Fálkinn - 19.12.1936, Blaðsíða 33

F Á L K I N N
31
— Líttu á hann Merkúr, það er
hann þarna rjett til liægri við nær-
buxurnar stórkaupmannsins!

llvað jeg seri, Emma frænka . .
Jeg er ,að segja að við sjeum leyni-
lega trúlofuð!
- Þetta er bragð, sem hún lærði
þegar við vorum i Monte Carlo.
. Þegar Adamson var of stuttur fyrir vatnsberann.
— Pabbi, sunnudagsskólakennar-
inn segir, að ef við verðum þæg þá
komum við i himnarlki.
— Já, það er rjett, barnið mitt.
— Já, en pabbi, þú ,segir að ef
við verður þæg, þá skulum við fá að
fara í Bíó. Hvorum eigum við að
trúa?
— Jæja, nú er hann Jón okkar
blessaður laus við stríð og þjáningar
þessa heims*
— Nei, er þetla satt. Og jeg sem
ekki hafði einu sinni heyrt getið
um, að könan hans væri lasin!
Gömul og dygðalirein jómfrú var
hringd upn í símanum snemma
morguns og spurt: „Halló! Góðan
daginn! Hvernig líður þjer?“
— Mjer líður aldrei nema vel.
— Æ, fyrirgefið þjer, jeg er að
tala við vitlausa stúlku.
— Segið þjer mjer satt, eruð þjer
ánægður með þetta líf að flakka sveil
úr sveit og betla?
— Nei, frú. Jeg hefi oft óskað
mjer þess, að eiga bíl, svo að jeg
þyrfti ekki að ganga!
— Svei mjer ef jeg meina það ekki!
sagði Skotinn. Jeg vildi gefa þúsund
sterlingspund til þess að verða milj-
ónamæringur.
Lítill drengur hafði mist afa sinn
og mamma hans sagði honum, að nú
yrði hann endilega að skrifa ömmu
sinni og samliryggjast henni. Dreng-
urinn varð að hlýða þessu og skrif-
aði: „Elsku anuna mín! Það var
leiðinlegt, þetta með hann afa. Viltu
gera svo vel að senda mjer frímerki,
því að nú er jeg farinn að hafa skifti
við annan strák. Vertu blessuð og sæl.
Þinn Halli“.
Biskup einn var á visitasiuferð í
sveit einni L Englandi og baðst gist-
ingar á gömlu stórbóndaheimili þar.
Ýmsir gestir voru þar fyrir, og kom
bæði húsráðandanum og þeim saman
um, að að láta biskupinn sofa í her-
bergi einu í húsinu, sem var svo
illræmt fyrir draugagang, að þar
þorði enginn að vera. Og svo fór
biskupinn í háttinn. Morguninn eftir
biðu gestirnir með óþreyju að bisk-
up segði frá því, sem fyrir hann
hefði borið um nóttina.
— Hvérnig sváfuð þjer i nótt,
lierra biskup, spurði loks einn gest-
urinn.
— Agætlega! Jeg hefi aldrei sofið
betur svaraði biskupinn.
— Voruð þjer ekki ónáðaður neitt?
— Nei, síður en svo, svaraði bisk-
upinn en bætti svo við. — Það kom
að vísu einhver inn í herbergið til
min rjett eftir miðnættið og stað-
næmdist við rúmstokkinn hjá mjer.
— Hver eruð þjer, sagði jeg við
manninn, hann var því líkastur sem
hann væri vofa. En hann svaraði
engu. Þá sagði jeg: — Jæja mjer
stendur á sama hver þjer eruð, en
jeg vona að þjer gefið samt ofur-
lítinn skerf til heiðingjatrúboðsins í
Mið-Afríku; þar er fólk í sárri neyð,
og okkur vantar peninga.
— En þá hvarf maðurinn undir
eins.
— Halló, Halló. Miðstöð!
— Já. miðstöð. Hvað er númerið
vðar?
— Hundrað fjörutíu og átta.
— Það er á tali.
„Vaknið, kristnar kempur Drott-
ins“, söng Hjálpræðislierinn fyrir
utan glugga í Jerúsalem, snemma
morguns. Alt í einu opnaðist glugg-
inn og maður rak út hausinn og
hrópaði reiðilega:
— Hypjið þið ykkur á burt. Jeg er
Arabi og ekki kristinn, — og í öðru
lagi var jeg vaknaður löngu áður
en þið komuð.
Það var um miðnælti. Þreyttur og
göngumóður vegfarandi staðnæmdist
fyrir utan veitingahús, sem hjet
„Georg og drekinn* og barði á dyr.
Eftir ofurlitla stund sá hann konu
eina ægilega birtast í einum glugg-
anuin, og jós lnin yfir hann skömm-
um fyrir að vera að gera ónæði um
miðja nótt. Það væri búið að loka
fyrir löngu og hann fengi ekkert
hjer. „Snáfið þjer í burtu, annars
siga jeg hundunum á yður“.
„Jeg skal reyna það“, sagði mað-
urinn, „en mætti jeg ekki tala við
liann Georg áður en jeg fer.
Prófessorinn er að gera tilraun í
efnafræði og sýna lærisveinunum:
— Ef svo færi að jeg gerði þessa
tilraun ekki alveg rjett, þá mundi
húsið springa í loft upp og við allir
fara í tætlur, segir hann. — Gerið
þið svo vel að koma ofurlítið nær,
svo að þið getið fvlgst betur með!
— Mikið happ var það að jeg
skyldi ná i plankann.
— Af hverju giftistu ekki einhverj-
um eins og föður hans Dolla, mamma
Hann fær altaf „ágœtlega“ fyrir
dæmin, sem hann gerir heima hjá
sjer.
■.'."Jfflffi SfiíT'Cr r ! i ' \ l liii. —r f | rl. L L 5: 'T'r-r 'T—;.-
k nY-TnmjSlfi«|V n r Lli!ÍÍiÍiÍJ| IBÆffÆS ^r:. T-
V- l <. •
I >
— Það er meiri hraðinn á þeim,
hinum piltunum.
— Auma tiltækið af kvenfólkinu
að vera byrjað að ganga með stóru
hattana aftur!