Fálkinn - 19.12.1936, Blaðsíða 19

F Á L K I N N
17
Veiðarfæri
fyrir komandi vertíð
- frá 1 eyrls önflli til hotnvSrpn -
verður NÚ eins og UNDANFARIÐ
BEST og ÓDÝRAST
að kaupa hjá okkur.
Biðjið um verðtilboð!
Heildsala. Smásala.
Verslun
0. ELLINGSEN
REYKJAVÍK
(Elsta og stærsta veiðarfæraverslun landsins).
Símnefni: »Ellingsen, Reykjavlk*.
STUNDAGL ASIÐ
TÆMIST ÓÐAR EN VARIR
Hver sá,
sem hefir fyrir öðrum að sjá, og
er ekki líftrygður, hefir ekki int af
hendi skyldu sína.
Líftryggið yður i
„DANM ARK“
meðan þér eruð hraustnr og vinnufær
Aðalumboð
ÞðRÐUR SVEINSSON & CO. H.F.
REYKJAVÍK
Og miðlarinn varð að sætta sig
við þetta. Og varð að gera sig blið-
an og sleikja út um báðumegin, þvi
að hvernig færi, ef bjeðaður skóar-
inn kæmi ekki við hjá ökumannin-
um.
Og svo sat Húhnemann miðlari
þarna eins og hver annar vaktari
niðri í kjallarahálsinum með uppr
brettan frakkakragann og fanst heim-
urinn vera leiður og ljótur. Þarna
varð’ hann að biða hálftíma þangað
lil vagninn kom. Ekill afsakaði með
þvi, að þeir hefðu ekki haft neinn
vagn lausan fyr. Miðlarinn skreidd-
ist upp í vagninn stirður og kaldur
og svo var haldið af stað á rólegu
hrokki, því að Hans var ekki svo, að
hann væri að þenja gæðinginn að
óþörfu.
Þegar hann kom heim liafði liann
húið sig undir að flytja langt og
átakanlegt erindi um píslarvætti sitt,
til þess að rökstyðja, að sjer væri
lifsnauðsyn að nokkrum lútsterkum
og brennheitum toddyglösum. En
svo langt komst hann aldrei, því að
þegar hann kom heim var þar alt
í uppnámi.
III.
Nokkrum árum áður — 1857, svo
að maður sje nákvæmur — hafði
verið sett ritsímastöð i Bergen.
„Eitthvað nýmóðins skítti, sem eng-
inn liefir trú á“, sagði fólkið. „Op-
inn gluggi út að heirninum", sögðu
þeir bjartsýnu. í fyrstunni hafði
Hiihnemann miðlari talið sig til síð-
ari flokksins; en nú var hrifningin
farin að kólna, og það hafði sínar
gildu ástæður.
í mörg ár hafði hann haft skifti
við útvegsmennina í Kinn-sveitun-
um — við ríku fiskimiðin milli Stat
og Flórey. Síðustu árin hafði það
verið almenn ósk Bergensbúa að fá
símasamband við þessa staði, en enn-
þá höfðu engar óskir stoðað. í meira
en ár liöfð'u þessar sveitir haft rit-
símasamband innbyrðis, en það var
alt og sumt og miðlarinn hafði jafn
erfiða aðstoðu eftir sem áður.
Annars var það ákveðinn maður í
bænum, sem átt hafði eigi lítinn þátt
í viðhjóði miðlarans á „þessum loft-
kastölum“. Maðurinn hjet Jakoh
Frydendal og var frá Friðrikshald.
Hann var herskyldur sjóliðsforingi
og símalagningamaður, en síðan i
haust liafði hann dvalið í Bergen
og unnið á ritsímanum. Hann var
mjög hljómelskur og þareð miðlar-
inn m. a. taldist til stoða liljóm-
listarlífsins í þessum merkilega bæ,
hafði ungi maðurinn fljótt orðið gest-
ur á heimili hans. Nú, jæja, miðlar-
inn gekk þess ekki dulinn að liðs-
foringinn gaf dóttur hans liýrt auga,
hýrara en hann eiginlega kærði sig
um; en af því að honum gat ekki
dottið í hug sá möguleiki, að Maria
hans vildi eiga austlending, jafnvel
þó hann syngi og spilaði eins og
engill, þá Ijet hann sem ekkert væri.
Auk þess var liún sama sem trúlof-
uð Wollert Ditlöff, syni Dancherts
Ditlöff. Þeir voru fyrir löngu orðnir
ásáttir um það, gömlu mennirnir,
svo að þar þýddi þessum sjóliðs-
uppskafningi lítið að fara á fjör-
urnar.
Það var ekkert út á hljómlistar-
afrek hans að setja; hinsvegar fanst
miðlaranum minna til um andagift-
ina hans, þvi að hún snerist mest-
megnis um þennan bjeaðan ritsíma,
sem að þessi gepill kallaði mestu
uppgötvun inannkynssögunnar. ójá,
góðan daginn! það var þá til að eyða
orðum að! Miðlarinn var orðinn
dauðleiður á þessu ritsímagelti. Og
loks rann viðhjóður hans á símritar-
anum og símanum saman í eitt.
