Fálkinn - 19.12.1936, Blaðsíða 35

F A L K I N N
nú liefir liann fengið eit! gigt-
arkastið sitt og getur ekki hald-
isl við í bælinu, hugsaði jeg,
og bjóst við að sjá andlitið á
lionum stingast upp úr lúku-
gatinu |)egar minst varði. En
enginn kom. Hinsvegar lieyrði
jeg einlivern umgang og skruðn-
ing inni í klefanum þar sem
hættumerkjatækin eru. Svo
kallaði jeg ofan stigagatið, en
enginn svaraði. Og þá skildi jeg
loks að þetta mundi vera gamli
vitavörðurinn, sem nú væri kom-
inn á kreik einu sinni enn, og
væri að'vara okkur við því, að
liætta væri í nánd. Og um leið
skildi jeg hversvegna jeg hafði
verið svona órór allan daginn.
Trú mjer til: jeg sat þarna
grafkyr eins og mús og hlustaði.
Og altaf var verið að rápa upp
og ofan stigann, stundum var
þessi gestur inni i olíugeymsl-
unni.og stundum neðar. Nú leið
og beið, en loks gat jeg ekki
slilt mig um að fara á kreik og
l'ór niður. En þar fann jeg ekki
neitt og sá ekki neitt, hvernig
sem jeg leitaði. En nú var um-
gangur uppi í ljóskeraklefan-
um, þangað til jeg komst þang-
að aftur þá var alt orðið
kyrt. .leg vona að gamli vita-
vörðurinn hafi haft tækifæri til
að sannfærast um, að alt væri
í röð og reglu.
Og svo varð víst ekki meira
uin þetta?
Biddu nú liægur, drengur
minn. Nú hafði hann gefið
merki og þá vissi jeg, að eitt-
hvað hlaut að ske, en hvað það
yrði, gat jeg ómögulega giskað
á, mjer datt helst í liug', að það
mundi verða strand. Þegar varð-
líminn minn var úti kom Holst
og tók við af mjer, og þá sagði
jeg honum auðvitað að jeg
liefði orðið var við þetta og
hann var heldur ekki eitt augna-
hlik i vafa um, að slys væri í
vændum. Þegar við höfðum tal-
að saman góða stnnd og jeg gef-
ið honum fyrirskipanir mínar
fór jeg hingað niður til mín og
skreið í bólið.
Þjer liefir víst ekki orðið
svefnsamt þá, frændi?
Nei, þú mátl trúa því,
drengur minn, jeg lá þarna eins
og í bálfgerðu jnóki og fanst
jcg heyra hringinguna i stórri
skipsklukku í sifellu: Bing-bang
bing-bang! Og svo bættisl við
þetta ógeðslegi hvínandinn, sem
heyrist að jafnaði i reiðanmn
á seglskipum rjett áður en hann
fer að hvessa. Svona: hvú-
i-í-í,hvú-í-í-í! Við næslu varð-
skifti fór jeg upp aftur, en var
rennvotur af svita og bergmálið
af skipsklukkunni buldi enn i
eyrunum á mjer: Bing-bang
bing-bang!
Var það ekki i veðrinu úti ?
Nei, það var tiltölulega
kyrt úti, þó að ljótir skýjaklakk-
ar væru í norðaustri. En svo
kom óveðrið síðdegis, eins og
þruma. Skýjaklakkarnir þönd-
ust út og urðu að stórum í'jöll-
um, og um hálffjögur-levtið eða
þar um bii var eins og all skýja-
báknið rifnaði ofan frá og nið-
ur að sjóndeildarhring, og svo
skall á veðurofsi af norðaustri
svo að það var ægilegt að heyra
og sjá. Brimið hjerna úti við
skerin fór að láta skína í hvit-
ar tennurnar á sjer þegar sjór-
inn hækkaði og eftir hálftíma
hamaðist það hjer vfir öll sker,
eins 'og stór hópur al' villidýr-
um væri kominn á leik hjerna
kringum vitann. Og hvinurinn
og ólætin i veðrinu var eins og
öll op himinsins hefðu opnast.
Og nú var jeg ekki í vafa um,
að skip mundi lenda i neyð
þarna hjá okkur innan skamms,
og beið þess i kveljandi ótta,
að það mundi verða þá og þeg-
ar. Náttúrlega kom mjer ekki
'hir.á auga næsta bvildartím-
ann og lengsl al' bjelt jeg mig
uppi í Ijóskerarúminu, þar sem
rokið og þokulúðrarnir kept-
usl við að vfirbuga hvort annað.
Hvað lengi máttirðu svo
biða, þangað til eitthvað skeði,
eða var þetta alt nokkuð nema
lijátrú?
Þegar klukkan var hálf-
ellefu, þá skeði það, drengur
minn. Þegar við Holsl stóðum
þarna i ljóskerarúminu og hlusl
uðum og biðum þvi að við
áttum von á, að forboði gamla
vilavarðarins mundi rælast á
hverri mínútu þá heyrðum
við alt í einu neyðarskot utan
af Djúpagrunnsboðunum, og
|)á vissum við að slysið var kom-
ið í uppfylling. Eitthvert ski]>
hlaut að hafa siglt á grunn í
kafaldinu.
Og reyndist það rjett?
Já, það ljek eiiginn vafi
á því.
Og livað gerðuð þið?
Hvað áttum við að gern?
Það var komin nótt og ofsa-
fenginn álandsstormur og kaf-
aldið svo þjett, að maður sá
ekki lengd sina fram fyrir sig.
Svo að það eina sem við gátum
gert var að bíða og vona að
hann ljetti upp með morgnin-
um.
Og ljetti svo til með morgn-
inum ?
.lú, en ekki fyr en klukkan
níu. Þá var jeg niðri í eldhúsi
hjá konunni minni og var að
fá mjer kaffisopa, þegar að-
stoðarmaður minn kom æðandi
inn og hrópaði: Nú er hann
loksins að ljetta! Og það er
harkur strandaður á Djúpa-
grunnsboðunum! Þú mátl
reiða þig á, að jeg var ekki