Fálkinn - 18.12.1942, Page 26

20 jólablað falkans 1942
YFIR tvo sólarhringa liöfðu
þeir nú staSið vörð viS éld-
inn hjá hjarnarhýðinu uppi í
Bjölluhlíð, Erlendur, Hannes
og ívar frá Hvíluvangi. Á nótt-
inni sáust logarnir frá hjarnar-
bálinu teykja sig upp á milli
furustofnanna, alla leið neðan
frá Efra-Seli — teygja sig svo að
það lagði bjarma á rúðurnar á
skuggalegum hænum. Já, birt-
una lagði meira að segja inn um
loftsgluggann og að rúminu við
langvegginn, þar sein Gunn-
hildur lá með slegið hárið og
starði út i nóttina. Það var bál-
inu að kenna að hún lá glað-
vakandi. Hún var að óska sjer
að hún væri komin þangað
uppeftir, til ívars — unnústans
sins, glæsilegasta mannsins i
allri sveitinni. Hún var svo
hrædd um, að eitthvað kynni
að koma fyrir hann. Henni
fanst það svoddan fífldirfska að
ætla sjer að svæla hjörninn út
úr hýðinu. Erlendur og Hannes
voru báðir gamlir og fújttir . .
ef björninn kæmi tryltur fram
úr hýðjnu þá kæmi víst til ívars
kasta að taka á móti honum
— hinir voru eins og visin punkt-
strá, sem ekki gerðu annað en
að sitja við eldinn og órna sjer
og gorta svo af afrekunum,
sem þeir hefðu unnið í æsku.
Henni stóð alveg á sama þó
hjörninn gerði útaf við þá, ef
ívar fengi aðeins að sleppa.
Hún bylti sjer sitt á livað í rúm-
inu og reyndi að sofna, en þvi
virtist fara fjarri, að Óli lok-
hrá ætlaði að sinna lienni
Gunnliildi Samúelsdóttur í þetta
sinn.
Það var ekki stórum betur
ástatt niðri í stofunni, því að
þar lá Samúel gamli sjálfur
og ljet glampann á Ijóranum
halda vöku fyrir sjer. Samúel
var fokvondur! Það skyldi ekki
koma honum á óvart þó að það
væri hann faðir lians ívars,
þrjóturinn sá, sem liefði gert
upp eld þarna upp frá til þess
að gera honum gramt í geði.
Samúel í Efra-Seli tautaði skæt-
ing og sneri sjer til veggjar svo
að liann sæi ekki bjarmann, en
þá lagði endurskinið frá þilinu
beint í augun á honum. Hann
dró skinnfeldinn upp fyrir augu
.... nei, ekki dugði það, þvi
að nú ætlaði hitinn að kæfa
hann.-
Samúel stóðst ekki mátið leng-
ur. Hann settist upp í rúminu
og harði kreptum lmefunum i
þilið, urraði / og starði eitruð-
um, hlóðhlaupnum augum út
í myrkrið .... Hvað sem öðru
liði þá skyldi hann sjá til þess,
að hún Gunnhildur dóttir hans
og sonur þorparans á IIvílu-
vangi næðu ekki saman — svo
framarlega sem hann hjeti
Samúel i Efra-Seli.
Samúel í Efra-Seli og Sæ-
mundur á Hvíluvangi voru hat-
ursmenn.
AÐ var eitt suinar fyrir
mörgum árum, að Samúel
og' Sæmundur gengu saman upp
í heiði og voru að leita að hest-
um. Þeir voru góðvinir þá, og
hvern skvldi hafa grunað, að
þeir gætu orðið jafnmiklir hat-
ursmenn á svona blíðu surnar-
kvöldi, er alt andaði friði og
sólin varp purpurablæ yfir
landið, fegurra töfragliti en
þeir liöfðu nokkurntíma sjeð,
fyr eða síðar.
Samúel og Sæmundur þrömm-
uðu áfram hlið við hlið með
hendurnar á hakinu, óðu hátt
og þróttmik'ið grasið og töluðu
um daginn og veginn. Þeir viku
inn á stig', sem lá undir'kletta-
heltinu yfir lvngvaxnar mosa-
græður. í stói'grýtinu hrá lækj-
arspræna á leik, lijerna var
svall og gott. Alt í einu námu
þeir staðar og störðu báðir
framundan sjer. Þarna var eitt-
hvað uppi í lyngmóanum og
glitraði eins og gull og demant-
ar .... það hlaut að vera skirt
gull, á því ljek engin vafi. Þeir
náðu sjer í tinnumola og hjuggu
í klöppina. Þeir voru orðnir
miljónamæringar í einu vet-
fangi, því að þarna var gullæð
— meira virði en alt norska
ríkið.
En þá var það að djöfullinn
hvíslaði því í eyra Sæmundi,
að hann skyldi njóta gullnám-
unnar einn. Hversvegna að láta
Samúel fá hluta af fengnum,
það væri altaf hægt að víkja
einhverju að honum siðar, ef
hann kæmist í hágindi, svo að
hann þyrfti ekki að líða neyð,
hvíslaði djöfullinn.
— Biddu nú hægur, í raun-
inni á jeg þetta gull, sagði Sæ-
mundur, það var jeg sem
kom fyr auga á það
Jæja, svo að það varst þú!
svaraði Sæmundur Iivass.
Nú litn vinirnir hatursaug-
um livor til annars i fyrsta
skifti. Sæmundur og Samúel
skömmuðust svo að undir tók i
nágrenninu, og slógu hvor lil
annars með beislunum. Þegar
þeir fundu hestana var Sæ-
mundur ekki seinn á sjer að
sveifla sjer á bak.
Nú ríð jeg til sýslumanns-
ins og festi kaup á landinu, að
þú vitir það, Samúel! sagði
hann og þeysti á burt á harða-
spretti.
— Þú skalt verða lygari að
því, Ebpti Samúel og vatt sjer
á bak næsta hesti og nú var
riðið eins og hestarnir komust
niður lllíðina, yfir stokka og
steina, svo að kvistar og mold
gusúðust úr hófförunum. Þeir
hölluðu sjer tram á makkann,
hjeldu sjer dauðahaldi og hertu
á hestunum, en jusu bölvi og
ragni hvor vfir annan. Stund-
um var Samúel á undan, stund-
um Sæmundur. Fólk sem mætti
þeim er þeir konni niður á veg-
inn botnaði ekkert í þessu . .
voru þeir orðnir hrjálaðir. háð-
ir tveir?
Loks varð Samúel á undan.
Hann komst heim að sýslu-
inannshúsinu og gal stamað úl
úr sjer því sem með þurfti til
þess að tryggja sjer gullæðina
umþráttuðu. Málið var afgreitt
þegar Sæmundur kom eins og
elding inn úr dyrunum ....
liann kom of seint.
En hinsvegar varð ekkert úr
því, að Samúel yrði miljóna-
mæringur í þetta sinn. Þegar
hann kom á vettvang aftur var
þar ekki gull í nös á mús, og
sú frjett gladdi engan eins inni-
lega og Sæmund.
En það var úti um vináttu
þeirra. Þeir sökuðu hvor ann-
an um sauðaþjófnað og allskon-
ar óknýtti og nefndu hvor ann-
an aldrei annað en þjófinn i
Efra-Séli eða þjófinn á Hvílú-
vangi. Einkum var Samúel ó-
sveigjanlegur en þó kom það
fyrir að hann mildaðist; það
var þegar einhver fjekk sjer i
staupinu með honum og Ijek
á fiðlu fyrir hann. En enginn
gat komið Samúel til að fá sjer