Fálkinn - 19.12.1936, Blaðsíða 8

G
F Á L K I N N
p INU SINNI var hvergi til
‘Li gripahús. Öll dýrin á jörðinni
lifðu saman i stórum og hlýjum
skógum par sem nóg varaf kjarn-
gresi. 1 þá daga átu úlfurinn og
björninn gras eins og við ger-
um, kýrnar gáfu kálfunum sín-
um alla mjólkina, kindurnar
höfðu sjálfar ullina sína, svo
þeim skyldi verða hlýrra, grís-
inn varð feitur aðeins sjálfum
sjer til skemtunar, hænsnin
verptu eggjum til þess að unga
þeim út og fjölga kyninu og
hestarnir voru frjálsir og lilupu
um í stórliópum, feitir og gljá-
andi. Engri skepnu dalt í hug
að gera annari mein. Þá voru
lil hestar með horn og kindur
með vængi, og hjörnin gat dans-
að á afturfótunum og gerði
það þegar hin dýrin voru orðin
södd og hann langaði að skemta
sjer. Ef lamb datt í lækinn og
móðir þess var ekki viðstödd,
var það venjan að hitt fjeð kom
hlaupandi og hjálpaði greyinu
litla upp og kendi því að hrista
sig, svo að það skyldi þorna
fljótar. Og þegar ungi var svo
óheppinn að detta út úr hreiðr-
inu, komu hinir fuglarnir, gripu
hann í nefið og flugu með hann
upp í lireiðrið aftur til foreldr-
anna. En það er siður, sem
hrafninn og haukurinn hafa
gleymt nú á dögum.
— Krr-uh, já, krummi tók
einn af ungum mínum í fyrra,
sagði hæna uppi á priki. Jeg
gleymi því aldrei .... klúkk!
—■. Ef þessi fjaðurveifa þarna
uppi tekur fram í fyrir mjer í
annað skifti hætti jeg, sagði
hrúturinn. En rjett á eftir fann
hann þráðinn aftur og hjelt á-
fram:
— En sem sagt, þá áttu dýrin
góða daga og alt var eins og það
átti að vera. En svo bar það við
einn góðan veðurdag, að ein-
hver undarleg vera kom þramm-
andi til dýranna, og það mátti
nú taka eftir minna. Hún gekk
á tveimur fótum og var ber og
aumingjaleg til að sjá. Henni
var svo kalt að hún skalf, svo
var hún glorhungruð og grelti
sig alla og fetti og bretti, al-
veg eins og þegar kind heur
fengið mænusótt. Hún var svo
þreytt að liún gat varla staðið á
löppunum, og svo mjálmaði
hún, alveg eins og hún kisa
gerir þegar það glej'mist að
gefa henni mjólkursopann. Mier
finst jeg sjá þessa skepnu, hún
hlýtur að hafa verið lík því
sem við kindurnar vorum i
fyrra þegar hún fóstra komst
í fóðurþrot, svo að við fórum
að jeta ullina hvort af öðru, til
þess að hafa eitthvað til að
jóðla á.
En þá var það, að öll dýrin
fyltust meðaumkvun með þess-
um aumingja vesælingi og hjálp
uðu honum eins og þau höfðu
hjálpað hvort öðru. Kýrin fór
til þessarar liengilmænu og
sagði:
— Góði minn, þú mátt fá
þjer m/jóíkurlötgg úr júgrinu
minu, það verður nóg handa
lcálfinum mínum samt. Og
kindin aumkaðist lika yfir hann
og sagði:
Jeg kenni í brjóst um þig
og þessvegna máttu reita dálít-
inn ullarlagð af mjer, þó að
mig kenni til þegar það er gert.
Og meira að segja: Hænan kom
gaggandi og gaf þessari hræðu
tvö egg, bjáninn sá. Og bestur-
inn sagði við hryssuna sína:
— Þú verður að una þjer hjá
Iiinum liestunum stur larkorn,
jeg ætla að spyrja þennan aum-
ingja hvert hann ætli, og lofa
honum svo að setjast á bakið
á mjer og bera hann þangað.
Svona atvikaðist það, að öll
dýrin gengu í þjónustu manns-
ins,af því hann var vanmáttugri
en ÖII dýrin. En þetta liefðu
dýrin aldrei átt að gera. Því að
þegar ein sauðkindin sleikir
aðra í þakklætisskyni fyrir
veittar velgerðir, þá sýnir mað-
urinn vanþakklæti fyrir það
sem honum er vel gert. Ilann
setti hand um hálsinn á hestin-
um og tjóðraði hann og gerði
hann að þræli sínum, með ahs-
konar prettum og svikum. Idann
drap kálfinn kýrinnar til þess
að geta drukkið alla mjóli.ina
sjálfur. Hann klipti alla ullina
af kindinni, svo að stundum
liggur okkur við að frjósa í
liel, og bænan kvartar og kvein-
ar enn þann dag í dag vegna
þess að bann rænir frá henni
öllum eggjunum. Svona atvik-
aðist það, kæru vinir, að dýrin
mistu rjettindi sín og að þau
voru tekin úr hlýjum skógun-
um og af kjarngresinu. Og
upp frá þeim tíma er líka ó-
friður milli dýranna. Maðurinn
kendi úlfinum og birninum að
drekka blóð; maðurinn kendi
hrafninum að stela eggjum og
nöðrunni að brugga eitur. Og
síðan þá hefir öllum dýrum lið-
ið illa, og lilýju skógarnir og
kjarngresið er nú orðið svo
langt undan, að við komuinst
þangað aldrei aftur.
