Fálkinn - 19.12.1936, Blaðsíða 31

FÁLKINN
29
Æfintýri á
Eftir Jörgen Bloch.
Þetta var á gamlárskvöld. Tindr-
andi tunglsljós en bitur kuldi undir
eins og koniið var út fyrir dyrnar.
Pabbi, mamma og anmia sátu og
biðu þess:, að miðnættisstundin kæmi
og kirkjuklukkurnar hringdu inn nýja
árið. Pjetur liafði verið háttaður of-
an í rúm, hann var nefnilega skal
jeg segja ykkur of lítill til þess að
vera lengi á fótum. En ekki gat hann
nú sofnað saxnt.
Úr rúminu sínu gat Pjetur sjeð út
um gluggann. Geislarnir frá tungl-
inu ljeku við frostrósirnar á rúðunni,
svo að þær urðu líkastar æfintýra-
skógi með stórum trjám, þar sem
silfursvölur voru á kappflugi og fiðr-
ildi flögruðu til og frá. Og þarna
sá hann hreindýr, sem gægðist fram
pg kinkaði kolli! Og þarna — æ-æ,
honum rann kalt vatn milli skinns
og hörunds! Þvi að Pjetur gat ekki
betur sjeð en að þarna kæmi bráð-
lifandi úlfur, — kæmi á harða
spretti og stefndi beint á hann. En
þetta var silfurúlfur en ekki svona
venjulegur grágulur úlfur, eins og
þeir sem hafast við úti á öræfunum.
Og, hvað haldið þið: hann ganaði
beint að rúminu hans Pjeturs litla!
— Langar þig til a.ð ríða dálítinn
spöl? spurði úlfurinn og hló.
— Jú, e-en bíturou mig þá ekki?
spurði Pjetur. Honum var svona um
og ó, að lenda i svona stórræðmn.
— Engin dýr bíta, sem eiga heima
i skógunum, sem, jeg kem úr, og það
gerir norðangaddurinn meira að segja
ekki heldur.
— Þá langar mig til að riða með
þjer, sagði Pjetur og settist klof-
vega á bakið á úlfinum. Og svo þutu
þeir af stað •— hú-hei, hú-hei, og
beint inn i silfurskóginn, sem frost-
ið hafði málað á rúðuna.
— Hvað ertu nú annars að fara?
spurði Pjetur.
— í Gamlárshöllina, þar sem
stjörnudrotningin á heima, svaraði
úlfurinn og herti á sjer, svo að
vindbelgingurinn fylti skyrtuna hans
Pjeturs.
Og nú livarf skógurinn bráðum,
en í stað hans kom himinhátt fjall,
en efst uppi á fjallstindinum stóð
kastali úr skýrasta kristalli. Og svo
koniust þau ofar og ofar, yfir tinda
og úti á brúnir hengifluga, en alt
þetta liljóp úlfurinn með sína dýr-
mætu hyrði og á endanum nam hann
staðar fyrir utan kastalahliðið. En
þar stóð lunglriddarinn á verði, og
var með tunglið eins og skjöld á
maganum.
— Mikið liggur þjer á! Hvert ertu
eiginlega að fara?
— Jeg ætla. til stjörnudrotningar-
innar uppi á hanabjálkalofti, svaraði
úlfurinn.
— Þá lyfti tunglriddarinn hend-
inni, og horgarhliðin opnuðust upp
á gátt og nú stóðu þeir fyrir neðan
stiga úr steini, sem að minsta kosti
þúsund þrep voru í. Og þessi stigi
náði upp á hanabjálkaloftið, þar sem
drotningin sat í silfurhásætinu sínu.
Úlfurinn þaut upp öll þrepin, eins
og örskot og lagðist á hnjen við fæt-
ur stjörnudrotningarinnar.
— Velkominn! sagði hún bliðlega
og faðmaði Pjetur að sjer. — Varst
þú ekki hræddur, þegar úlfurinn
minn kom og sótti þig?
— Æ, jú, svohtið, sagði Pjetur, en
nú er öll hræðslan horfin af mjer.
Og þá brosti stjörnudrotningin, og
Perlu langar til að leika jólasvein. En afleiðingarnar urðu hræðilegar.
