Fálkinn - 31.05.1961, Blaðsíða 31

KÖKUR QG KAFFI OG KÖKUR
Þótt flestum körlum þyki ekki sérlega
gaman að sitja í löngum kaffiboðum í
fjölskyldunni eða hjá tengdafólkinu, þá
er erfitt fyrir þá að bera of oft við yf-
irvinnu eða lasleika, ef þeir vilja ekki
valda stórmóðgunum. Þess vegna dratt-
ast þeir með konura sínum, fúlir í skapi,
en setja þó upp gervibros, þegar faðm-
lögin byrja.
„Skelfing er langt síðan ég sá sig síð-
ast! Þú ert sjálfur orðinn svo fyrir-
mannlegur; hárið þynnst og ýstran
þykknað, ha, ha!“
Svo verður maður að ganga rúntinn
og heilsa öllum með handabandi. Síðan
er að finna sér stól til að tylla sér á, og
velur maður gjarnan eitthvert hornið,
þar sem aðrir þjáningabræður hafa
hreiðrað um sig. Konurnar setjast gjarn-
an í sófann og þar í kring, og er um að
gera að láta ekki loka sig inni í sófanum
í öllum kvennafansinum. í því hef ég
einu sinni lent og langar ekki til þess
aftur.
í flestum svona boðum er haldið mjög
stíft að manni tóbaki. Árvökul augu
húsbændanna reika á milli gestanna, og
um leið og einhver þeirra drepur í
vindli eða sígarettu, þá er hinum sama
boðið meira tóbak og ekki linnt látun-
um fyrr en eldur er kominn í nýjan
vafning. Þegar ég var yngri, og ekki
byrjaður að reykja, lenti ég 1 því í svona
kaffigilli, að ég var bókstaflega neydd-
ur til að reykja tvo vindla. Það var bara
hlegið að mér, þegar ég sagði, að ég
reykti ekki. Loks varð ég að fara fram
á klósett og gubba.
Svo er talað. Konurnar eru háværar,
enda eru þær á heimavelli, ef svo mætti
að orði kveða. Þær segja kjaftasögur,
tala um megrun og mat, djarfar, dansk-
ar kvikmyndir og stundum jafnvel
þjóðmál. Annars eru þær yfirleitt mjög
ofstækisfullar í þjóðmálunum. Þær
vilja láta banna alla mögulega hluti. í
kaffiboðum hef ég heyrt konur, sem
vilja láta banna kommúnisma, verk-
föll, framhjáhald eiginmanna, fátækt o.
m. fl.
Karlarnir hafa heldur hægra um sig.
Þeir stara í gaupnir sér og tuldra eitt-
hvað um aflabrestinn, tíðarfarið og síð-
asta svindlmálið. Stundum voga þeir
sér að minnast lítillega á kokkteilpartí
og kvensur, og þá líta þeir lymskulega
hver til annars og glotta.
Það er farið að bera inn kökurnar.
Það er nú eitthvað annað en í gamla
daga hjá henni ömmu, þegar ekki voru
til á heimilinu nema þrenns konar kök-
ur: kleinur, jólakökur og randaterta.
Hér er sko orðin bylting, ef bylting er
þá til. í engri grein þjóðlífsins hefur
gróskan verið pressugerlegri og fram-
farirnar stórstígari heldur en í heima-
baksri íslenzkra húsmæðra. Enda er
bakarastéttin alveg að þurrkast út. Af
einskærri góðvild og skilningi á nauð-
syn tilveru bakarastéttarinnar, hafa
konurnar lofað bökurunum að halda
bolludeginum og má segja, að þeir lifi
á bollubakstri fyrir þann eina dag.
„Má ekki biðja ykkur að gera svo vel
að gera ykkur að góðu þetta fátæklega,
sem fram er borið,“ segir svo húsmóðir-
in og lítur sigri hrósandi yfir kökuborð-
ið með fjórtán kökutegundum, og ein-
hverju slangri af brauði. Konurnar
steypa sér yfir borðið með hól á vörum
og Jesúsandi sig bak og fyrir yfir mynd-
arskap húsfreyju. Sjálf víkur hún ekki
frá borðinu, en stendur þar og hellir
bleksterku kaffinu í bollana, um leið
og hún eggjar gestina að éta nú sem
allra mest. Svo tilheyrir að yfirheyra
húsmóðurina, um hvar hún hafi fengið
þessa eða hina uppskriftina og hvað sé
í þessari gómsætu tertu.
Strax og maður hefur rennt úr fyrsta
bollanum, kófsvitnar maður og veit
strax, að andvökunótt muni vera fram-
undan. Svo heiftarlega er kaffið sterkt.
Meiri kökur, bæta í bollann, rjóma, smá
flís af þessari nýju? Góðan vindil á eft-
ir og slappa svo af? Hitinn í stofunni
kemst nú upp í 30 stig og verður þá
ill líft, enda bætir kófþykkur reykjar-
mökkurinn ekki úr. Þá reynir maður
að opna glugga og nær að teiga örlítið
hreint loft, áður en kvennakvein heyr-
ast um trekk, og þá skellir maður skján-
um aftur og laumast skömmustulegur
burt.
í svona boðum eru það eiginmennirn-
ir, sem byrja að gefa konum sínum
hornauga og reyna að gera þeim ljóst,
að þeir vilji fara að komast heim. Þetta
heimferðaraugnaráð tilheyrir annars
konunum, og þær beita því af kunnáttu
og lagni, þegar karlar þeirra eru við
skál í húsum..
Þegar heim er komið, ætlar maður
aldrei að geta sofnað vegna árans kaff-
isins. Það er eins og ég sagði við kon-
una: Þegar maður er í kaffigilli, kemur
maður fljótt heim, en sofnar seint, en
sé maður á kennderíi, þá kemur maður
seint heim, en sofnar fljótt.
Dagur Anns.
FALKINN 31