Fálkinn - 16.12.1933, Blaðsíða 34

32
F Á L K I N N
PYECIRAFT.
Hann situr ekki nema fáein skref
frá mjer. Ef jeg bara lít um öxl,
get jeg sjeð hann. Og ef augu okk-
ar mætast - sem þau gera vana-
iega — verður augnatillit hans ein-
kennilegt.
Fyrst og fremst biðjandi — en
j:.ó um leið tortryggnislegt. .
Fjandinn hafi þessa tortryggni
hans! lif mig langaði til að koma
upp um haiin, hefði jeg gert það
fyrir löngu. En fyrst jeg er ekki
búinn að því fyrir löngu, ætti hann
að geta verið rólegur. Eins og
nokkuð svona feitt og digurt geíi
verið rólegt. Og hver myndi trúa
mjer, ef jeg segði frá öllu samaii?
Aumingja, Pyecraft gamfi! Þetta
titrandi hlaupstykki! Feitasti klúbb-
meðlimurinn í allri London.
Hann situr á einum litla stóhi-
um í stóra króknum við eldstóna,
og treður í sig. En hverju er hann
að troða í sig? Jeg lít varlega um
öxl og sje, að hann er að bíta i
stóra sneið af smurðri teköku, og
horfir á mig á meðan. Já, horfir á
mig, sagði jeg. Fjandinn hirði harin!
Nú er nóg komið, Pyecraft! Fyrst
þú þarft endilega að vera skit-
hrædur, og láta eins og jeg sje
ekki heiðarlegur maður, ])á sit jeg
hjer, rjett fyrir framan nefið á þjer
og skrifa altsaman niður — sönnu
söguna um Pyecraft. Manninn, sem
jeg hjálpaði og hlífði, og launaði
mjer með þvi að gera klúbbinn að
kvalastað fyrir mig, með þessum
bænarsvip og þessu eilífa „segðu
ekki frá því“ í augunum.
Og svo: Hversvegna er hann sí
og æ jetandi?
Jæja hlustið þið nú á nú kem-
ur sannleikurinn — alíur sannleik-
urinn og ekkert nema sannleikurinn.
Jeg kyntist Pyecraft í þessum
sama reykingasal. Jeg var ungur og
það sá hann. Jeg sat þarna aleinn
og vár að óska þess, að jeg ætti ein-
hverja kuniiingja þarna, og þá kom
hann veltandi ekkert nema kinn-
ar og magi. Hann frísaði og sett-
ist hjá mjer á stól, púaði þar nokkra
stund, vax ,svo enn diálitla stund
að fitla við eldspýtu og vindil og
loks ávarpaði hann mig. Jeg man
nú ekki lengúr hvað hann sagði
það var eitthvað um, að eldspýturn-
ar kveyktu illa, og svo talaði hann
áfram, en stöðvaði þó hvern þjón,
sem framhjá fór, til að segja þeim,
hvað eldspýturnar væru vondar —
i þessum mjóa flaututón, sem hann
talar með. Eitthvað á þessa leið
hófst kunningsskapur okkar.
Hann talaði um alla heima og
geima og loks körri hann að íþrótt-
um. Og þaðan að vaxtarlagi minu
og yfirliti. „Þjer ættuð að geta orð-
ið góður cricketleikari“, sagði hann.
Jeg er nú sjálfsagt fremur grarin-
ur — jafnvel mjór, og víst er jeg
fremur dökkur yfirlitum og jeg
skammast mín ekkert fyrir það, að
langa-langamma mín var Hindúi,
en þar fyrir kæri jeg mig ekkert
um, að bláókunnugur maður sjái
hana í gegnum mig. Jeg var því
fjandsamlegur Pyecraft frá fyrstu.
En tilgatigur hans með því að tala
um mig, var ekki annar en sá að
koma sjálfum sjer að.
