Fálkinn - 19.12.1936, Blaðsíða 23

F Á L K I N N
21
var farinn að hlæja að liomnn
á annað borð.
Loks sagði Amanda: ()g svo
bíður þú hjerna, auminginn og
færð ekki einu sinni afgreiðslu!
Þegar liann fann, að bann
var orðinn svona mikill kálfur
i aiigum Amöndu þá varð hann
fokvondur. Hann ruddisl að
búðarborðinu og sagði með
l'árri röddu, hver liann væri
og hvaðan hann kæmi, og nú
hlyti röðin að vera komin að
lionum. Fjandakorninu ef mjer
er ekki alvara, sagði Pjetur.
()g þá var bann afgreiddur.
Ilann sneri sjer að Amöndu:
Jæja, nu befi jeg fengið af-
greiðslu, en þarna liangir ]iú!
Hann gat ekki verið að ganga
eftir lienni og var býsna stutt-
ur í spuna.
Amanda liló aftur: Jeg ætla
bara að kaupa jólakort handa
kærastanum mínum, sagði hún.
Eitt augnablik var því líkast
að hjarta hans ætlaði að
springa og hann gat ekki náð
andanum. Hann var orðlaus,
enda þurfti bann ekki neinu
að svara. Hann ætlaði að fara
út. Já, sem bann var lifandi
Pjetur.
Guðsfriði, sagði hann þur-
lega. Og' gleðileg jól.
Geturðu ekki lijálpað mjer
að velja fallegt jólakort, sagði
hún alt i einu við hann, hátt
og skýrt.
Hann dokaði við og liugsaði
sig um. Ó, jú, víst get jeg það,
sagði hann svo. Jeg hefi stund-
um hjálpað þjer fyr það var
ekki úr veg'i að minna hana á
það. Hún var farin að verða
full drýldin.
Amanda var annars yfirleitt
talsvert kjaftfor og glent, en nú
þagði hún og var alvarleg.
Hún fann sjer kort með fljúg-
andi dúfu, sem bar brjef i nef-
inu og spurði hann, hvernig
honum litist á það.
Hann kinkaði liara kolli.
Kenmr ekki mjer við, sagði
hann. Annað mál er það, hvort
jeg á að hjálpa þjer að skrifa
utaná það.
Þá hló Amanda kankvíslega
og var ekki lausl við að hún
reyndi að gefa honum langt
nef. Hún átti heima svo nærri
kaupstaðnum, og' þessvegna
var Iiún svona frökk og' kunni
að gefa langt néf.
Þau fóru úl á strætið. Pjetur
var í þungum þönkum, en Am-
anda hló og spjallaði fyrir þau
bæði.
Hann var að telja saman
allar ófarir sínar. Amanda
hafði fengið slæmar hugmyndir
uin hann i dag. Þarna gekk
hún hlæjandi og derrin við hlið-
ina á honum. Það veitti ekki
af að lægja í henni rostann, en
bvemig átti Pjetur að fara að
])ví? Ilún virtist ekki einu sinni
taka eftir, að hann var með
vetrarfrakka á handleggnum.
„Kaffihús“ stóð á húshorni
rjett hjá þeim. Og þá blossaði
gorgeirinn upp í Pjetri.
Þóknast þjer að drekka bolla
af súkknlaði? sagði Pjetur.
Amanda snarstansaði og
glápti á hann. Og nú fyrst skild-
ist Iienni hverskonar maður það
var sem hún var með.
Jú, þökk, svaraði hún með
lotningu.
Það var niarg't fólk á kaffi-
liúsinu, en nú var feimnin far-
in af Pjetri. IJann pantaði
þarna súkkulaði beint framan
i öllum Böfnuðinum.
Og fáðu þjer eins mikið af
kaffibrauði og þú getur í þig
látið, sagði hann. Nóg er til.
Amanda stóð upp og valdi sjer
Lrauð með einstakri varlcárni.
Loks kom hún aftur með kúf-
aðan disk.
Pjetur fann að hún hafði
dasast, hún hreykti sjer ekki
eins hátt og áðan í bókabúð-
inni. Það var líkast því að liún
væri gegndrepa og búin að
missa allan mátt úr löppunum.
Og' Pjetri líkaði vel að sjá
Lreytinguna.
Hinsvegar iíkaði honum mið-
ur að sjá liver reiðinnar ósköp
af sætabrauði hún hámaði i
sig'. Það kostaði eflaust tíu aura
stykkið. Þarna sat hartn og
reiknaði og reiknaði. Ef hún
jetur fleiri þá er jeg Syikári og'
þorpari og hvernig fer ])á með
hveitibollurnar handa henni
Maren ?
Hann var búinn að borga
brúsann.
Það kostaði ekki smáræði að
vera maður fyrir sinn hatt, all-
ir eggjapeningarnir hans fóru i
þetta, að undanteknum nökkr-
uni aurum. Hann átti ekki eftir
nema fyrir steinolíuflöskunni.
Svo keypti hann liana og ók
heim á leið.
Amanda sai afturí á sleðanum.
Hún var bókstaflega kúguð og
sagði ekki nema það allra nauð-
synlegasta um tunglið og stjörn-
urnar. Pjetur fann, að að því
leyti var hann sigurvegari. En
nú vissi hann ekki hvorl meira
kvaldi hann: kortið1 til kærast-
ans eða bollurnar handa henni
Maren. Honiuii var það ljettir,
þegar Amanda steig af sleðan-
um við dyrnai' lijá sjer og þakk-
aði fyrir flutninginn. Nú gat
hann andvarpað og stunið eins
og hann vildi. Hann svitnaði
af örvæntingu!
Merin var heimfús og' Pjetur
ók á fleygiferð fiamhjá bæjun-
um .Þeg'ar kom að koti Maren-
ar vildi merin ekki staðnæmast.
Hún hafði ekkert þangað að
vilja. Og Pjetri var ómögulegl
að sleppa táúmunum á merinni.
- Maren! kallaði liann allhátt.
En engin Maren kom. Jæja,
máske var það liesl að stansa
ekki livað átti hann líka að
segja við hana? Að hún yrði
að afsaka hann hefði jetið
upp alla aurana sina sjálfur!
An þess að stíga út úr sleðan-
um tók hann olíuflöskuna og
henti inn um hliðið hjá henni.
Og honum heýrðist eiltlivað
brotna á steini.
Pjetur vakti lang't fram á nótl
og bylti sjer og stundi.
Loks stóð liann upp, klæddi
sig og labbaði alla leið heim til
Marenar. Þar var alstaðar dimt
og enga lireyfingu að finna. Og
|iá lal)baði hann heim aftur, úr-
vinda af þreytu.
Daginn eftir var aðfangadag-
ur. Pjetur fór í fjósið um kvöld-
ið til að mjólka. En hann hafði
ekki frið eitt augnablik, hann
liafði búist við Maren i dag,
liún hafði ástæðu til að koma.
Einhver kom skálmandi inn
í fjósið. Maren? Nei, einn af
strákunum, sem hrópaði í si-
fellu: Brjef til þín, Pjetur!
Brjef til Pjeturs!
Pjetur stakk brjefinu í
buxnavaxa sinn.
Ætlarðu ekki að lesa það?
Liggur ekkert á.
Drengurinn labbaði vonsvik-
inn út.
Pjetur stóð skjálfandi up]i
undan beljunni, sem hann var
að injólka, tók týruna með sjer