standfastsfóllcið alt mundi vera
gestkomandi hjá frænda, og all-
ir að lnða eftir mjer með að
kveikja á púnskollunni. ()g
þessvegna sagði jeg:
— Nei, Jakes, manndóm vii
jeg sýna og hera örlög mín
eins og þol endist til. Gefið þjcr
mjer konjak, heitt vatn og syk-
ur!
Hann hafði alt í einu orðið
heyrnarlaus svo að jeg varð að
kalla þetta hærra og hærra. Og
nú birtist Bonsor frændi og
vestið hans í stiganum og að
baki lionum fjöldi karla og
kvenna, sem dansaði svo ein-
lcennilega fyrir sjónum míuum
og Iieil torfa af Tilly-um....
■Jeg skundaði glaður á móti
þeim í krákustíg.
Bonsor frændi lirópaði með
þrumurödd:
Alfred! Skammastu þín
ekki? Snautaðu í bælið!
Nú var mjer nóg boðið. Gat
fólkið ekki sjeð hvað gekk að
mjer? Jeg haðaði út öngunum
og víxlaði lappirnar til þess að
láta þau skilja, að jeg hefði
fengið allsherjarköldu að
gamla dýja-kvefið mitt hefði
gengið aftur.
Og til þess að taka af skarið
og leiðrjelta þennan hræðilega
misskilning þá þaut jeg eins og
á gandreið upp stigann, en borð-
inn hefir víst verið laus, því
að jeg valt jafnharðan niður
aftur.
Eftir þriðju tilraunina skip-
aði Bonsor frændi þjóninum að
taka mig og bera mig inn í rúm.
Þetta var smánarlegt. Og
köldusóttin elnaði. Það var eins
og undirsængin stæði i björtu
báli. Jeg var veikari en nokkru
sinni áður þegar frændi minn
vakti mig og sagði, að þetta
um köldusóttina væri hara fyr-
irsláttur og jeg ætti að koma
ofan og drekka the.
Hann var þó einstaldega al-
uðlegur við mig meðan við sát-
um vfir morguntheinu. Hann
klappaði mjer á öxlina og sagði,
að það væri ekki nema einu
sinni, sem maður segði skilið
við piparsveiuastjettina og það
væri nú eiriu sinni svo, að þetta
væri ungt og ljeki sjer. Og svo
helti hann eldheitu thei i boll-
ann minn.
Jeg ætlaði að hrista höfuðið
en liætti við það. Því að það
var svo sárt. Hinsvegar hristust
hendur mínar og fætur forsvar-
anlega og skankarnir og hand-
leggirnir allur skrokkurinn.
Köldusótin hafði hertekið allan
líkamanri. En jeg fjekk mig
ekki til að fara að rökræða veik-
indin við frænda.
Jeg ætlaði að bera örlög mín
og hin ósæmilega grun annara
eins og hetja og fór út til þess
að draga að mjer hreint loft
niðri við bryggjurnar. Eftir að
jeg hafði þrívegis verið að því
kominn að detla fram af hryggju
og maður með gulan stráhatt
hafði gripið í mig jafnoft og
forðað mjer frá sjóferðinni,
heimtaði maður þessi fimm
shillinga fyrir að hafa bjargað
lífi mínu og að svo búnu bauð
hann mjer inn á krá til þess að
drekka mjer til velfarnaðar og
langlífs....
Já, velfarnaðar! Nú kemur
það hræðilega.
Jeg ætlaði í kirkju með Tilly
og hennar fólki. Helst hefði jeg
nú viljað losna við það. Og jeg
sagði Tilly þetta með köldusótt-
ina. En liún brosti með umhurð-
arlyndi og klappaði mjer á koll-
inn.
Og svo gerigum við í kirkju.
