Fálkinn - 16.12.1933, Blaðsíða 25

F Á L Ií I N N
23
aði í sifellu af brækjunni af
ketinu.
II/' ivi Lappó livatti hreininn
með hrópum og köllum
og Snati hjálpaði til með gelt-
inu. Uppi á heiði kom fyrsla
jelið og skafrenningskviðurnar.
Hreinninn reyndi að hlaupa úl
Lindan sjer og snúa við, en Kivi
keyrði hann áfram með hrópum
og höggum og Snati hræddi
hann með geltinu. Stormurinn
óx og kastvindarnir æddu hvín-
andi yfir auðnirnar og keyrðu
snjóinn í gára. Milli hviðanna
heyrðust langdregin ýlfur i soltn-
um úlfunum, sem höfðust við
í dalnum með fram Yalijokka-
á, sem var undir ísum, eu vind-
urinn har með sjer liljóðið upp
lil Kivi. Hundurinn hafði orðið
var við úh'ana og tísti af inni-
byrgðu æði; hreininn var líka
farið að gruna margt og hann
staðnæmdist og spyrnti fótun-
um, nötraði allur og lireyfði
sig ekki úr sporunum. Og beint
fyrir framan þá reis upp lifandi
hvítur veggur í myrkrinu, og
var eins og hann faðmaði ])á
með votum fannaörmum og
sveipaði þá í hvítri móðu.
Hreinninn snaraðist lil hliðar
svo að sleðinn valt en dragól-
arnar slitnuðu. Kivi sem var í
hálfgerðu dái eftir brennivínið,
glaðvaknaði við þetta. Hann
liafði vafið taumunum um hand-
legginn á sjer og nú dró lireinn-
inn hann á harða spretti gegn-
um fannirnar, en áður eu Kivi
liafði raknað • við að fullu losn-
aði hreinninn og sneri nú við
undan veðrinu á fleygiferð og
lafhræddur. Kivi tókst að kom-
ast á fætur, hann reikaði nokk-
ur slcref til haka, hrasaði un,
sleðann og lá þar sem hann vat
kominn; þreytan og sljóleikinn
færðist vfir hann á ný og það
síðasta sem hann mundi eftir,
var gjammið í hundinum.
„Þetta er alt brennivininu að
kenna“, tautaði Kivi og lineig
máttvana niður á fönnina. „Nu
verð jeg til hjerna og sálast. .
T^Wökkgrái, stríliærði hundur-
■*-'*' inn tók á sprett eftir hrein-
inum en hætti alt í einu eftir-
förinni eins og honum dytti i
hug: Kívi! Ivivi lá einn og varn-
arlaus í snjónum og úlfarnir á
næstu grösum! Eftir nokkrar
mínútur lagðist hann másandi
hjá húshónda sínum, viðbúinn
að verja hann meðan fjör ent-
isl Snati var kunnugur víðast
livar um Lappland og víð-
frægur fyrir þor og afl. Hann
hafði oftar en einu sinni komist
í tæri við úlfa, og hafði sitt lag
á þeim. Menn höfðu sjeð hann
berjast við heilan úlfahóp. Hanu
beit sundur hásinarnar á þeim
i einni svipan og rjeðst svo á
þann næsta og gerði lionum
sömu skil. Breiða stálhandið
um hálsinn á honum liafði oftar
en einu sinni bjargað lífi hans,
])ví að úlfurinn leitar lielst á
hálsinn og hýst við því sama
af hundunum. En hásinarnar
luigsar úlfuriuu ekki um og þó
getur hásinabitinn úlfur ekki
ráðist á, heldur aðeins varist.
Þetta var nú heldur ekki algeng-
ur Finnmerkur hundur, nei,
faðir Snata var Eskimóaliund-
ur vestan úr öræfum í Canada.
Kivi Iiafði keypt hann livolp
eitt sumarið uiður við sjó, af
Rússneskum Lappa, sem hafði
sagt honum ætternið. Nú lá
hann þarna i hálfu kafi í snjó
við hliðina á húsbónda sínum,
másandi með lafandi tungu og
árvökur leiftrandi augu.
