Fálkinn


Fálkinn - 16.12.1933, Blaðsíða 35

Fálkinn - 16.12.1933, Blaðsíða 35
F Á L K I N N 33 BYGGINGARVÖRUR: Til að byggja virkilega vönduð, falleg og ENDINGARGÓÐ HÚS, þarf að nota: í grunneinangrun: SERVAL Ásfaltpappa. í glugga er nauðsynlegt að fá gotl gler, við úlvegmn vanalegt gler í öllum þyktum og ennfremur pólerað gler. Svo er auðvitað ánægjulegast að uota málmgiugga annaðhvort úr stáli eða Bronze, sem við höfum þegar útvegað í stærstu byggingar landsins. Við höfum einnig alt tilheyrandi vanalegum trjegluggum. Á þök væri æskilegt að nota koparskífur, en við liöl'- um einnigPoilite, Asbestos þakskífur i mörg- um litum. Þeir sem hafa ráð á að einangra |jökin sín, nota auðvitað til þess Celotex, sein altaf er besti einangrarinn. Til hurða væri best að nota koparlamir með kúlulegum og öryggislæsingar, en fyrir þá, sem verða að kaupa ódýrara, getum við boðið vanalegar hurðarlamir í öllum stærðum og t. d. Jowil skrár. Wehag hurðarhúna er hægt að nota í öllum tilfellum, þeir eru til af svo mörgum gerðum og verðum. Á gólf og stiga getur margt komið til greina, en við mælum þó sjerstaklega með DUNLOP GUMMÍ og ELDORADO KORKI, þá má einnig nota Ahorn stafagólf, sem er það albesta til að dansa á. Við útvegum einnig LINOLEUM i öllum þyktum Til veggfóðrunar höfum við olíulausan striga, loftpappír og maskínupappír ásamt 500 teg. af vel völdu veggfóðri. Til málningar bjóðum við aðeins Bergers málningarvörur. því að þær gefa æfinlega besta endingu. Gjörið svo vel að láta byggingarmeistara yðar tala við okkur, eða snúið yður sjáifir beint til VERSLUNIN BRYNJA, Reykjavík. tjum nú svo, aS þarná væri ein til, sem...... — Þessar uppskriftir eru ein- kennileg skrif, sagði jeg. Þó ekki sje nema lyktin af þeim.... Nei, jeg held ekki, að.... En úr því, að Pyecraft hafði komið mjer þetta langt, ákvað hann að jeg skyldi lengra. Jeg var altaf í hálfgerðum ótta um það, að ef jeg reyndi um of á þolinmæði hans, myndi hann delta ofan á mig og kæfa mig. Jeg skal játa, að jeg þoldi ekki mikið. En jeg var lika orðinn ergilegur við Pyecraft. Jeg var kom- inn í skap til þess að segja við hann einhvern daginn: „Jæja, reyn- ið þjer það þá, en uppá eigin á- byrgð! Þetta riieð Pattison, sem jeg mintist á áðan, var miklu smávægi- legra. Það kemur ekki málinu við núna, hvað það var, en jeg vissi að minnSta kosti fyrirfram, að sú uppskrift, sem hann notaði, var ör- ugg. Hinar þekkti jeg ekki, og var yfirléitt heldur þeirrar trúar, að þær væri ekki öruggar. Nú, en ef Pyecraft eitraðist, var eiginlega nokkur skaði skeður? Jeg skal játa, að mjer fannst það mesta þarfaverk að gefa Pyecraft eitur. Um kvöldið tók jeg gainla sand- elsviðarkassann, sem lyktaði svo einkennilega, lit úr járnskápnum mínum, og blaðaði i skinnhandritun- Lim. Maðurinn, sem letraði upp- skriftirnar fyrir langa-langömmu inína, hefir sýnilega hal't gaman al' margvíslegum skinnum, og rit- höndin var eins skjálfandi og mest var hægt að hugsa sjer. Sumt gat jeg alls ekki lesið — enda þóll æll mín hafi jafnan kunnað Hindin- málið, sökum langdvala í Indlandi — og engin þeirra var auðveld. En jeg fann þá rjettu tafarlítið og sat dálitla stund á gólfinu fyrir fram- an skápinn og las hana. — Jæja ]>á, sagði jeg við Pyecraft næsta dag, og kippti að mjer upp- skriftinni áður en hann gat hrifs- að hana úr hendi mjer. -- Eftir þvi sem jeg get næst komist, er þetta leiðarvísir í ])vi að ljeltast (O-li, andvarpaði Pye- kraft). — Jeg er þó ekki alveg viss, en jeg held samt, að það sje rjett. Og ef þjer viljið fara að mínum ráðum, skuluð þjer ekkert við þetta eiga. Því — sjáið þjer til: Þessit' forfeður mínir voru hálfgerðir við- sjálsgripir, svo jeg fari nú að tala illa urn mína eigin ætt, af