Fálkinn - 31.05.1961, Blaðsíða 25

„Hvers vegna eru þá þeir, sem hafa grætt á brunanum
ekki fangelsaðir? Ég á við þessa, sem kallað er að hafi orðið
fyrir tjóni?“
Lock tók báðum höndum um höfuð sér.
„Af því maður hefur engar sannanir gegn þeim. Þeir eru
allir í sínum augljósa rétti að fá tryggingarféð greitt. Jafn-
vel allra rækilegustu yfirheyrslur hafa ekki leitt neitt í
ljós. Ekki annað en að stórar fjárhæðir hafa verið teknar
út af bankainnstæðu þeirra, „sem tjónið biðu“, nokkru eftir
að þeir hafa fengið greitt tryggingarféð.“
„Glæsilegt tækifæri fyrir njósnarastofur,“ sagði Dave Dott
með hrifningu.
Meredith gretti sig vonzkulega.
„Hugsa þú um nýrun þín meðan ég tala .... Það er
vitanlega ekki óhugsandi, að sumir af þessum brunum séu
eðlilegir og ekkert grunsamlegt við þá. En á hinn bóginn
er heldur ekki nokkur vafi á því, að meira en sex af Þess-
um tíu verzlunum gengu illa af ýmsum ástæðum, svo að
brunabæturnar voru vel þegnar.“
„Hvers vegna haldið þið ekki vörð sem næsta íkveikja
á að verða og gómið þrjótinn eftir að hafa staðið hann að
verkinu?“ sagði Dave ofursakleysislega.
Lock stóð upp og urraði eins og rándýr. Helen greip í
handlegginn á honum.
„Ég held að ég verði að bregða mér heim til Ben Cornell
í kvöld,“ sagði hún brosandi. Blaðaljósmyndarinn tók við-
bragð.
„Það er ágætt efni á kvennasíðuna að spyrja hann um
verðið á brunnu feldunum, kápunum og yfirleitt allri grá-
vörunni. Heldur þú, Lock Meredith, að hann fái tryggingar-
féð greitt núna strax, fyrir kvöldið?“
„Ég er handviss um það,“ sagði Lock hrifinn og þrýsti
handlegginn á henni. „Eins og ég sagði áðan, góða, —
hvenær sem þú verður leið á ritstjórnarskrifstofunni, þá
veiztu hvar þú átt að koma til að fá spennandi og fróð-
legt starf, sem bíður þín.“
„Kemur hann ekki aftur með þessar grímubúnu ástarjátn-
ingar sínar, bölvaður!“ sagði Dave Dott.
Þetta sama kvöld klukkan um hálf átta náði Helen Truby
sér í bíl og ók heim til Ben Cornells á East Avenue. Hún
vildi ógjarnan kannast við það fyrir sjálfri sér að í raun
og sannleika var henni talsvert órótt, þegar hún brunaði í
lyftunni upp á 12. hæð, en þar var íbúð piparsveinsins og
feldakaupmannsins. Áður en hún hringdi bjöllunni, tók hún
upp vasaspegilinn og athugaði á sér andlitið. Hún hafði gert
allt, sem í hennar valdi stóð til þess að vera eins heillandi
ásýndum og henni var hægt. Og árangurinn, sem brosti við
henni í speglinum, var mjög viðunandi. Augu hennar voru
dimm og ginnandi. Varirnar ofurlítið rauðari en hún var
vön að hafa þær dagsdaglega. Á jörpu hárinu sat ofurlítill
laglegur hattur, sem hlaut að verka eggjandi á alla sem sáu.
Hún var í loðkápu, sem jafnvel fagmenn hlutu að dáðst
að. Þegar hún loksins hringdi, lék sigurvissubros um varir
hennar.
Enginn kom til dyra og sigurbrosið lognaðist bráðlegt út
af. Ef Cornell væri nú alls ekki heima? Úr því að hann
var einhleypur maður, þá var það sennilegast að hann borð-
aði miðdegisverð utanhúss í einhverjum veitingastaðnum
og færi að svo búnu í kvikmyndahús eða í klúbbinn sinn.
Nema því aðeins .... Það voru vitanlega þau líkindi, sem
Lock Meredith hafði reiknað með. Það voru ef til vill ekki
nema fáir útvaldir, sem fengu að hitta Ben Cornell. Henni
fannst hún heyra hljóðlegt fótatak inni í ganginum og
hringdi því aftur. Og nú heyrðist greinilegt skóhljóð fyrir
innan dyrnar. Samt leið nokkur stund áður en opnað var.
