Fálkinn - 19.12.1936, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
II
Bonzó 'bundinn. Frá tjaldstað XIII.
Tjaldbúðir á Vatnajökli.
y
ot'an á. Snjórinn bylur á blaktandi
tjaldinu. Ef við sláum neöari á súð-
ina, hrynur hann snöggvast af, svo
birtir inni fyrir en eflir örlitla
stund er alt orðið fannbarið á ný.
Hundarnir eru bundnir á streng
rjett hjá tjaldinu. í gærkveldi gróf
jeg gryfju handa þeim lil að liggja
í en aðeins Bonzó ög Helgi höfðu
vit á að leggjast í þær. Hinir, bræð-
urnir Úlfur og Sverrir, eru ókyrrir
og veina og væla ámátlega. Ahlmann
hjelt vörð uin tjaldið til kl. 14. Þá
skreiddist jeg út. Fór i mina einu
þurru ullarskyrtu undir liráblauta og
hálffreðna gúmmi-ljereftsúlpu. Það er
versta verkið — að einu öðru und-
anteknu!
Snjórinn þyrlast niður í tjaldgróf-
ina svo jeg hefi varla við að halda
súðinni snjólausri. Svo gref jeg frá
dyrum á hinu tjaldinu. Eftir litla
slund kemur Mak út og byrjar að
grafa í kringum sitt tjald. Skafliríð-
in minkar og eftir 4 klst. mokstur
eru bæði tjöldin frí úr snjó og standa
í 2.5 m. djúpuin gryfjum með snjó-
dyngjum umhverfis.
Nú er kominn miðdv. 6. maí: Veðr-
ið var allgott um morguninn og rof-
aði snöggvast til lofts. Var nú bú-
ist til ferðar, en um 11-leytið tók að
rigna til muna og síðan jókst rign-
ingin og helst óslitin til kvölds. Við
hýrðumst í tjöldunum og liöfðum
dauflega vist. Undir kvöldið skreidd-
umst við í pokana, sem nú eru orðn-
ir talsvert rakir lijá okkur Ahlmann,
en yfirleitt rennblautir og ekki not-
hæfir hjá fjelöguni okkar sem ekki
hafa legið á sleðum. Sjáanlega höhl-
umst við ekki lengur við á þessum
stað.
7. maí. Slydda og siðan rigning
um morguninn. Allir i votum svefn-
pokum, svefnlitlir eða alveg svefn-
lausir eftir nóttina. Kalli kvefaður.
Skallagrímur vatnsloppinn á fótum.
Afráðið að fiytja niður á Múlasker
og halda svo til byggða með vol
föl til að fá þau þurkuð og hressa
þá, sem lakast eru á sig komnir. —
Um 13-leytið erum við komnir niðdr
að Múla og tjöldum þar vestan undir
Sleðahaus i þoku og hellirigningu.
VII. Til bygða.
Jafnskjótt og við höfðum iokið við
að tjalda höldum við Skallagr. og
kalli af stað með einn „púlk“ i
eftirdragi og þar á þrjá poka með
votum fötum. Við ætlum niður að
Hoffelli, fá fötin þurkuð, útvega 20
kg. af hundamat og sækja vikuforða
af mat lianda okkur úr forðabúri,
sem við eigum út í Höfn.
Ahlmann og Mak verða kyrrir i
tjöldunum.
Þessa ferðalýsingu mun jeg gera
sein stysta. Við gengum fram Múl-
ann og niður einstigi eitt þröngt og
200 m. hátt sunnan í Múlahömrun-
um og vorum þá koinnir niður á
Hoffellsjökul á ný. Alt af hjelst þok-
an og rigningin. Jökullinn var nú
háll eftir rigninguna og margar
sprungur höfðu opnast síðan við vor-
um þarna á uppleið fyrir 10 dögum
síðan. Bæði vegna þokunnar og af
því að krækja fyrir jökulsprungur
bar okkur af rjetlri leið vestur á
bóginn og þar lentum við í íshryggj-
um og gjám, sem hvergi sá fram úr.
Alt umhverfið sýndist ömurlegt og
tröllslegt i þokunni og miðnættis-
liúminu. Við hjeldum okkur stöðugt
á hreyfingu en fórum gætilega. Und-
ir morgun ljetti þokunni, svo við
gátum komist á greiðari leið og
lentum lieilu og höldnu i klofanum,
sem gengur upp í jökulinn norður af
Svínafelli. — Um þessar mundir
svifti þokunni skyndilega af og liin
lengi þráða sól skein í lieiði. Fag-
url þótti okkur þá í bygðinni! Er.
nú tók Skallagrímur að kvarta um
máttleysi og sinadrátt i fótunum og
urðum við Kalli loks að skilja við
hann og hraða okkur heim að Svina-
felli. Þangað komum við um fóta-
ferðartima eftir 16 klst. ferð frá
tjöldunum. Sigurbergur bóndi i
Svínafelli brá fljótt við og fór með
hesta til að sækja fjelaga okkar.
