Fálkinn - 31.05.1961, Blaðsíða 26

1.
Undir sumarsól -
Frh. af bls. 16
um byrginn. Það varð lítið úr honum
þessa daga, sem læknirinn var á sum-
argistihúsinu. Hann reyndi í fyrstu að
láta sem ekkert væri, en þegar frú
Trampe, fegurðardrottningin, horfði
tindrandi augum á lækninn, stóðst hetj-
an ekki mátið lengur.
— Þér hafið dregið mig á tálar, sagði
hann við frú Trampe. Hann sagði þetta
daglega og endurtók ásakanir sínar.
Dag nokkurn sagði hún honum sína
meiningu hreinskilnislega. Hún var
orðin leið á hetjunni Oxenstand.
— Éð hef ekki dregið yður á tálar. En
ég get ekki látið mér þykja vænt um
yður á þann hátt sem þér ætlizt til. Og
til hvers ætti það líka að vera? Ég er
gift, gætið að því.
— Það hefðuð þér átt að segja mér
strax. En þér létuð það alveg vera.
— En við skulum samt vera ágætir
kunningjar, hélt hún áfram.
Þá hló hetjan.
— Og þér ætlið að vera eins og systir
mín. Er það ekki kallað svo?
Hún var ástfangin af lækninum og
talaði við hann um kvöldið niðri í garð-
inum.
— Ég veit um manneskju, sem gæti
verið miklu hamingjusamari en hún er,
sagði hún og roðnaði.
— Það eruð þó ekki þér?
— Jú, það er ég. Þér eruð læknir og
skiljið það. Það er hættulegt að vera
úti í sveit og fyllast lífsþrótti af úti-
loftinu og hafinu. Og hér er enginn sem
hægt er að ...
« 'A
^ R R / ö t/ L • • F o •
T F\ L ■5 T ’O • ■ 5 r '0 R T T-
- F A TjT 1<]h ■ T u T T A H
A ■ N 'A L ■ E N N / S\b
L • £ L P F Æ R t y £ kJ/< F
L ‘ N A U T R ‘O N A T J A R
0 D D u r[f ■ E A S T A • \
■ R / K vi E r A]R fÍ 'A /A A
K 0 L A\B R ■ ■Ajf L S T A R
■ P ■A R A /?fs U F ’a r / N N
• W ■ K 0 K /< A H Ú F A A
/ k i • ‘0 L J, ■ T R 'e R
E y Ð ! Iv v|e £ CT L J ■ ~'ú K
■B L- r|5 i ' • F J 'A R ■ T
'~r]A U_£) n\h / "ó ö s\h F
B A A ^ V Æ Cr k A D V ö L
A K • 5 P / L- ö N D[S B f A
R ■ 'A í< A L L L J 0 S RA
N - 5 / L L A T /1/5 i -Ð A R
Geysimargar lausnir bárust við
verðlaunagátu nr. 18. Verðlaunin
hlýtur: Ingibjörg Eyjólfsdóttir,
Steinatungu, Garðahreppi, Gull-
bringusýslu. — Rétt ráðning birtist
hér að ofan.
26 FALKINN
Hetjan Oxenstand gekk fram hjá.
Hann virtist vera að leita að einhverj-
um, sem hann ætlaði að drepa.
Þessi frú Anderson íær að vera hjá
yður svo oft sem hún vill.
Læknirinn hló og sagði:
— Það eru bara verzlunarerindi. Við
líftryggjum fólk. Hún græðir á tá og
fingri. Má ég sjá hringinn yðar. Lofið
mér að halda í hönd yðar. Ekki það?
Bara rétt sem snöggvast.
— Nei, það þori ég ekki. Gerir frú
Anderson það? Jæja, nú lofa ég yður
að halda í hönd mína eins og ég væri að
samþykkja eitthvað. En það geri ég nú
samt ekki. Ég samþykki ekki neitt.
Skiljið þér mig rétt? En, góði, hvað
gerið þér nú?
Hún dró að sér höndina. En ekki fyrr
en hann hafði kysst hana.
— En hvað höndin á yður er fín og
heit, sagði hann.
Og frú Anderson gekk fram hjá. Var
hún afbrýðisöm? Það kom einkennileg-
ur glampi í augun, þegar hún leit á þau.
