Fálkinn - 31.05.1961, Blaðsíða 16

Röddin var eins og hörpubassi. Syngur
etatsráðið?
— Nei, það geri ég ekki. .. ., það er
að segja. . . . einu sinni gat maður nátt-
úrlega tekið á lagi.
Hann var orðinn ungur í annað sinn.
Það var víst þetta heilnæma loftslag og
hafgolan, sem gerðu það að verkum.
Etatsfrúin sendi boð eftir honum, en
hann sinnti því ekki.
— Ég fer ekki, sagði hann. —- Lof
mér að hafa frið stundarkorn. Hvað vill
hún mér eiginlega?
Og frú Anderson kinkaði kolli og var
á sama máli. Hann skyldi bara sitja
kyrr.
— Við getum gjarnan talað um við-
skiptamál, sagði hún. Þá er yður vafa-
laust óhætt að sitja kyrr.
— Já, við yður vildi ég gjarnan eiga
viðskipti. Lofið mér að heyra. Við skul-
um gjarnan gera ofurlitla verzlun.
— Hví ekki mikla verzlun?
— Jú, mikla verzlun. Því stærri, því
betra, ha, ha, ha.
En frú Anderson var alvara. Hún
vildi fá að líftryggja hann.
— Einmitt það, sagði etatsráðið undr-
andi. Er frúin agent?
— Það var fyrir nokkrum árum. Ég
varð að hjálpa manninum mínum að
vinna fyrir heimilinu. Hvað átti ég að
gera?
Og hún skýrði þetta nánar fyrir hon-
um. Það þurfti ekki að vera svo há upp-
hæð. Hún ætlaði ekki að féfletta hann.
— Jú, sagði etatsráðið. Ef ég líftryggi
mig, þá tek ég háa líftryggingu. Og
þegar alls er gætt, þá getur verið hyggi-
legt að líftryggja sig.
— Ég skal senda skjölin heim til
mannsins míns til undirskriftar, sagði
frúin. Fyrir siða sakir verður læknirinn
að skoða yður, enda þótt þér séuð
hraustur eftir útliti að dæma. Ég skal
óðara senda lækninn.
Þegar etatsráðið hitti konu sína, sagði
hann stuttarlega:
— Ég var að sinna viðskiptum. Hvað
vildirðu mér?
— Varstu að tala um viðskipti við
hana?
— Ég líftryggði mig. Það hefur mikla
þýðingu að líftryggja sig. Hún er full-
trúi bezta félags.
— Versta félags, sagði etatsráðsfrú-
in af sannfæringu. Hún er áreiðanlega
frá versta félaginu.
Etatsráðinu þótti vænt um að hafa
getað gert frú Anderson til þægðar.
Hann rak sjálfur eftir því, að samning-
urinn yrði undirritaður við fyrsta tæki-
færi. Og þegar læknirinn frá nágranna-
landinu kom, var etatsráðið í bezta
skapi og lét skoða sig.
Og auðvitað var ekkert að honum.
Hreint ekki neitt.
Frúin rétti honum höndina og þakk-
aði honum fyrir.
— Hef ég virkilega gert yður greiða
með þessu? spurði hann
— Stóran greiða. Þér hafið bjargað
mér. Ég má ekki segja meira. Etatsráð-
16
ið lét sinn betri mann fá yfirhöndina
og sagði:
— Ég held nærri því, að ég gæti
fengið aðalræðismanninn til þess að líf-
tryggja sig, ef yður væri nokkur þægð
í því.
Þá kallaði frú Anderson hann vin
sinn og velgerðarmann. Og um leið
horfði hún í kringum sig og roðnaði á
báðum vöngum.
-—- Mér finnst við ættum að nota
tækifærið meðan læknirinn er hér,
sagði etatsráðið við aðalræðismanninn.
Við gerum víst frúnni mikinn greiða
með þessu. Það er ekki þar fyrir, að hún
hefði beinlínis sagt það en. . . .
— Hún hefur sagt mér hreint út, að
hún sé fátæk, sagði aðalræðismaðurinn.
Það er ákaflega raunalegt. Eins og hún
hefur falleg augu.
Og' aðalræðismaðurinn vildi ekki
standa að baki etatsráðinu. Hann líf-
tryggði sig fyrir jafnhárri upphæð og et.
atsráðið. Auk þess hafði hann sérstaka
ástæðu til að gera frú Anderson ofur-
lítinn greiða. Hún hafði nýlega þakkað
honum fyrir kvæðið. Hann sagði.
-—- Hvernig væri að við líftryggðum
konur okkar líka?
— Hvað. Konur okkar? spurði etats-
ráðið. Nei, það gengur aldrei. Ég fæ
konuna mína aldrei til þess að láta
skoða sig. ^
— En mér finnst þetta vera beinlínis
skylda okkar.
Það var þögn stundarkorn. Etatsráð-
ið sat í þungum þönkum.
— Hún skal mega til, hrópaði hann
skyndilega. Ég fer til hennar þegar í
stað.
Sjaldan hafði etatsráðsfrúin séð
mann sinn jafn ákveðinn. Hann lét all-
ar mótbárur sem vind um eyrun þjóta.
— Það er skylda okkar, sagði hann
með orðalagi aðalræðismannsins.
— Er það ,skylda okkar?
En nú var etatsráðið fljótur að hugsa
og hann hljóp ekki á sig. Hann varð
hátíðlegur á svip og kinkaði kolli:
— Já, það er skylda okkar. Við eig-
um dóttur, sem við deyjum einhvern
tíma frá.
Og enda þótt dóttirin væri gift millj-
ónamæringi, þoldi etatsráðið engin mót-
mæli.
Ókunni læknirinn fékk nóg að gera.
Hann skoðaði gesti sumarhótelsins í
krók og kring og gaf vottorð um heil-
brigðisástand þeirra. Hann var ungur
maður, dökkeygður og í ljósum fötum.
Hetjan Oxenstand gat ekki boðið hon-
Frh. á bls. 26.
FALKINN