Fálkinn - 19.12.1936, Blaðsíða 7

1' Á L K I N N
o
ir liilla hann einhverntíma oft-
ar myndi jeg ekki harma þó aó
þú lúskraðir honum.
En þarna var hún nú eigin-
lega að gahhast að honum. Því
að klárauminginn virtist ekki
vera til stórræðanna þarna sem
hann hamaði sig á básnum all-
ur í keinig. Hann var ekki þess-
legur að hann gæti att við
björn.
— En hversvegna á að draga
mig út? spurði grisinn enn —
hann stóð enn með framlapp-
irnar uppi á byrslunni og var
að brjóta heilann um spádóm
brútsins.
— Já og hversvegna klippa
þeir ullina af okluir sauðkind-
unum, mjólka kýrnar, neyða
hestana til að þræla og púla og
taka eggin frá hænunum þarna
uppi á skaftinu? sagði hrútur-
inn. — Við dýrin höfum mist
öll rjettindi, - öðruvísi mjer
áður, brá, það má nú segja, en
þeir tímar koma aldrei aftur.
— Hvað eru rjettindi? spurði
lambið og hallaði sjer ísmeygi-
lega upp að hrútnum.
— Þau eru svona, sagði hrút-
urinn, setti undir sig hausinn
og slangaði lambið svo það
hraut yfir þvera króna og kút-
veltist þar.
— Þetta er ósatt, sag'ði móð-
ir lambsins og fór til þess og
sleikti á því nefið. Komdu,
nú skal jeg sýna þjer hvað rjett-
indi eru. Komdu og fáðu þjer
að drekka hjá mjer eins og þig
lystir, jeg tók vel eftir því áðan,
að þú gast ekki komið heyinu
niður, veslings litla píslin min.
Og litla píslin hrölti upp á mjóu
og löngu lappirnar sínar, slakk
nefinu undir kviðinn á mömmu
sinni og fann þar huggun hörm-
um gegn, en lifaði dindlinum
óaflátanlega á meðan, til þess
að sýna hve gott henni þætti
bragðið að mjólkinni. En móð-
irin sveigði hálsinn og bar vit-
in mjjúklega að bakinu á lamb-
inu sinu.
VNGRI KÝRIN, sem var ekki
lögst ennþá strekti nú á
bandinu og sagði: — Heyrðu,
hrútsi minn. Það er að veltast
fyrir mjer, að þú hafir ein-
hverntíma sagt okkur sögu. Það
var svona kvöld eins og j)etta,
sem við fengum eintóma töðu
en engah hálm. Jeg er nú húin
að.gleyma sögunni, en svo mik-
ið man jeg, að okkur þótti hún
góð.
— Það var á aðfangadags-
kvöld í fyrra, sem jeg sagði
hana. En hver getur vænst þess
af kú, að hún muni svo langl
aftur í timann?
Stæði j)jer ekki á sama þó
að þú segðir hana aftur? spurði
grísinn. — Jeg hefi ógn gaman
af sögum, j)ó að jeg hafi aldrei
sögu heyrt. Nöff! Nöff!
Þegar jeg átti heima í stóru
liesthúsi með fjölda af öðrum
rauðum og brúnum hestmn og'
hryssum, sagði nú gamli klár-
inn, þá var þar gamall hestu :,
sen) sagði okkur altaf sögur um
dýrin á aðfangadagskvöld og á-
minti okkur um, að muna vel
eftir þeim. Ef hrúlurinn man
einhverja þeirra, j)á væri ekki
úr vegi, að hann segði okkur
hana núna.
Hvort jeg' man hana, sagði
hrúlurinn og sparkaði í gólfið.
Jeg hefði nú haldið það. Jeg
var ekki nema þriggja nátta,
jægar hún móðir mín heitin
sagði mjer hana. Hún móðir
hennar hafði sagt herini liana,
og hún hafði hana frá henni
langömmu minni, en hún lang-
amma liafði lært hana af henni
móður sinni. Ef j)ið nennið að
halda vkkur saman og vera
hljóð og leggjast, j)á skal jeg
reyna að glöggva í vkkur
minnið.
A LLIR voru fúsir til að hlusta.
■*""*■ Ærnar lögðust í króna
alt i kringum hrútinn, lilla
lamhið sem nú var orðið sprækt
af mjólkinni, iijúfraði sig að
mömmu sinni, sem sleikti j)að
nokkrum sinnum enn. Grísinn
fór í hálmbinginn, gróf sig
ofan í hann, teygði afturlapp-
irnar frá sjer en framlappirn-
ar fram og lá að kalla mátti á
hryggnum. — Nöff, nöff! sagði
hann við hrútinn — nú verður
j)ú að tala hátt og snjall, svo
jeg heyri ])að hingað. Jeg' er far-
inn að tapa lieyrri upp á síð-
kastið, jeg lilýt að hafa fengið
eitthvað í eyruri.
Skyldi það ekki vera gan)-
all skítur? sagði hrúturinn.
En hesturinn sagði: Jeg
vona að })ú afsakir j)ó jeg legg-
ist ekki, því að gigtin í aftur-
fótunum á mjer fer altaf að
kvelja mig um leið og jeg legst.
Það kemur af skrambans drag-
súgnum úr vindauganu.
Og yngri kýrin tók líka til
að afsaka sig: Mig langar
ekki heldur til að leggjast, því
að básinn minn er bæði hnúsk-
óttur og blautur, svo að mig
hryllir við að leggjast á hann.
Sama stendur mjer j)ó að
J)ið slæðuð á hausnum, ef j)ið
viljið, hara ef j)ið getið lialdið
ykkur saman, sagði hrúturinn.
Því að ef þið truflið mig ])á
missi jeg þráðinn.
Krr-u! sagði haninn. Jeg
niissi altaf þráðinn nema þegar
jeg er að gala á morgnana.
Ekki misítirðu þráðinn i
gær, j)egar j)ú eltir hænurnar
um þvert og endillangt, tók
hrúturinn fram í. Ef þú ert
með slíkan gauragang í arinað
skifti, þá skal jeg taka í lurginn
á þjer.
Nú varð grafhljött. Hrúturinn
var sá eini í sauðakránni sem
stóð upprjettur, og nú japlaði
hann lmgsandi góða sturid, til
að gela einbeitt huganum betur.
Loksins byrjaði hann: