Fálkinn - 18.12.1942, Qupperneq 34

28
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1942
j ólablaö
bar<*aft
Jðrgen Block:
ÞEGAR NONNI SÓTTI JÓLIN SJÁLFUR.
EINU sinni var alveg eins og
jólin ætluöu ekki að koma.
Nonni spurði hæði pabba og
mömmu, því að þau vissu alt.
En þau gátu ekki heldur skilið
livað var orðið af jólunum.
Það er víst af því að ekki er
kominn neinn snjór, hugsaði
Nonni; en svo fór að snjóa og
samt komu engin jól.
— Jólasveinninn hefir sofið
yfir sig, skaltu sanna, sagði
mamma.
Að hugsa sjer ef það reyndist
nú vera svo! Að hugsa sjer ef
það færi nú svo, að engin jól
yrðu i vetur? Og Hans spurði
hann pabba sinn, hvort hann
gæti ekki farið og vakið jóla-
sveininn. En pabbi hristi bara
höfuðið það væri ógerningur
að fara í svoleiðis ferðalag á
þessum tíma árs. Og með það
varð Nonni að fara í bólið.
EN svo vaknaði hann um
miðja nótt. Tunglsljósið
lagði inn um gluggann og í
tunglsljósinu stóð jólasveinn
með rauða húfu og sítt skegg.
Það er bara jeg, sem á
heima hjerna nppi á loftinu og
sje um, að alt fari vel fram
hjerna í húsinu, sagði litli jóla-
/sveinninn. — En segðu mjer,
Nonni litli, hversvegna fæ jeg
engan jólagraut i ár?
Það er vegna þess, að jól-
in eru ekki komin ennþá, sagði
Nonni. Hún mamma heldur,
að jólasveinninn liafi sofið vfir
sig.
Þá fer nú í verra, sagði
jólasveinninn. — Því að fái jeg
ekki jólagrautinn minn eins og
vant er, þá get jeg ekki litið
eftir húsinu eins og á að vera.
Og það vildi jeg ekki láta
spyrjast um mig.
Nonna fanst þetta skelfing
leiðinlegt líka og honum lá við
að gráta. Honum datt í hug að
hlaupa fram úr og vekja hann
pabba sinn, en þá kom jóla-
sveininum gott ráð í hug.
— Hvernig væri að við sækt-
um jólin sjálfir? spurði hann.
TVT ONNI fjelst undir eins á
’ þetta og nú flýtti hann sjer
í fötin. En á meðan fann jóla-
sveinninn sleða úr pappa, sem
mamma hafði búið til banda
Nonna kvöldið áður úr göml-
um laufagosa. Svo blístraði
hann ofur lágt og þá kom ljóm-
andi falleg, grá mús hlaupanli
fram úr ofnskotinu, og henni
beitti hann fyrir sleðann. Nonni
settist í sleðann en jólasveinn-
inn stóð aftan á. Og svo óku
þeir af stað.
Þetta var meiri hraðinn. Mús-
in hljóp svo hratt, að livorki
vindurinn nje snjóflygsurnar
höfðu við henni.
Eftir dálitla stund komu þau
að húsi. Þar var kornvisk handa
fuglunum undír burstinni og í
glugganum voru hnetur og rauð
epli, sem áttu að fara á jóla-
trjeð.
— Purr-purr, sagði jóla-
sveinninn, — þú skalt sanna til,
að hjerna eiga jólin lieima. Og
svo barði bann að dyrum. Það
var opnað og íkornapabbi kom
á skyrtunni fram á þröskuld-
inn og hneigði sig.
— Við jólasveinninn erum
komnir hingað til að sækja jól-
in, sagði Nonni.
— Jólin eiga ekki lieima
lijerna, það er bara jeg og mitl
fólk, sem á heima hjerna, sagði
íkorninn. — Við höfum látið
bæði epli og bnetur í gluggann,
svo að jólin skyldu koma, en
það hefir ekki dugað, sagði i-
korninn.
— Jólin hljóta að hafa sofið
yfir sig, sagð Nonni. — Það
hjelt hún mamma líka, en nú
verðum við að sækja þau, liverju
sem tautar.
— Góðu vinir, lofið þið mjer
að kóma með ykkur, sagði í-
korninn og svo vatt hann sjer
i snatri í vetrarfeldinn sinn og
steig svo á annan sleðameiðann
að aftan, og svo hjelt sleðinn
af stað aftur, svo hratt að
tunglsljósið liafði ekki einu
sinni við þeim.
Nú komu þeir að torfbæ með
bvítum strompi og upp úr
strompinum vall reykur og
neistaflug. Og eiminn af gæsa-
steik og rauðkáli lagði að vit-
um þeirra.
— Purr-purr, sagði jóla-
sveinninn. — Iljerna eiga jól-
in áreiðanlega beima! Og svo
drápu þeir á dyr. Það var opn-
að áður en varði og í dyrunum
stóð tófumamma og kinkaði
kolli til þeirra.
— Jólin eigi ekki heima
hjerna, sagði hún, — við eigum
ein heima hjerna, og jeg á bæði
steik og kál í pottinum, en samt
koma engin jól.
— Jólin hafa sofið yfir sig,
en við ei’um staðráðnir í að
sækja þau, sagði Nonni. — Hún
mamma segir þetta lika.
— Blessuð börnin, lofið þið
mjer að koma með ykkur, sagði
tófumamma og vafði loðkrag-
anum um hálsinn á sjer og setti
upp hattinn sinn og steig á hinn
sleðameiðann. Og svo þutu þau
af stað aftur, svo hratt að mús-
in sýndist eins og grátt strik i
hvítum snjónum.
"F'jEGAR þau höfðu ekið góða
* stund komu þau inn í
svarta skóginn. Það var sífell
dimmara og dimmara og Nonni
fór að verða áhyggjufullur. En
þá birti alt í einu og svörtu
grenitrjen fóru að líkjast risa-
vöxnum jólatrjám.
Stjörnurnar voru eins og
kertaljós á greiiigreinunum og
klakadrönglarnir voru eins og
englahár. Og liugsið þið ykkur:
alt í einu brunaði sleðinn upp
að yndislegu húsi. Veggirnir
voru úr stórum piparkökum,
dyrnar úr súkkulaði, revkháf-
urinn úr brjóstsykri og glugga-
rúðurnar úr gulum og rauðum
karamelluin. En í hundahúsinu
við gaflinn lá lílill marsípangrís
og steinsvaf. Og við garðshliðið
stóð sleðinn jólasveinsins, Iilað-
inn bögglum með jólagjöfum,
tilbúinn til að fara af stað.
Nú þurfti i Nonni ekki að
spyrja, því að þarna hlutu jól-
in að eiga heima. Jú, ekki bar
á öðru, þarna ^at sjálfur jóla-
sveinninn í afastólnum, bann
sást greinilega gegnum glugg-
ann.
Og steinsvaf! Alveg. ems og
marnma hafði Iialdið! — Nonni
skreið upp á hnjeð á honum og
íkornapabbi og tófumamma silt