Fálkinn - 31.05.1961, Blaðsíða 20

Kristmann Guðmundsson, rrthöfundur;
SUMARDÝRÐ i NOREGI
Morgunninn var hvítur og blár með
rósaslikju yfir firðinum og kristalsglitr-
andi dögg á grasi og greinum. Ég hafði
verið vakinn klukkan sex og var kom-
inn á járnbrautarstöðina á Garnes
klukkan hálf sjö. Litlu síðar kom lest-
in brunandi frá Bergen. Ég skauzt inn
í vagninn, og af stað var haldið. Lest-
arferðin átti þó ekkj að verða löng,
aðeins dálítið austur með firðinum til
Trengereid, en þaðan ætlaði ég gang-
andi alla leið til Ostese í Harðangri . . .
Lestin þaut með mig meðfram morg-
unbjörtum firðinum. í bláum hlíðunum
voru þokudreglar, og gegnum opinn
gluggann ómaði kall gauksins úr öllum
áttum: Gúk-kúgúk-kú! Það var eins og
sumarið sjálft væri að hrópa á mann,
hláturmilt og örvandi. — Á móti mér
sátu piltur og stúlka, bæði lagleg. Ekki
virtust þau þekkjast neitt. En þegar
við komum úr undirgöngunum fyrir
innan Turvik, sá ég allt í einu, að þau
voru bæði orðin blóðrjóð í framan og
augu þeirra leiftruðu. Það hafði eitt-
hvað gerzt, meðan dimmt var í lest-
inni. Þessi undirgöng voru svo stutt,
að ekki þótti taka því að kveikja ljós
í vögnunum þar.
Innan skamms vorum við komin til
Trengereid. Ég brosti til ungu stúlkunn-
ar, kinkaði kolli til piltsins og fór út
úr lestinni. A stöðinni keypti ég gos-
drykki og vínarbrauð í nestið, en lagði
síðan á brattann. Úr hlíðinrii var dá-
samlegt útsýni yfir Oysterfjörðinn. Allt
var vafið fögrum gróðri, sem tafði fyrir
mér, því að ég hef sjaldan getað gengið
framhjá fallegri hríslu án þess að skoða
hana nánar.
Það var Þegar orðið heitt í brekkun-
um, en svöl golan kom á móti mér
uppi á hálsinum, og gekk ég nú rösk-
lega ■ allt yfir til Mandal. Á þessum
breiða hálsi eða heiði var dálítið vatn
í dal, sem mig minnir að heiti Hisdal-
ur. Þar hitti ég gamlan, stinghaltan
bónda á vegi mínum. Hann var forvit-
inn um hagi ferðalangsins og spurði mig
spjörunum úr. Ég sagði honum hið
sanna, að ég kæmi frá Islandi. Þótti
honum það svo undarlegt, að hann hristi
lengi höfuðið, en sagði síðan: „Aldrei
hélt ég, að íslendingar litu svona út!“
Ekki veit ég, hvort hann meinti þetta
Frónbúum til hróss eða hneisu.
Ég gekk nú sem leið liggur niður til
Adland við Samnangerfjörðinn, en þang-
að eru 11 km. Var þarna alls staðar
hið fegursta sumarland, trjá- og blóm-
gróður hvert sem litið var og byggðin
reisuleg meðfram ströndunum. Frá Ad-
land var haldið til Tysse, en þaðan
um bakka Frölandsvatnsins upp Frö-
Harðangurfjörður í allri sinni dýrðarfegurð.
landsdalinn. Þar er villt og unaðsleg
náttúrufegurð, sem mér hefur aldrei
tekizt að gleyma. Mér er einnig minnis-
stæð leiðin fram hjá Kúhólmafossi og
gegnum þröngan, stórkostlegan dal, nán-
ast gjá, sem nefnist Storlien. í þessum
dal voru feiknar breiður af Digitalis,
sem Norðmenn kalla refabjöllur. Það
var fögur sjón. Þarna þrumaði stórelf-
ur ein í gljúfrum niður dalgjána og
bergmálið kastaðist milli klettanna, sem
risu víða snarbrattir upp frá ánni og
þó skógivaxnir. Geysilegur niður og
hávaði var í dalnum, svo að mér þótti
naumast einleikið. Var sem allt ómaði
af nálægð dulinna vera: kossar, hvísl,
hlátur og jafnvel grátekki hljómaði í
eyrum mér. Víða í stöllum bjarganna
meðfram veginum voru hellar, holur og
gjár, hálfhuldar bjarkarlaufi, og sýnd-
ist mér sums staðar gægjast andlit út
úr dularfullu rökkrinu. Mér var ljóst,
að þetta var ekki íslenzkt huldufólk,
ef um dularverur nokkrar var að ræða.
Það var allt gáskafyllra, jarðneskara,
— þarna var Pan á ferð og félagar hans.
Sólin skein á heiðum himni, en frá
ánni stafaði góðum svala, og mér var
því greitt um spor.
Um tvöleytið kom ég upp að Bratta-
fossi, sem er á mótum dalgjár þessarar
og Ekedal, að mig minnir. Þar settist
ég niður og hvíldi lengi lúin bein. Áður
en varði, hafði ég leitað á vit hugleiðsl-
unnar ljúfu, og nú fannst mér ég kom-
ast í nánari snertingu við náttúrur þessa
lands en nokkru sinni fyrr. Ég sá með
andans augum mínum þá tíva, er þarna
svifu yfir og geymdu þessa sérkenni-
lega landslags. Þeir voru öðruvísi en
verur þær, er líða um auðnir íslands.
Ég fann, að þeir voru mér vinveittir,
en á einhvern hátt, sem mér tókst ekki
að skynja. Allt í kringum mig innan
um fjölbreyttan gróður fossbrekkunnar
þóttist ég finna að álfar stigju dans
og léku leiki sína. En einnig þeir voru
framandi, -—• kannske var Huldan meðal
þeirra, hin halaprúða og vergjarna skóg-
ardís? í fossúðanum sjálfum sá ég
greinilega bjartar verur, sem líktust
vatnadísunum heima, en ef til vill voru
þær ímyndun mín.
Áfram var ferðinni haldið upp í fjalla-
auðnina. í Ekedalen fór ég fram hjá
efstu byggð þeim megin, litlum, fátæk-
legum fjallabæ. Þar keypti ég mér
mjólkursopa hjá gamalli, góðlegri konu.
Hún spurði mig ekki einungis að heiti,
heldur um ætt mína alla, eins og ég
væri upprunninn úr næstu sveit. Ég