Fálkinn - 19.12.1936, Blaðsíða 32

30
F Á L Iv I N N
— Mamma á jeg að segja Jjjer nokk
uð. Jeg hefi slitið trúlofuninni.
— Jœja, nú fer jxtð víst loksins að
mjakast!
Við timdum ekki að vekja hann,
manngreyið!
— Upp með hendurnar!
Adamson er að innsigla jólapakkana.
Jlólaskrítliim
Járnbrautarlest ein hœgfara staldr-
aði við á hverri einustu stöð og
loks staðnæmdist hún lengi úti á
víðavangi. Eftir langa bið rak kona
ein hausinn út um klefagluggann og
spurði lestarvörðinn, hvort hún gæti
ekki farið út og tínt blóm á meðan
Iestin biði.
— Sjáið þjer ekki, að það eru
engin blóm hjerna, kona? svaraði
liann.
— Jú, það sje jeg, sagði konan, en
það gerir ekkert til. Jeg hefi blóma-
fræ með mjer.
Helmingurinn af öllu kvenfólki
veraldar gerir fífl úr karlmönnun-
um, en hinn helmingurinn gerir karl-
menn úr fíflum.
Allir menn í heiminum uppskera
það sem þeir sá til, nema þeir sem
fást við garðyrkju ón þess að hafa
kunnáttu til þess.
ltæðan ætti að vera eins og kven-
fatnaðurinn: — nógu löng til þess
að nó yfir innihaldið og nógu stutt
lil þess áð vekja forvitni.
— Hvað mundir þú gera, sonur
minn, ef jeg gæfi þjer hundrað
sterlingspund, spurði gyðingurinn
Abraham.
— Jeg mundi telja þau, svaraði
stróksi.
— Urðu yður vandræði að frönsk-
unni yðar, þegar þjer dvölduð i
París núna í haust?
— Sei, sei nei. En Fransmönnun-
um urðu talsverð vandræði að henni.
Hóvær maður var að tala ó götu-
horni og hafði margt fólk safnast
að honum. Alt í einu tekur einhver
fram í ,og segir:
— Hættið þjer nú þessu og reynið
að tala orð að viti. En þjer eruð erki-
fífl og fóbjóni og ekkert annað.
— Haldið þjer yður saman mað-
ur minn. Þjer eruð drukkinn.
— Veit jeg það, svaraði maðurinn.
— En i fyrramólið verð jeg alls-
góður, en þjer sami fóbjóninn og
núna.
— Viljið Jjjer staldra við undir
eins hjá næsta luktarstólpa.
Konan: — Gætirðu gefið mjer of-
urlitla peninga?
Maðurinn: — Já, hvað litlir mega
þeir vera.
Nú heldur fólk, að klefinn sje
Iroðfutlur af fólki.
Ungur maðtir ótti að útfylla beiðni
um liftryggingu og komst í stökustu
vandræði er að því kom að tilgreina
dánarorsök föður síns, því að svo
var mál með vexti, að hann hafði
verið liengdur. Eftir mikla umhugs-
un skrifaði hann: — Dó er hann tók
þátt í opinberri athöfn, og pallur-
tnn ljet undan.
— Jú, sagði gamli maðurinn, —
hann sonur minii fór vestur fyrir
nokkrum órum til þess að græða fje.
— Og hvað er hann upp ó núna?
— Jeg veit það ekki upp ó hár; en
fyrir fimm mánuðum auglýsti lög-
reglan að lnin byði jnisund pund
fyrir hann.
Frú Nathanson er að skila síðustu
afborguninni af barnavagninum. Og
afgreiðslustúlkan spyr:
— Hvernig líður barninu. Dafnar
jtað vel?
— Blessaðar verið þjer, telpunni
líður ógætlega. Hún ætlar að gifta
'sig i næstu viku.
— Iieyrðu, Dóri minn, segir kenn-
arinn. — Stíllinn þinn um hundinn,
er orði til orðs eins og stílinn hans
bróður þíns. Hvernig stendur á þvi?
— Það stendur svoleiðis ó því, að
j)að var sami hundurinn, sem við
skrifuðum um.
Friðrik hafði unnið 10.000 krónur
i liappdrættinu og ætlaði að kaupa
sjer bíl.
— Þetta er ógætur bíll, segir kaup-
maðurinn, — 80 hestöfl. Ef þjer
farið hjeðan klukkan fjögur síðdegis
eruð þjer komin norður ó Sauðór-
krók klukkan tólf.
Friðrik leist ljómandi vel ó þetta
og ætlaði að fara að borga þegar
hann tók sig á, alf í einu.
— Nei annars. Hvern skrambann
ætti jeg að gera norður á Sauðórkrók
um miðja nótt?
, í
—Nei, þetta skal verða í siðasta
sinnið sem jeg sest í smábil!
— Ekki þarna! Nuddborðið handa
byrjendum er hinumeginn.
i