Fálkinn - 31.05.1961, Blaðsíða 24

Cltykýan
FRAMHALDSSAGA EFTIR F. MARSCH
. ANNAR HLUTI
„Já, þú ert að skrafa um þindina í þér, en mér er alveg
sama um hana. Ég fékk alltaf velgju í skólanum, þegar við'
vorum látin skoða þessar lituðu teikningar af mannslíkam-
anum, innvortis og útvortis. Mér finnst það hálf ógeðslegt
að sjá sjálfan sig að innan.“
„Cornell,“ muldraði Lock svo lágt að engir hinna gestanna
í klúbbnum gátu heyrt til hans.
Helen settist aftur.
„Nú ferðu að taka sönsun, — hvað meira?“
„Ekkert méira. Ég sagði bara Cornell.“
„Ég heyrði það. Ég er kannske ekki eins mikið gáfnaljós
og þú heldur. Það getur jafnvel komið fyrir blaðamenn að.
heilavefurinn í þeim fari í flækju.“
„Ég vildi óska að þú segðir þessum blaðskratta upp vist-
inni og kæmir í félag við mig,“ andvarpaði Meredith.
„Á ég að skilja þetta sem hjúskapartilboð? . . . Ég verð
að tala við málaflutningsmanninn minn áður en ég svara ...“
„Herra minn trúr... hver mundi dirfast að bjóða þér upp
i hjónasæng með sér — annars Þekki ég mann, sem væri
boðinn og búinn til að fremja sjálfsmorð út af þv...“
„Þú átt við . . .?“ spurði Helen og það vottaði fyrir brosi
á vörunum á henni.
Meredith benti á dyrnar. Án þess að þau tækju eftir hafði
murrbjallan yfir afgreiðsluborðinu gefið hljóð frá sér, og
þjónninn hafði þrýst á hnappinn svo að dyrnar opnuðust.
Dave Dott hafði ljósmyndavélina sína í reim um öxlina. Hann
var all-ferlegur ásýndum, því að án þess að hann vissi höfðu
sótflyksur frá brunanum í loðskinnaverzluninni sezt á víð og
dreif á andlitið á honum. Hitinn frá bálinu mun hafa komið
út á honum svita og svo hefur hann Þurrkað sér í framan
með vasaklútnum, um ennið og kinnarnar. Hann var líkur
A1 Johnson þegar hann söng „Sonny Boy“ í kvikmyndinni
forðum.
„Afsakaðu að ég kem nokkuð seint,“ sagði hann við Helen.
„Hefur þú fengið þér að borða?“
Hún kinkaði kolli. Dave settist á stólinn andspænis Lock
Meredith. Lock horfði á blaðaljósmyndarann og rak upp
skellihlátur.
„Svarti Örn í fullum skrúða,“ skríkti hann. „Hvar hef-
urðu náð í fyrirmyndina að þessari fallegu teikningu á enn-
inu á þér?“
„Meredith var að enda við að biðja mín,“ sagði Dave þung-
búinn. „Hann á sex konur fyrir.“
Helen brosti.
„Þvættingur!“ urraði njósnarinn Meredith. Dave leit upp.
„Segirðu þvættingur?“ spurði hann reiður.
„Já, fjandinn fjarri mér -—- ég hef ekki beðið stelpunnar.
Þetta var viðskiptamálefni og ekkert annað.“
„Ég þekki hann,“ sagði Dave og sneri sér að fréttastúlk-
unni, „hann er meinhættulegur eins og skellinaðra. Viðskipta-
málefni, svei attan . .. alræmdur hjúskaparsvikari, það er það
sem hann er.“
„Cornell," sagði Meredith með áherzlu.
Dave bað þjóninn um flesksneið og nýru, ásamt viskí og
öli, alveg eins og Meredith.
„Já, Cornell... verzlunin hans er brunnin. Það eru ýmsir,
sem vita það nú orðið,“ sagði Dave Dott.
„Ég vil ráðleggja Helen að vera dálítið hugulsöm við
24 FÁLKINN
Cornell. Ég sá augnaráðið hans þegar hún fór til hans á gang-
stéttina þarna við brunann.“'
„Það er engin ástæða til þess að gera ungar stúlkur kvíða-
fullar með svona sneiðum. Hver einasti blaðalesandi undir
lögaldri sakamanna veit að New York er eins og frumskógur,
þar sem þrjár milljónir kvensamra karlmanna sitja um hverja
einustu laglega stúlku sem þeir sjá.“
Lock Meredith ýtti glösunum og diskunum til hliðar. Reyk-
inn lagði upp frá pípunni hans í smágusum, eins og frá hrað-
lest á fullri ferð.
„Það vottar hvergi fyrir spori í þessum bölvuðum bruna-
málum, sagði hann hátíðlega. „Spurðu hann góðvin þinn i
lögreglunni, Pál Sanders... hann veit ekki hvað hann á til
bragðs að taka. Tíu stórbrunar á tveimur mánuðum, vátrygg-
ingarupphæðin rúmlega hálf önnur milljón dollarar samtals
— og lögreglan finnur engin spor. Vátryggingarfélögin eru
að tryllast af vonzku, því að þeim hefur aldrei til hugar kom-
ið, að þau gætu orðið fyrir svona blóðtökum. Og svo láta
þau gremju sína bitna á veslings njósnurunum sínum, sem
þau hafa leigt til að hjálpa sér til með að gera útgjöldin sín
sem allra minnst — og helzt engin. Og eigi að síður hafa sex
vátryggingarfélög orðið að borga út hálfa aðra milljón doll-
ara á tveimur vikum. Það er þetta, sem ég kalla kaupsýslu-
mál.“
„Fyrir hvern?“ spurði Helen forviða.
„Fyrir þann, sem hefur kveikt í,“ svaraði Meredith. Dave
hafði fengið nýrun sín og fleskið og virtist vera týndur um-
heiminum um stundar sakir.
„Það er Þá eins og ég sagði,“ sagði Helen hreykin. „Allir
þessir tíu brunar eru af manna völdum."
„Vafalaust,“ sagði Meredith.