— Slæmar og góðar hugsanir og
slæmar og litlar gerðir — það eru
gjafir mannanna til þín, sagði mað-
urinn um leið og hann var að leysa
fyrirbandið af pokanum sínum. Og
svo helti hann öllu úr pokanum. Og
þarna á gólfinu lá stór hrúga af
gráu gjalli og ösku, svo að stjörnu-
drotningin fjekk tár í augun þegar
hún leit á það.

svo klappaði hún saman lófunum
og þá opnaðist liurð og gamall mað-
ur, með stóran og þungan poka á
bakinu, kom inn. Aldrei liafði Pjetur
sjeð svona gamlan mann og ekki
hafði hann heldur sjeð svona stóran
og þungan poka.
— Hver ert þú?- spurði drotningin.
— Jeg heiti Gamlár, svaraði gamli
maðurinn ofur lágvær.
— Og hvað ertu með í pokanum?
spurði stjörnudrotningin.
— Þetta var raunalegur árangur,
sagði hún og andvarpaði.
— Þetta var alt og sumt, sem
mannfólkið ljet mig fá, tautaði gamli
ír.aðurinn.
Stjörnudrotningin kinkaði kolli,
lirygg á svipinn. Svo rjetti lnin fram
hendina og þá fór gjallið að brenna
og verða að engu, en í öskunni
sáust nú gimsteinar, sem vörpuðu
frá sjer allavega litum geislum.
— Sitthvað gott og göfugt hefirðu
nú fengið hjá þeim lika, sagði hún.
Ef til vill minna en þa.ð hefði átt
að vera, og þó máske meira en jeg
þorði að vona. Berðu þetta inn í
fjárhirsluna mina!
Gamli maðurinn tindi alt það sem
glóði á, ofan i pokann sinn, svo
lmeigði hann sig djúpt fyrir drotn-
ingunni og hvarf.
— Þetta er gamla árið, sem var
að fara, hvíslaði úlfurinn að Pjetri.
— Gættu nú að, því að nú kemur
það nýja.
I sama bili heyrðist dinnnrödduð
klukka slá tólf þung högg, sem
drundu um loftið. Og nú opnaðist
liurðin aftur, og nú kom inn ljóm-
andi fallegur ungur piltur. Hann var
líka með poka á bakinu, en pokinn
lians var tómur — ennþá.
— Farðu nú út i heiminn og safn-
aðu saman gjöfum mannanna, sagði
stjörnudrotningin, — og Guð gefi,
að pokinn þinn verði ekki fyltur
með óverðmætum gjöfum. Far þú nú.
Og Guð fylgi þjer!
Hún lyfti annari hendinni. Ungi
pilturinn hneigði sig niður undir
gólf og svo hvarf hann. En i sama
bili kvað við klukknahljómur um
alla stofuna. Heill samhljómur af
klukknahringingum, stórum og smá-
um, bauð nýja árið velkomið með
lireimfögrum silfurröddmn og
drynjandi málmklið. Stjörnudrotning-
in laut ofan að Pjetri.
— Viltu lofa mjer því, að gjöf
þin til nýja árins verði geislandi
gimsteinn góðra athafna, en ekki
ónýtt gjall, sagði hún. Svo kysti hún
hann á ennið og svo — — svo vakn-
aði hann alt í einu i rúminu sínu og
bún annna hans laul niður að hon-
um og brosti.
— Jeg liefði kanske ekki átl að
vekja þig barnið mitt, en mjer fanst
jeg mega til að lofa þjer að heyra
nýjársklukkurnar, sagði hún og
kysti hann. Pjetur hló og leit út um
opinn gluggann, sem ómar nýjárs-
hringingarinnar bárust inn um —
sami ómurin, sem liann hafði heyrt
rjett áðan hjá stjörnudrotningunni.
— Annna, hvíslaði hann varlega
í eyra ömmu sinnar. — Mikið þætti
mjer gaman, ef jeg gæti gefið Nýjár-
inu fallegan gimstein í pokann sinn.
En amma brosti. Hún hjelt að Pjet-
litla væri að dreyma, en Pjetur
vissi þó betur. Það var ekki fyrir
ekki neitt, sem hann hafði verið gest-
ur hjá stjörnudrotningunni uppi á
hásvölunum í höllinni hennar.