IV- 0 VARÐ LÖNG ÞÖGN. Kýr-
^ in og kindurnar jótruðu og
störðu út í myrkrið. Hesturinn
hengdi hausinn og lagði augun
aftur. Hænsnin lægðu stjelið og
sátu lireyfingarlaus, öll dýrin
voru að hugsa um hlýju skóg-
ana og stóru kjarngresisengin,
sem voru töpuð fyrir fidt og alt.
Loksins bætti hrúturinn við:
Þið munið ef til vill, að í
gær komu tveir menn hingað
inn. Þeir nudduðu flötum lóf-
anum um bakið á mjer til þess
að finna live feitur jeg væri og
jeg veit vel hver tilgangur
þeirra var með þessu. Þeir koma
bráðum og bera mig út, og eftir
það sjáið þið mig tæplega aft-
ur. Mjer verður aldrei leyft
framar að labba um hagana og
sofa þar afsíðis hjá vinkonum
mínum. Það er þessvegna sem
það liggur talsvert illa á mjer
og jeg er svo önugur núna. En
annars er þetta leiðin okkar
allra.
— Já, víst er það svo, sagði
bjöllukýrin og umlaði á básn-
um sínum. Kindurnar og grís-
inn andvörpuðu, allar skepn-
urnar í húsinu störðu út í
mvrkrið og andvörpuðu.
En nú tók hesturinn til máls:
— Nú man jeg að það var
svolítið eftir af sögunni, sem
hrúturinn hefir gleymt. Það var
gamli heslurinn í stóra hestliús-
inu forðum, sem sagði mjer
þetta jólakvöldið góða og sagði
okkur að gleyma því ekki. Hann
sagði okkur, að við hestarnir
ættum að þjóna mönnunum og
sætta okkur við að þeir færu
illa með okkur, án þess svo
mikið sem að bíta barn til
bana. Því einhverntíma verður
þetta alt öðruvísi. Einhverntíma
kemur stór heslur, sem er sterk-
ari en allir menn til samans.
Hann liefir sól i faxinu og
eld i nösunum og þegar liann
hneggjar þá heyrast þrumur
um alla veröldina. Hann hleyp-
ir öllum dýrum úr básunum
sínum, safnar þeim saman og
fer með þau í hlýju skógana.
Þá fara úlfurinn og björninn aft-
ur að bíta gras, eggin fá að vera-
í friði og nöðrurnar hælta að
brugga eitur. Og allir hestar —
bversu litlir, þrautpindir og
magrir sem þeir eru — verða
]>arna að nýjum og fallegum
hestum eins og stóri hesturinn
með sólina í f'axinu og eldinn
í nösunum og fá að fara frjáls-
ir um stóru hagana með kjarn-
grasinu.
En hvenær kemur stóri
hesturinn með gullfaxið? spurði
hrúturinn. Jeg vildi helst að
liann kæmi áður en jeg verð
sóttur og látinn liverfa.
— Það gerir ekkert til, sagði
liesturinn. Því að hvert skifti
sem við erum sótt og komum
ekki aftur, þá er það hesturinn
með sólfaxið, sem liefir gert boð
eftir okkur og þá er farið með
okkur í stóru beitilöndin, einn
og einn í einu.
—- Nöff! nöff! rýtti grísinn.
Og eftir stutta þögn bætti hann
við:
— Nú veit jeg meira en jeg
hefi vitað áður. Það er þá ekk-
ert hættulegt þó einhver komi
og bindi um trýnið á mjer og
dragi mig út, þvi að þá líður
mjer betur eftir, sem mjer get-
ur best liðið lijerna.
Qg ÞEGAR GRÍSINN hafði
'^lokið máli sínu lagðist hann
alveg á bakið og sofnaði og
dreymdi um stóra hestinn sem
átti að koma.
Og hrúturinn, sem enn þá
stóð í krónni, kinkaði kolli og
sagði:
— Ef þetta er rjett, hvers-
vegna skyldi jeg þá standa
hjerna og hengja liausinn? Svo
færði liann sig að lambinu, sem
hann hafði stangað, og sleikti
það og svo lagðist hann, sofn-
aði og dreymdi um beitilöndin
miklu og hestinn sem koma
skyldi.
En lcýrin unga sagði: Jæja
þá lield jeg að jeg verði samt
að leggjast á hnúskótta básinn
vota. Því að þetta er ekki nema
til bráðabirgða. Og svo lagðist
hún á hnjen og valt út af.
Og hesturinn gleymdi drag-
súgnum lir vindaug-
anu og gigtinni í aft-
urfótunum og lagðist
á básinn sinn, lcink-
aði kolli og fór að
dreyma. Og hænsn-
in liagræddu sjer
hka, stungu hausn-
um undir vænginn
og sofnuðu.
Og allar skepn-
urnar í húsinu
gleymdu raunum
sínum en drejuudi
um kiarngóðu beiti-
löndin og um hest-
inn sem koma átti.