Það er að segja — gengum, er
nú kanske of mikið sagt. Jeg
dansctði. Já, er það ekki hræði-
legt? Köldusóttin mín var nú
orðin svo ráðrík í mjer, að jeg
endaséntist heint i fangið á nokkr
um gömlum konum, sem voru
aftur á hak beint á bumbuna á
kórdjáknanum. í leiðinni feldi
jeg allar sálmahækurnar niður
al' bekkjarbakinu og sparkaði
fótarskemlunum hennar tengda-
móður minnar vfir þvert kirkju-
gólfið. Tilly sendi mjer örvænt-
ii'garskeyti með báðum augunum
og þegar jeg ætlaði að fara að
segja „fyrirgefið þjer“ þá steig
jeg ofan á líkþornin liennar
frænku hennar, svo hún hljóð-
aði. Loks hjekk jeg á magan-
um á lmrðinni að kirkjubekkn-
um og riðaði fram og' aflur á
henni, þangað til djákninn kom
og sagði, að nú yrði jeg annað-
hvort að setjast í sæti mitt eða
1‘ara út. Af þvi að jeg sá í sama
Lili prestinn slaga fram og aftur
í prjedikunarstólnum en gömlu
lconurnar sem sátu fyrir neðan
hann hossuðust allar og pípurn-
ar á orgelinu uridu sig eins og
lifandi nöðrur, fór jeg út úr
kirkjunni af frjálsum vilja.
Þessi staður var ekki ákjósan-
legur fyrir köldusóttina mina.
En þó versnaði enn þegar kom
að miðdegisverðinum hjá Stand-
fast. Þrátt fyrir aðvörun mína
hafði frú van Blank, frænka
Tilly, verið látin sitja hjá mjer
við borðið. Það er að segja, við
komumst aldrei að borðinu.
Þessi virkjamikla frú, sem hafði
lofað Tilly dýru demantnælunni
sinni i hrúðargjöf, var meðal
annars með dragfald, alsettan
glerperlum, aftan í pilsinu sínu.
Og þegar hún gekk við hönd
mjer niður stigann á leið í horð-
salinn flæktist annar fóturinn
á nijer svo illþyrmislega í fald-
inum, að við urðum hæði fljót
ofan stigann. Ekki veit jeg livað
hún vegur mikið, en hitt veit
jeg, skyrtulmapparnir mínir
þrýstust í hold mitt inn að beini
undan þyngslunum. Þegar jeg
loksins losnaði úr flækjunni
sagði hún ekki einu sinni „fyr-
irgefið þjer“ heldur bað um
vagn sinn og ók á burt.
Jeg reyndi að afsaka mig. En
Standfast, kapteinn í konung-
lega flotanum horfði á mig
blóðþyrstum rándýrsaugum og
sagði aðeins:
Þar fór demantsnælan
hennar Tilly!
Jeg ætla að fara fljótt yfir
sögu um borðhaldið: einn disk-
ur með skjaldbökusúpu drukn-
aði í nýjum damaskborðdúk,
eitt glas af Madeira litaði bláa
moiré-kjólinn hennar ungfrú
Mary Seaton, einn silfurgafall
lenti í kinninni á Lamb liðsfor-
ingja úr 54. regimenti og svo
og það var verst: þegar jeg
ætlaði að skutla hita af kalkún-
anum með gafflinum mínum,
kom svoddan sveifla á liand-
legginn á mjer að allur jólafugl-
inn flaug í fallegum boga yfir
bórðið og liafnaði sig á fallega
vestinu hans Bonsor l’rænda.
maður á ekki að sitja í
miðdegisveislum þcgar maður
er með köldusótt!
En friður liefir verið saminn
bráðlega með einhverju móti,
því að vfir áhætinum voru allir
glaðir og ánægðir. En þá varð
einhver óheillalómur til þess að
mæla fyrir minni minu. Jeg
sestar ]>egar við komum inn. Og
þegar jeg stóð upp og sagði ^-i,
„fyrirgefið þið“ þá hrataði je: