Fálkinn - 19.12.1936, Blaðsíða 36

34
F Á L K I N N
lengi að tygja mig og komast
út, þó að rokið væri svo mikið,
að maður gæti varla staðið i
lappirnar. Og þegar jeg loksins
var kominn upp á klettinn bak
við vitann þá sá jeg skipið. Það
lá á lilið langt uppi á grunni
og brotsjóirnir gengu yfir það
i sífellu, en reiðinn var fallinn
fyrir borð. Þetta var ljót sjón,
það verð jeg að segja og í kík-
irnum gátum við sjeð, að skips-
liöfnin hafði leitað sjer hælis á
aftanverðu þilfarinu. Allur flutn-
ingur, sem skipið hafði haft
ofan þilja var náttúrlega kom-
inn fyrir borð og var á floti í
brimgarðinum. Sumt hafði rek-
ið upp í fjöruna en, sumt sogast
til hafs.
— Og svo hafið þið róið út
að flakinu.
Vist gerðum við það. Við
vorum enga stund að fara i
sjóklæðin og koma björgnnar-
bátnum út — og svo tókum við
nokkrar tunnur af olíu og sels-
lýsi í bátinn, auk þess axir,
björgunarbelti, baujur og ým-
islegt fleira áður en við lögð-
um frá.
-— Það hefir verið barningur
hjá yltkur að komast út?
— Víst var það. En jeg hafði
knáa karla innanborðs og þess-
vegna tókst það. En annar eins
sjór, drengur minn, og annar
eins ofsastormur! Það rauk og
sauð af briminu eins og úr
fossi. Og auk þess var nístandi
kuldi.
— Gátuð þið róið beint út í
strandaða skipið?
— Nei, fyrsl rjerum við út
með Ytriodda. Löngu askviðar-
árarnar okkar voru cins og
strengdur bogi i sjónum, því að
drengirnir tóku knálega á, en
við mjökuðumst þó áfram liægt
og bítandi úr að Harðbalaskeri
og þaðan út að Stakksey og þá
vorum við konmir á borð við
skipið. Nú gátum við látið bát-
inn reka undan sjó og vindi og
að skipinu á hljeborða. En þrjá
tíma höfðum við verið að róa
þennan spöl, sem jeg hefði get-
að róið einn á tíu til fimtán
mínútum í menskra manna
veðri.
— Var öll skipshöfnin lifandi?
— Já, það var hún, guði sje
lof. Því að barkurinn var til
þess að gera nýr, og afar slerk-
ur. Það var hlje þarna gegn sjó
og vindi, en hefði barkurinn
brotnað um nóttina, þá hefðu
þeir druknað á honum, hver
einasti maður. Jæja, við náðum
svo í enda frá skipinu, en ann-
ars voru þeir orðnir svo mátt-
farnir og kaldir og aumir
þarna um borð, að þeir gátu
hvorki neitt handa eða fóta.
Nokkrir lágu i þilfarsganginum
voru orðnir meðvitundar-
lausir af kulda, og þessvegna
urðu nokkrir af okkar mönn-
um að fara um borð í skipið
og tókst þeim að koma böndum
a mennina og renna þeim um
borð til okkar, einum og einum
í senn. Þegar við böfðum tekið
helminginn af mönnunum i
bátinn gátum við ekki tekið
fleiri og urðum að róa heim-
leiðis.
— Var ekki slæml beint und-
an sjónum til lands?
— Jú, en þá kom olían og
lýsið að góðum notunj. Jeg
setti gat á eina tunnuna og ljet
olíuna renna Iiægt og bægt aft-
ur úr skutnum um leið og bát-
inn bar. Og þegar við komum
hjerna upp að norðuroddanum
sló jeg botninn út tunnunni og
Ijet olíuna fara í sjóinn — það
veitti ekki af, því að brimgus-
urnar við oddann voru liærri
en nokkurt hús.
— Og það dugði, frændi?