— Jeg býst við, sagði hann, —
að þjer iðkið ekki íþróttir meira
en jeg geri, og sennilega etið þjer
engu ,minna. — Eins og allir verstu
mathákar, stóð hann í þeirri trú,
að hann æti ekki neitt). „En samt“,
sagði hann og brosli skáhalt ti!
min, „er mun.ur á okkur“.
Og svo tók hann að tala um fitu
sinu og aftur fituna, um alt, sem
liann gerði og ætlaði að gera vegna
fitunnar, og hvað hann hefði heyrt,
að fóik gerði í likum tilfellum. —
Að óreyndu máli, sagði hann,
skyldi maður halda, að hægt væri
að laga svona fitu með rjettu mat-
aræði og efnabreytingarnar með
meðulum. Jeg var alveg að leka
niður undir þssu kjaftæði, og mjer
fannst næsturri eins og jeg væri
sjálfur að blása út.
Slíkt sem þetta er hægt að þola
um stundarsakir, en brátt kom að
því, að jeg fór að taka of miklar
kvalir út. Maðurinn settist um mig,
svo það var ait of áberandi. Jeg
kom ekki svo inn í reykingasalinn,
að hann kæmi ekki í bylgjum til
min og stundum stóð hann yfir
mjer meðan jeg var að eta hádegis-
verðinn minn. Stundum ætlaði
hann aldrei að yfirgefa mig. Hann
var hreinasta kvalræði, en þó
fannst mjer hann ekki hanga svo
mjög yfir mjer vegna persónu
minnar einnar saman, því frá fyrsta
fari var eitthvað í fasi hans, sem
bar vott um að hann hjeldi, að
jeg hefði eitthvað það á valdi minu,
sem aðrir hefðu ekki.
- Jeg vihli gefa hvað sem væri
til að ljettast, sagði hann, — hvað
sem væri! Og svo rýndi hann á mig
yfir feitu kinnarnar og másaði.
Aumingja Pyecraft! Nú er hann ný-
búinn að hringja, og vafalaust til
að fá eitt stykki af tekölui i við
bót!
Loksins einn dag kom hann að
efninu. —Þessi lyfjafræði okk-
ar i Vésturlöndum er langt frá því
að vera fullkomin læknisfræði. En
í Austurlöndum hefur mjer verið
sagt, að........
Hann þagnaði og starði á mig.
Mjer fannst eins og jeg stæði fyrir
framan fiskabúr.
Snögglega varð jeg bálvondur við
hann. - Heyrið þjer til, sagði jeg,
hver sagði yður af uppskriftun-
um hennar langa-langömmu mínn-
ar?
Ja.... Hann ætlaði að fara
að verja sig.
í hvert skifti sem við höfum
hitst í heila viku, hafið þjer verið
að gefa í skyn, að þjer vissuð þetta
leyndarmál mitt.
— Já, svaraði hann, — úr þvi
isinn er brotinn á annað borð,
skal jeg játa, að þessu er þannig
varið. Jeg heyrði um það....
hjá Pattison?
Óbeinlínis, svaraði hann, (en
það held jeg hafi verið lýgi),
hevrði jeg það frá honum.
Pattison, sagði jeg, -— tók með-
alið upþá eigin áhættu.
Hann teygði fram varirnar og
hneigði sig.
Uppskriftirnar hennar langa-
langömmu minnar, sagði jeg, eru
yiðsjárgripir í meðförunum. Faðir
minn hafði næstum látið mig lofa
sjer að. . . .
— Nú hann tók þá ekki af yður
neitt loforð?
— Nei. En hann varaði mig við
því. Hann sjálfur notaði einu sinni
eina upskriftina...... aðeins einu
sinni.
..Nú!.... En haldið þjer að.. .
TIL JOLANNA
VEFNAÐARVÖRUR
PAPPÍR OG RITFÖNG
í FJÖLBREYTTU ÚRVALI.
n Björn Kristjánsson
Björnsson & Co.