Gægjugat var á hurðinni. Helen reyndi að sýnast svo
eðlileg sem henni var hægt, því að hún þóttist sannfærð
um, að einhver horfði rannsóknaraugum á hana innan frá.
Það var Ben Cornell sjálfur, sem opnaði dyrnar. Það var
spurnarsvipur á andlitinu. Eiginlega var þetta allra lagleg-
asti maður — í grádropóttum tweed-fötum og með kvoðu-
greitt hár í eðlilegum liðum yfir háu enni. Hann var með
logandi vindling í hendinni. Helen tók eftir að fingur hans
voru dökkbrúnir af tóbakseitri. Hún brosti glaðlega til hans.
„Mér þykir afar leitt að gera yður ónæði,“ sagði hún.
„Hvernig getið þér vitað að þér gerið mér ónæði, ungfrú?“
svaraði Cornell. Hann hafði þekkt hana aftur þegar í stað,
og gat ekki gert að því að honum fannst hún ljómandi lagleg.
„Þér gerið mér mikinn greiða með því að lofa mér að
eiga viðtal við yður,“ hélt Helen áfram. „Skemmtilegt rabb
um loðskinn, fíkn kvenfólksins í dýra feldi og allt í þeirri
grein. Þetta getur líka orðið góð auglýsing fyrir verzlun
yðar, þegar þér byrjið brunaútsöluna eða takið til starfa
á nýjum stað.“
„Ég er nú eiginlega talsvert tímabundinn þessa stundina,11
sagði hann með semingi.
Helan vafði að sér loðkápunni og vatt sér fram hjá hon-
um inn í ganginn.
„Ljómandi er íbúðin yðar falleg .... ég má til að ná
í ljósmyndara. Þetta verður fyrsta flokks matur fyrir kvenna-
líðuna — og rokna auglýsing fyrir firmað Cornell.“
„Ég er ekki vissi um að ég þurfi á neinni auglýsingu að
halda,“ sagði Cornell og lagði hurðina hægt aftur. „Sannast
að segja á ég von á kunningja mínum. Gætum við ekki lát-
ið þetta samtal bíða þangað til seinna?“
„Þér eruð alls ekki þægilegur,“ tautaði Helen og setti á
sig strút.
„Jæja, við skulum þá ljúka því af í flýti.“ Cornell tók
sér teyg úr vindlinum. „Þér eruð á villigötum, ungfrú
Truby .... “
„Ó, þér vitið þá hvað ég heiti?“
„Já, ég les stundum „Morning Star“ af tilviljun,“ sagði
hann og brosti. Hann opnaði dyrnar að dagstofunni og sýndi
á sér snið til að hjálpa henni úr kápunni.
Helen lét hann hjálpa sér. Hún var í ljómandi fallegum
síðdegiskjól undir kápunni. Hvar var það sem hún hafði
lesið einhvern tíma að enginn maður á jarðríki gæti staðizt
svartan kjól með ofurlitlum nettum, hvítum kraga?
Hún sá í stóra speglinum í ganginum að Cornell horfði
aðdáunaraugum á hana. Svo gekk hún á undan honum inn
í dagstofuna. Húsgagnaskipunin var fremur sviplaus, klunna-
legir, leðurfóðraðir stólar og bókaskápar meðfram öllum
veggjum. Það leit ekki út fyrir að bækurnar hefðu nokkurn
tíma verið snertar.
Cornell ýtti vínfangaskáp í fílslíki með sperrtum rana að
stólnum, sem hún hafði sezt á og leit spyrjandi á hana.
„Þurran Martini,” hvíslaði hún ofur feimnislega.
„Þér eruð duglegur glæpafregnaritari, ungfrú Truby, og
það er víst mjög sjaldan sem þér leggið yður niður við að
skipta yður af kvennasíðunni,“ sagði hann með brosi, sem
var ekki eintóm alúð.
„Hvaðan hafið þér það?“ spurði hún. Cornell yppti öxlum.
Frh. á bls. 33
Hún vildi ógjarnan kannast vii
þal fyrir sjálfri sér að í raun og
sannleika var henni talsvert
órótt, þegar hún brunaii í Syft-
unni upp á 12. hæi, en þar var
íhúi piparsveinsins og felda-
kaupmannsins...
FALKINN 25