um- hyggju fyrir yður. Lofið rnjer að reyna það, sagði Pyecraft. Jeg hallaði mjer aftur í stólnum, og ljel hugann fljúga. — Heyrið þjer Pyecraft, sagði jeg. — Hvaða veraldarinnar skepnu haldið þjer, að þjer líkist, ef þjer verðið magur? Hann vildi engum sönsum taka. Jeg tók af honum það loforð að segja aldrei framar aukatekið orð um þessa andstyggilegu fitu sína, hvað svo sem fyrir kynni að koina — og að því búnu fjekk jeg honum skinnsnepilinn. Þetta er bölvaður óþverri, sagði jeg. — Gfcrir ekkert, svaraði hann og tók við bleðlinum. Ilann glápti á hann. En — en — sagði hann. Hann hafði upþgötvað, að þetta var eklti á ensku. — Jeg skal eftir bestu getu þýða þetta fyrir yður, sagði jeg. Og jeg gerði riiitt besta. Siðan töluðum við ekki saman í hálfan niánuð. Hvenær sem hann nálgað- ist mig, hleypti jeg brúnum og beriti honum að fara, og hann efndi loforð sitt og fór. En að hálf- um mánuði liðnum var hann feitari en nokkru sinni áður. — Jeg verð að tala, sagði hann. Það er einhver galli á þessu, því það verkar alls ekki. Þjer megið ekki gera langa-langömmu yðar rangt til í gröfinni. — Hvar er ■ uppskriftin? Harin tók hana varlega upp úr vasa sínum. Jeg renndi augunum yfir hana. Var eggið fúlt? spurði jeg. — Nei. Átti það að vera fúlt? — Það gengur eins og rauður þráður í gegn um allar uppskriftir hennar langalangömmu minnar sál- ugu, að þegar ekki er nánar til tek- ið um efnið, á það altaf að vera það versta, sem fáanlegt er. Hún tók ekki með neinum silkihönskum á hlutunum. . . . Og það getur verið, að eitthvað sje að fleiru en eggjun- um. Fenguð þjer nýtt skellinöðru- eitur? — Jeg keypti mjer heila skelli- nöðru. Hún kostaði hún kost- aði.... — Það kemur yður einum við, hvað hún kostaði. En svo er sið- asta atriðið.... Jeg þekki mann, sem.... Já. Golt. Jeg skal skrifa at- riðin niður. Eftir því, sem jeg best kann málið, er rjettritunin á þessu skjal beinlínis stór gasaleg. Vel á minnst: þessi hundur, sem lijer er nefndur, er sennilega úrþvættis- hundur“. í heilan mánuð eftir þetta sá jeg Pyecraft stöðugt i klúbbnum, jafn feitan og órólegan og áður. Hann hjelt að vísu samning okkar, rauf þó andann í honum með ví að hrista höfuðið í örvæntingu. Svo einn dag niður í fatageymsl- unni, sagði hann: — Langa-lang- amma yðar......... — Ekki orð um hana, svaraði jeg og hann hjelt sjer saman. Jeg var nærri farinn að halda, að hann væri hættur við alt sam- i, og einn dag sá jeg liann vera að tala við tvo eða þrjá aðra með- limi um fitu sína, eins og harin væri að snuðra eftir einni upp- skrift til. Og þá kom einn dag sím- eyti eins og þruma úr heiðskíru 'ofti: ,,/ gtiðs bænum, komið til mín. Pyecraft". — Hm, sagði jeg, og sannast að scgja, varð jeg ánægður yfir þeirri upreisn, sem í vændum væri fyrir langa-langömmu mína, að jeg borð- að með alveg sjerstaklega góðri matarlyst. Jeg fjekk heimilisfang Pyecrafts hjá dyraverðinum. Pvecraft átti heima á efri hæðunum í húsi einu í Bloomsbury, og þangað skundaði jeg þegar jeg hafði lokið við kaff- ið. Hinsvegar gaf jeg mjer ekki tíma til að ljúka við vindilinn. Þegar jeg kom í liúsið, var mjer sagt, að hr. Pyecraft hlyti að vera veikur, því að hann hefði ekki farið út í tvo daga. — Hann á von á mjer, sagði jeg, og síðan var mjer hleypt inn. Jeg hringdi bjöllunni við stiga- gatið. — Hann hefði nú þrátt fyrir ált ekki átl að reyna þetta, hugsaði jeg með sjálfum mjer. — Maður, sem jetur eins og svin, á að lita út eins og svín. Kona með virðuleikasvip og skakka húfu á liöfði, kom og mældi inig frá hvirfli til ylja. Jeg sagði til nafns míns og kon- an opnaði fyrir mjer, með sýnileg- um tortryggnissvip þó. Hvað vill hann? spurði jeg,

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.