Fálkinn - 16.12.1933, Blaðsíða 28

I
26
F Á L K I N N
JIÓLABLAÐ BAIRNANNA
JolðSíi^íi mm
Eftir TORBY
OLI GAMLI JÓNSSON labb-
aði hægt og silalega upp
Suðurásinn. Hann var
barn þjóðveganna eða
öðru nafni flakkari, var á sifeldu
ferðalagi bæ frá bæ og bauð til sölu
ýmiskonar heimagerða smáhluti —
skeiðar og gafla úr trje, músagildr-
ur, munntóbaksdósir úr birkinæfri
og margt annað.
Nú var farið að styttast lil jól-
anna, og eins og altaf um það leyti
gat Óli gamli ekki varist þvi að
hugsa til góðra, og gamalla daga,
þegar hann átti heimili sjálfur, þó
litið væri, og gat haldið jólin há-
tíðleg heima. Það var hart hljóðið,
sem heyrðist þegar hann pjakkaði
þunga stafnum sínum í veginn, en
þó var það ekki svo sterkt að það
yfirgnæfði veikt væl, sem kom
innan úr birkikjarri, sem stóð rjett
til hægri við veginn. Óli gamli var
ekki lengi að hugsa sig um. Hann
gekk á hljóðið og eftir örstutta stund
staðnæmdist hann og hrökk við.
Rjett fyrir framan hann var griðar-
stór örn að bagsa með vængjunum.
Hann hafði höggið klónum i svo-
lítinn hund og hjó í hann í sífellu
með beittu nefinu. Hann var svo
önnum kafinn við hundsdrápið og
tilraunirnar til að lyfta sjer á lofl
með hundinn, að hann tók ekkert
eftir óvininum, sem nálgaðist hann
aftan frá.
Án þess að hugsa um hættuna,
sem hann stol'naði sjer i með því
að ráðast á örninn, reiddi Óli
gamli stafinn sinn og rak bylmings-
högg á bakið á erninum. Ránfugl-
in slepti samstundis bráð sinni og
rjeðist gegn hinum nýja óvini sín-
um. Óli gamli varð alveg ringlaður,
þvi að árásin var svo snögg, en
örninn notaði bæði vængina til að
berja hann með og nefið til að
högga í hann. Hann riðaði og datt
aftur á bak, reiddi stafinn aftur
til höggs; en þá barði örninn á
handlegginn á honum svo hann
misti stafinn, og nú hafði Óli ekkert
nema hnefana til að verja sig með.
Óli gamli rankaði við sjer og
náði nú góðu taki með báðum
höndum um hátsinn á erninum.
Örninn byltist um og rykti í til
þess að losa sig, en nú gat Óli
gamli velt sjer og lagst ofan á örn-
inn. Þó var viðureigninni ekki lok-
ið, því að örninn varðist enn ó-
sleitilega. En smám saman þurru
kraftarnir og þegar Óli hafði náð
i slíðurhnífinn sinn var viðureign-
ínni tokið.
ir
OLI vissi varla sitt rjúkandi ráð
þegar hann stóð upp. Þarna
fyrir framan hann lá konungur
fuglanna í síðustu krampateygjun-
um, og nú streymdi brennheitt
blóðið fram í kinnarnar á Óla
gamla. Það var ekki langt síðan að
„hans konunglega hátign“ hafði
gefið út tilskipun um, að örninn,
sem var orðinn sjaldgæfur, skyldi
alfriðaður, og var ströng refsing
lögð við brotum. Jæja — Óla gamla
hægði nú samt bráðlega aftur; því
að hann hafði í rauninni átt hend-
lítími hund<
GREDSTED.
ur sínar að verja, ef því þá yrði
trúað.
Hann fór að athuga liundinn. Hann
var lifandi enn og ýlfraði lágt og
lá grafkyr og magnþrota á sama
stað og áður. Óli tók hann varlega
upp og fór að skoða hann.
„Veslings seppaskinnið, sá hefir
orðið fyrir barðinu á erninum“,
tautaði hann. Á kviðnum voru djúp
sár eftir klær arnarins og hálsinn
og hausinn voru ataðir i blóði.
Óli gamli tók af sjer bakpokann,
vafði skyrtu um særða hundinn og
bjó svo vandlega um hann i bak-
pokanum ofan á sokkaplöggum og
fatnaði.
Hann leit sem snöggvast á yfir-
unna óvininn, sem nú lá steindauð-
ur milli greina, sem brotnað höfðu
af trjánum, og labbaði siðan á burt
af vígvellinum og lijelt norður á
bóginn. Það var ekki langt að gisti-
skýlinu við þjóðveginn og þar hafði
hann áður fengið góðar viðtökur
og fengið að liggja i útihúsi á hálm-
hrúgu og í gömlum ábreiðum.
jr
ISkógargerði var jólakveldið í ár
alls ekki eins og venja var til.
Hvar var glaðlega barnahjalið, hvar
voru Ijómandi og vonandi augun'?