Eftir nokkra dvöl í góðu yfirlæti
a Svínafelli hjeldum við Skallagrím-
ur yfir að Hoffelli, en Kalli varð
eftir. Ekki komum við Guðmundi
á Hoffelli ineð öllu óvænt! Hann
hafði dreymt þrjú naut um nóttina,
sem komu innan með fjalli. Þar af
voru tveir kálfar svartir og mein-
leysislegir, en þriðja nautið var rautt
og illilegt á svip. Voru allir á einu
máli um það, að rauði boli væri min
fylgja því mjer hafði vaxið rautt
skegg í útilegunni.
Eftir að hafa koniið Sigurði undir
læknishendi á Höfn og rekið önnur
erindi gisti jeg að Hoffelli um nótt-
ina. En næsta dag hjeldum við Kalli
upp í tjaldstað í fylgd með Guðmundi
og Sigurbergi. — Þeir fjelagar höfðu
notað vel þurkinn daginn áður, svo
nú voru öll föt og allir svefnpokar
þurrir.
Mundi nú ekki hjól hamingjunnar
fara að snúast okkur í hag?
VIII. Hríðardagur á Vatnajökli.
Mánudagskvöldið 11. mai erum við
aftur komnir norður á hájökul i
1200 m. hæð yfir sjó, nokkuð riorð-
ur fyrir fyrri tjaldstaðinn. Aftur er
komið hríðarveður. Færið er þungt
og við liöfum verið í 6 klst. að brjót-
ast áfram 7.5 km. upp í móti.
Þessa nótt var hið versta veður. S-
stormur og stórhrið, enda varð þá
bátstapi við Austurland. Og nú end-
urtekur sama sagan sig 5 næstu
daga: Snjómokstur og aftur snjó-
mokstur og innistöður. Ef einum
degi er lýst, má heita að þeir sjeu
allir. Það byrjar vanalega með því,
undir morguninn þegar jeg losa
svefninn, að jeg heyri úr poka Ahl-
manns i hálfum hljóðum: „Sefur
þú?“ — „Ekki fast“, segi jeg án
þess að bæra á mjer. Eftir dálitla
slund: „Hvað gerir loftvogin nú?“
— Svo seilist jeg i loftvogina og
lireyfi mig sem minst. „Jú, lnin hef-
ir fallið siðan í gærkveldi“. — „Nú,
þá verður hábölvað veður í dag.
1 gær var hún stigandi, og þá var
bölvað. Vatnajökull hlýtur að vera
djöfullegasti staðurinn, sem til er á
þessari jörð“. Þessu samsinni jeg,
því nú er jeg hættur að vera bjart-
sýnn. Svo líður til kl. 8. Þá er kall-
að yfir í tjaldið til fjelaganna: Hei
gubbar, eruð þið vaknaðir? „Jú-ú“,
er svarað dræmt einhversstaðar
djúpt neðan úr svefnpoka. „Hvað fá-
um við að horða i dag?!“ — Þá fer
að rætast úr Kalla: „Jeg var að
hugsa um að hafa flesk og brúnar
baunir“. „Ágætt, við erum orðnir
soltnir". Brátt heyrist suða i oliu-
vjelinni og nú klæðum við okkur og
skríðum út, mokum snjó og athug-
um hundana, Þá kallar Kalli með
þrumuraust: „Maturinn tilbúinn“.
Hann þarf ekki að kalla nema einu
sinni. Við skríðum sem fljótast inn í
matartjaldið og liagræðum okkur þar
sem best má verða. Fleskið snarkar
á pönnunni, 3—4 vænar sneiðar á
livern disk og flot í ofanálag. Okkur
rekur óljóst minni til þess, að ein-
hverntíma höfum við kynst fólki
niðri á jörðunni, sem ekki getur etið
feitt kjöt! Undarlegt fólk. — Svo
kemur í ljós stór pottur með brúnum
baunum. Tvær stórar ausur á mann
af hnausþykkum baunum. Og alt
hverfur í snöggu augabragði. Þó
Siðasti tjaldstaðurinn. Á Vagnsstöðum í Suðursueit. Jón frá Laug út-
deilir brauði og kakó.
Frá Skaftafelli. Röltinn, þar sem Oddur ríki býr. I baksýn Öræfajök-
ull með Hvannadalshnúk.