n úlfarnir voru þó ekki
hættulegastir, því að storm-
urinn stóð af þeim svo þeir
fundu ekki þefinn. Bylurinn var
verri. Þeir voru þarna hálfkafr.-
ir í snjó og nýr snjór hlóðst
að þeim i sífellu, en Kivi stein-
svaf og hugði ekki að neinu. En
hundurinn skildi hættuna; hann
stóð upp og krafsaði snjóinn
ofan af húsbónda sínum. Hann
gróf og gelti, rak trýnið framan
í Ivivi, sleikti hann og gelti fasl
við evrað á honum. Og bráðum
virtist þetta ætla að béra á-
rangur. Kivi vaknaði af dval-
anum, setist upp við dogg, opn-
aði augun og liorfði í kringum
sig. Meðvitund hans kom aftur
smátt og smátt, ja, hvernig var
nú þetta - - snjór og aft-
nr snjór, hvar sem litið var, og
hann var á leið til Karasjok —
til kærustunnar, já þangað varð
liann að komast, hverju sem
tautaði. Og svo hneig lrann aft-
ur niður i föimina og svaf á-
fram, i þungri og órólegri
sökk hann ís njó, liann gat ekki
dregið andann, en honum fanst
hlý hönd strjúka sjer um and-
litið. Hann vaknaði aftur og
liafði nú fulla meðvitund. Snati
gelti í ákafa, meðan hann var
að grafa sig upp úr fönninni
og Kivi drógst á eftir honum,
því sem hann gat. Hann riðaði
á fótunum, drukkinn og mátt-
vana. Stormurinn feykti honum
áfram, svo liann datt og gat
ekki staðið á fætur aftur.
Ivivi hafði lent á góðum stað,
því að hann var í hljei undir
háum skafli. Nú hlóðst upp snjór
hinumegin við hann og skefldi
hrátt í nýjan skafl og þarna í
geilinni fór sæmilega um Kivi
og luindinn. Að vísu fenti á þá,
en þarna var lygnt. En geilin
þrengdist á hverri mínútunni
og von hráðar mundi fönnin
lokasl vfir þeim. Hundurinn
skildi þessa hættu og rjeðist því
á Ivivi á ný og vakti hann. Og
Ivivi rankaði nú enn betur við
sjer og mundi hvað drifið hafði
á dagana. Hann hafði setið í
kofa Heikkis og ruglað, reykt,
jetið og drukkið fast.... Svo
hafði liann lagt upp, lent í hyln-
um og nú var hann þarna milli
tveggja skafla. Hann mundi
líka, að hundurinn hafði vakið
hann áður og hann hafði skrið-
ið út úi fönninni. Hann dró
hundinn að sjer, kjassaði liann
þrý sti lionum að sjer og sagð-
is vera kvikindi, liundur nei,
ekki nærri eins góður og liund-
ur heldur vesælt drykkjusvín!
Hundurinn væri nærri því eins
og maður, já, í rauninni miklu
betri en maður. Snati sneri sig
úr faðmlögunum og gelti full-
um liálsi. Kivi skildi hættuna
og loks skreiddust þeir út úr
geiíinni, sem lokaðist að vörmu
spori eftir þeim, er skaflarnir
lirundu saman.
Enn þá var svarta myrkur,
það hlaut að vera liðið að dögun,
því að myrkrið var ekki eins
hilcsvart og það hafði verið.
Snjórinn lýsti svo að Kivi gat
íakið sig, hann dró þungt and-
ann og ljet vindinn feykja sjer
yfir auðnina; við og við datt
hann um snjógárana, en kom
fljótt fótum fyrir sig aftur og
hljóp áfram. Það var alveg
runnið af lionum þegar hann
var kominn yfir heiðina og inn
í skóginn fyrir ofan lireysin við
Sopparjok. Hann settist og kast-
aði mæðinni. Hugsaði til unn-
ustunnar sinnar, sem vissi að
hann væri á leiðinnni í bylnum
og mundi eflaust vera lirædd
um, að eitthvað grandaði lion-
uni og svo liafði hann legið og
sofið í snjónum eins og skepna
og væri nú steindauður ef tryggi
hundurinn lians, hefði ekki
bjargað honum En aldrei fram-
ar, nei, aldrei framar skyldi á-
fengi koma inn íÁæir lians varir.
Aaldrei! Hann lvfti hendinni og
krepti hnefann.
„Hevrirðu það!“ sagði liann
við hundinn, „heyrirðu það,
Snati, aldrei nokkurn dropa
framar, það sver Kivi“.
Kivi sat enn, þungur í kollin-
um, og smádottaði í skógarjaðr-
inum, en vaknaði svo við liund-
gá. Þarna voru einhverjir að
koma í áttina til lians, það var
farið að hirta af degi í suðri,
himininn varð hærri og loftið

.tVýt
N I P H o L *<VS . OSL
draumveröld. Honum fanst
liaiíii aka um auðnir, hreinninu
sökk dýpra og dýpra í snjón-
um og staðnæmdist en sjálfur