En María veslingurinn vissi ekki
sitt rjúkandi ráð. Kavaljerinn liafði
beðið hennar fyrir löngu en hún
hafði ekki þorað að segja já. Ekki
af þvi að hann hjeti Jakob eins og
faðir hennar; enginn þurfti að ótt-
ast það smáræði. Nei, það var Woll-
ert Ditlöff sem gerði, að liún gat
ekki ráðið þelta við sig. Vitanlega
mundi faðir hennar aldrei neyða
hana lil að eiga æskuvin hennar
gegn vilja. liennar, en hinsvegar var
það Ijóst, að hann mundi líta hvern
annan tengdason hornauga.
Maria Húhnemann og Frydendal
liðsforingi voru fyrir löngu orðin
umtalsefni í hinum skrafgefna
Hansastað. Alt frá fínu frúnum í
Hollendingagötu og Kalfari niður
gjörvallan mannfjelagsstigann til
körfukerlinganna á 'Torginu og við
Múrinn, vissi fólk ábyggilega að það
voru stórtíðindi að gerast í Húhne-
mannsfjölskyldunni. Frú Hiihne-
mann hjeldi með dóttur sinni og liðs-
foringjanum, en miðlarinn mundi
ekki hafa sagt síðasta órðið í þessu
máli. Ungi Ditlöff væri orðinn
hrenglaður á sönsunum og mundi
fleyja sjer í Lungegárdsvatnið einn
góðan veðurdag, hversu kalt sem
væri.
Og sögurnar flugu og fengu í sí-
fellu nægilegt eldi. Jafnvel eftir að
það mátti vera orðið öllum ljóst að
Wollert Ditlöff elti hana á röndum,
dóttur ofurstans i virkinu lijeldu
sögurnar áfram nieð ósviknum krafti.
En nú var sagt að það væri af ein-
tómri örvilnan, sem hann væri far-
inn að draga sig eftir hinni fögru
ungfrú Montclair. Jú, það var fjör-
ugt í Bergen í þá daga. Það þurfti
svo sem engan ritsíma til þess að
gefa orðunum vængi.
Stina, vinnukonan lijá Huhnemann
heyrði náttúrlega allar þessar sög-
ur út í æsar, en liún hafði sem rjett
var ekki minst á þær einu orði og
hugsaði sem svo: „Það ergir þau ekki
sem þau ekki heyra“. En núna í
kvöld hafði liún hlaupið á sig. í öllu
vastrinu og umstanginu. önnunum
og stritinu, sem vant er að vera á
sumum heimilum þegar jólin nálgast.
hafði henni óvart sinnast við Maríu.
Frúin hafði farið að heiman til þess
að heimsækja vinkonu sína og i fjar-
veru hennar hafði dóttirin ætiáð að
leika húsmóður. En við það tækifæri
varð henni á að troða nm tær margra
ára gömul og hefðai-helguð rjettindi
vinnukonunnar, svo að nú sprakk
Stína, sem hafði amstrast i eldhús-
inu síðan klukkan fimm i morgun í
einum rykk.
Viðureignin jókst orð af orði og
áður en Stína gat við ráðið hafði
hún bunað upp úr sjer því, sem fólk
talaði svo mikið um eimnitt núna.
Og nú fór Maria vitanlega að gráta,
og Stina vinnukona, sem var besta
skinn þrátt fyrir alt og sem nú hafði
ljett á sjer, sá nú hvað hún hafði
gert í bræði sinni og fór að gráta
líka. En svo vildi óhepnin að frúin
kæmi áður en þær höfðu skælt sig
ánægðar og þá komst hún vitanlega
að öllu saman. Og í sama bili sem
frúin hafði náð i vasaklútinn og var
nýbyrjuð að snökta, þurfti miðlarinn
auðvitað að rekast heim. Og hafi
hann ekki verið orðinn reiður fyr þá
varð hann það nú. Stína vinnukona
varð að gera svo vel og koma inn
i stofu og standa fyrir máli sinu og
segja alt sem hún vissi.
En raunirnar voru ekki enn þá á
enda. Stína hafði varla lokið við að
skrifta þegar barið var á dyrnar.
Frúin fór sjálf til dyra. Þar stóð
Frydendal, hann og enginn annar.
Maria lagði á flótta þegar hún heyrði
rödd hans. .
— Fyrirgefið að jeg ónáða; jeg
sje að jeg kem til óþæginda! sagði
liðsforinginn kurteislega undir eins
og 'hann kom inn fyrir og sá upp-
inálaða skelfinguna á andliti frúarinn
ar og reiðina á andliti miðlarans. —
En jeg skal ekki vera langorður. Jeg
ætla bara að verða fvrstur til að