Fálkinn - 31.05.1961, Blaðsíða 21

sagði henni, að við myndum kannske
vera eitthvað skyld, en þó hlyti það
að vera nokkuð langt úti, að minnsta
kosti í þrítugasta og fimmta lið eða
svo. Gamla konan hló ekki að „fyndni"
minni, heldur tók þetta alvarlega, og
sagðist hafa bæði heyrt og lesið, að
íslendingar og Norðmenn væru ná-
skyldir. Uppi við gluggann hennar óx
ljómandi falleg villirós, sem enn stóð
í blóma. Það var torfþak á húsinu, sem
byggt var úr timburstokkum, felldum
hverjum í annan og fjarska veðurbitn-
um að utan. Líklega hefur þessi bær
verið mörg hundruð ára gamall.
Enn var haldið hærra til fjalla, upp
að Ekedalsvatninu. Náttúran var þá orð-
in allauðnarleg og ekki ósvipuð íslenzk-
um öræfum: mosagrá fjöll með hvít-
um tindum og gróðurlítil heiði allt um
kring. Við Ekedalsvatnið var fjallahótel
handa ferðafólki og margt manna þar
á hlaðinu. Þaðan gekk ég að Langa-
vatni við rætur Hvítingsfjalls og kom
loks að Sæthershóteli, þegar klukkuna
vantaði tíu mínútur í þrjú. Settist ég
þar á svalirnar og fékk mér öl að
drekka, því að nú var ég farinn að
þreytast dálítið. Ég var búinn að ganga
allt að fimmtíu km og því kominn lang-
leiðina, en tuttugu voru eftir niður til
Norheimsunds, reyndar undan brekku.
Ekki tjáði að tefja lengi, því að enn
var drjúgur spölur eftir á áfangastað.
Ég hélt áfram eftir stutta hvíld fram
með Hvítingsfjalli, og sóttist nú leiðin
betur, þrátt fyrir nokkra þreytu, því
að alltaf hallaði meira og meira undan
fæti. Loks kom ég að Tókagili, hinu
fræga dalgljúfri fyrir ofan Norheim-
sund. Þar hefur vegurinn verið höggv-
inn í bergið, sem víða slútir fram yfir
hann, en undir eru þverhnípt klettarið-
in og langt fyrir neðan Fosselfurinn í
hvítum streng. Tókagili gleymir sá
aldrei, er eitt sinn fer þar um. Ferða-
menn frá öllum heimi streyma til Harð-
angurs, og auðvitað verða þeir að fara
yfir Tókagilsveg. Leiðin yfir fjöllin til
Tengereid er einnig fjölfarin yfir há-
sumartímann.
Ég mætti mörgum bílum á þessum
glæfralega vegi, og mér miðaði seint,
því að margt þurfti að skoða. Þetta var
ævintýralegasta leið, sem ég hafði farið,
og ég vildi festa mér hana í minni.
Þegar fram úr gilinu kom, blasti við
Norskt sumar.
mér Harðangursfjörður í allri sinni
dýrðarfegurð, er naumast verður með
orðum lýst. Sá hluti hans, sem þarna
sést, minnir á þjóðkvæði og rómantískt
ljóð eins og „Brúðförina í Harðangri11:
Hve angar ei sumar og sólskinsblær
um sæflötinn Harðangursstranda!
Við himin fjöllin svo heið og skær
í hátignarkraftinum standa.
Það glampar á breiðaoghágræna hlíð,
sitt helgiskart ber nú sveitin fríð,
því heim á blágrænum bárum
fer brúðför á léttum árum.
Heitt var í Harðangri þennan dag,
svo að svitinn rann af mér, þegar ég
Frh. á bls. 34