— Jú, ekki bar á öðru. Sjóinn
lægði alveg kringum okkur og
við komum öllum mönnunum
undir þak. Og svo urðum við að
halda af stað aftur, eftir hinum.
— Og hvernig gekk sú ferðin?
— Jæja, bærilega. Þetta fór
alt sæmilega, en það mátti ekki
læpara standa. Við komumst
útað skipinu eftir stífan þriggja
tíma róður, en þá var orðið
hjerumbil dimt. Til allrar ham-
ingju vorum við vel kunnugir
og auk þess lýsti af brimgarð-
inum í myrkrinu. En samt var
þetta fremur ógeðfelt ferðalag
og mest kendi jeg í brjósti um
aumingja mennina, sem höfðu
orðið að bíða svona lengi um
borð í skipinu. Þeir voru bjer-
umbil meðvitundarlausir, allir
saman, þegar við loksins kom-
umst út í skipið aftur. Við urð-
um að renna þeim öllum á
streng ofan í bátinn.
— En svo hefir ykkur gengið
greiðlega lil lands?
— Já það gekk vel meðan við
lægðum sjóinn með olíu, en
])egar við komum upp að norð-
uroddanum i annað sinn lent-
um við of nærri honum í myrkr-
inu, svo að það var nær ó-
mögulegt að stjórna björgunar-
bátnum. Og þá kom á okkur
sjór, sem benti okkur langar
leiðir, — mjer datt ekki annað
í hug, en að við myndum drukna
þarna allir í einni bendn. Stýr-
ið var upp úr sjó og þessvegna
var báturinn stjórnlaus, en sem
betur fór ljetu piltarnir mínir
ekki á sig fá og hjeldu skipinu
rjettu með árunum og tókst að
halda bátnum á rjettum kili
meðan við vorum að komast
inn úr sundinu. Við vorum
komnir í blje fyrir innan en
báturinn var fullur af sjó. Samt
komumst við heilu og höldnu i
land. Og nú var nóg að hugsa,
að hjúkra skipsbrotsmönnun-
um, útvega þeim þur föt að
fara í og gefa þeim mat og
drykk. Og svo hjeldum við jól
allir í sameiningu, hjerna í vita-
varðarbústaðnum, við söng
norðvestanroksins, sem kvað
við í veggjum og gluggum. Jú,
svona voru jólin míh fyrir sext-

KOL
KOKS
SALT
H.f. KOL & SALT
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
MINNING PUSHKINS.
Nýlega eru liðin 100 ár síSan frum-
herji nýrra rússneskra bókmenta, Al-
exander Pushkins dó. Myndhöggvar-
inn Merkurov er aS gera styttu þá
af skáldinu, sem sjest hjer aS ofan.
SONUK VON RIBBENTROP.
Rudolf Ribhenlrop, sonur þýska
sendiherrans í London sjest hjer á
leiSinni i skólann í Westminster,
þar sem hann lærir í vetur. Myndin
sýnir hinn hefSbundna fatnaS skóla-
drengjanna.
án árum og síðan þá hefir Hans
Keldrus haft leyfi til að bera
björgunar-heiðurspeninginn
úr gulli.
— En hvernig fór með skip-
ið?
Á jóladagsmorguninn var
tómt þarna úti á Djúpagrunns-
boðunum. Sjórinn hafði molað
skipið í smátt. — Nú en þarna
er þá Þórir á Breiðum og dreng-
urinn á Espilundi að koma. Þá
skulum við fá okkur glas af
berjavíninu hennar gömlu minn-
ar og óska hver öðrum gleði-
legra jóla og farsæls nýárs!
— Við skulum vona, frændi,
að gamli vitavörðurinn komi
ekki á kreik núna til þess að
boða ný slys.
Rjett segir þú, drengur
minn. Það er sjerstaklega um
iólaleytið, sem manni finst að
það eigi að rikja friður og gleði.
ekki síður á sjónum en á þurru
landi.
Eftir Erik Sparre.