Snipp, besti vinur barnanna og leik-
bróðir þeirra, fallegasti hundurinn í
veröldinni, sem hafði alist upp með
þeim, var horfinn —- hann hafði
vantað í viku og nú var öll von úti,
um að hann kæmi nokkurntíma aft-
ur. —
Og þetta var lika föður þeirra,
skógarverðinum ljóst, þegar hann
kom heim um miðdegið.
Hann kallaði á konuna sina fram-
an úr eldhúsi.
„Það er útsjeð um, að við sjáum
Snipp framar", sagði hann, „og mjer
þykir það ákaflega leiðinlegt ekki
síst vegna barnanna. Að jeg ekki
minnist á, að duglegri sporhund
hefi jeg aldrei ált og fæ áreiðanlega
aldrei“.
„Hvað er nú um að vera?“ spurði
konan.
„Þetta er alt saman dálítið dul-
arfult“, svaraði hann. „í svolitlu
birkirjóðri uppi á Suðurási fann jeg
griðarstóran örn. Jeg get ekki sagt
með vissu, hv'er ástæðan er til þess
að hann hefir týnt lífinu. En jeg
fann bæði blóðpolla og ný spor eft-
ir Snipp“.
„Og hvað svo?“ spurði konan.
„Nú er elcki um annað að gera
en kaupa sjer nýjan hund; en það
dugar vitanlega ekki að kaupa ein-
hvern óvaiinn hund út í bláinn. Við
verðum að láta okkur nægja í kvöid,
að segja börnunum að þau fái ann-
an hund í staðinn, en svo þegjum
við yfir hinu, sem jeg sagði þjer“.
SNIPP litli var lifandi — og það,
þegar tillit er tekið til allra á-
stæðna, — í besta gengi. I
augnablikinu lá hann i mjúka og
hlýja fletinu sinu — vel geymdur í
bakpokanum hans Óla gamla, i úti-
húsinu.
Á aðfangadaginn var Óla boðið
að borða miðdegisverð hjá gestgjaf-
anum og þar voru meira að segja
aðrir framandi — annar varnings-
maður og ökumaður, sem áði í
kránni og var á leið að Skógargerði.
Fólkið sat yfir jólagrautnum.
„Það er eklci litið um örninn í
ár“, sagði varningsmaðurinn.
„Það er líka óvenjulega mikið af
kanínum i skóginum núna“, sagði
gestgjafinn.
„Bændurnir kvarta og skógar-
verðirnir eru í standandi vandræð-
um“.
„Þá þykir umsjónarmanninum í
Skógargerði víst vænt um að örn-
inn skuli fjölmenna hjer i ár“, sagði
ökumaðurinn, „eða hitt heldur“.
„Af hverju þá?“
„Af því að það er víst einn örn-
inn, sem hefir hremt uppáhalds-
hundinn hans — lítinn svartan
seppa“. Nú misti Óli gamli Jónsson
skeiðina sina, hún datt á borðið
og glamraði í henni. Hinir litu allir
á hann og Óla fanst eins og hann
væri á nálum.
Hvað var nú þetta. Skyldu þeir
vita nokkuð um hundinn úti i úi •
húsinu, úr því að þeir fóru að tala
um hann?
„Var það sá litli svarti — Snipp
var hann víst kallaður“, hjelt gest-
gjafinn áfram, „ójú, þá liggur víst
ekki mjög vel á umsjónarmannin-
um. Hann hefir átt hann lengi, og
þetta var afbragðs kosta gripur“.
„Já, skógarvörðurinn tekur sjer
þetta ósköp nærri“, svaraði öku-
maðurinn, “og þó eru börnin enn
þá sárari '’fir því“.
KLUIÍKUTÍMA seinna var Óli
kominn á rölt aftur. Gesl-
gjafanum til mikillar undr-
unar, hafði hann staðið upp og
kvatt og vildi ekki einu sinni
svara spurningunni um, hvar hann
ætlaði sjer að vera jólanóttina.
Það var hlýtt og mjúkt hjá Snipp
i malnum hans.
Það var búið að borða jólamatinn
i Skógargerði. Máltiðin var kyrlát-
leg og það vantaði alveg venjulega
fjörið. Börnin voru stúrin og þögul.
„Hlustið þið nú á börn“, sagði
skógarvörðurinn. „Áður en þið flir-
ið að skoða jólagjafirnar, ætla jeg
að segja ykkur frá sjerstakri gjöf
frá pabha og mömmu. Þessi gjöf
er að vísu ekki komin, en liún kem-
ur. Pabbi hefir í dag skrifað eftir
nýjum hundi handa ykkur, og hann
köllum við vitanlega Snipp er
það ekki?“
Óll börnin þrjú voru að þvi kom-
in að gráta. „Nei, nei, börn, nú verð-
ið þið að harka af ykkur, það er
aðfangadagskvöld núna, munið þiö
það. Iíomið þið nú og lítið á allar
jólagjafirnar ykkar“.
Meðan börnin i Skógargerði sungu
kringum jólatrjeð og skoðuðu gjaf-
irnar sínar þrammaði Óli gamli á-
fram eins hratt og fæturnir gátu
borið hann, gegnum skóginn.
Snipp litli steinsvaf i malnuin
hans.
Klukkan varð níu og nú áttu börn-
t