Frú Anderson var stolt og hélt leiðar
sinnar, en þegar hetjan Oxenstand sett-
ist á veggsvalirnar og fór að tala við
hana, var hún mjög ástúðleg við hann.
Og þau sátu þarna tvö ein og hvísluð-
ust á, eins og þau vildu sýna skötuhjú-
unum í garðinum, að þau hefðu fundið
hvort annað.
Frú Anderson óttaðist engan reikn-
ing. Hún borgaði á sumargistihúsinu
eins og þessi skuld gæti varla talizt. Og
etatsráðið kastaði stórum blómvöndum
inn um gluggann hennar í myrkrinu á
kvöldin. Að vísu var hún í ónáð allra
kvenna á gistihúsinu, en það lét hún
ekki á sig fá. Og hún virtist enga sam-
úð eiga með neinum öðrum en þeim,
sem hún lagði lag sitt við þá stundina.
Hún virtist enga samúð eiga með hin-
um óheppna starfsbróður sínum, And-
ersen. Hann var klaufi. Hann kunni
ekki að hræra hjörtun. Af þeim fáu orð-
um, sem milli þeirra fóru, gátu áheyr-
endur fundið hug þeirra hvors til ann-
ars. Alls hins versta óskuðu þau hvort
öðru til handa.
Það var mikill hiti eina nóttina. Et-
atsráðið lá úti í glugganum til þess að
fá sér ofurlítinn svala. Það var dimmt
og hann heyrði þjóta í trjánum niðri í
garðinum. Honum datt í hug að gefa
gætur að gluggum frú Anderson fyrir
neðan, — athuga hvort þeir væru aftur,
hvort ljósin væru slökkt, hvort frúin
svæfi.
Þá heyrði hann glugga opnast í
myrkrinu. Það er einn af gluggunum
á herbergi frú Anderson, og maður
stekkur úr. Etatsráð Adami fær sting í
hjartað og honum verður ekki svefn-
samt þá nótt. Um morguninn bar hann
þennan hræðilega leyndardóm eins og
maður, en undir hádegið gafst hann upp
við að þreyja í þögninni lengur. Hann
fór til frú Milde og sagði henni leyndar-
málið.
Frh. á bls. 37
KYNLEGT, að það skyldi vera svona
dimmt í dag. Það var þó farið að verða
bjartara á morgnana að undanförnu.
Ekki var hún heldur of snemma á ferli.
Raunar var tekið að birta af degi að
vissu leyti. Lengst í fjarska var himinn-
inn næstum því hvítur yfir kolsvörtum
húsaþökunum, en það stafaði ekki birtu
af honum, það var næstum því enn
dimmara af hans völdum. Loftið var
þykkt og eins og þokudrungað. Ljós-
kerin báru ekki einu sinni birtu, að
heitið gæti. Þau voru dauf og lofthrædd
í myrkrinu og ósuðu.
í dag var allt svo undarlegt. Þetta
hlaut að verða óheilladagur. Hún hafði
fundið þetta á sér, þegar hún var að
hita handa sér kaffið í morgun. Hún
hafði ekki vakið börnin, en bara tekið
til mat handa þeim og látið þau sofa —
þetta var þó sunnudagur. Henni hafði
orðið svo undarlega við að fara frá
þeim. Þau voru svo lítil og hjálparvana
þar sem þau lágu og sváfu, — þau hlytu
að verða svo einmana, þegar hún færi
frá þeim, hafði hún hugsað með sér.
Svo hafði hún misst bollann á gólfið,
hann hafði ekki brotnað, en allt þetta
indæla kaffi fór til spillis. Hún var líka
orðin naumt fyrir, svo að hún hafði
orðið að fara í flýti, án þess að bragða
þurrt né vott.
Það var sennilega þess vegna, að hún
var svona loppin og skjálfandi.
Hún laut niður og láði betra taki á
þungum blaðastranganum. Það var eig-
inlega ekkert vit í að burðast með
svona þunga byrði. Einhvern góðan
veðurdag myndi hana bresta þrek til
þess. Að lokum kæmi að því, að maður
yrði of gamall. til þessa.
Það sóttu svo margar hugsanir að
henni. — En ef hún félli nú fyrir ofur-
borð einhvern góðan veðurdag? Hvað
átti hún til bragðs að taka, ef hún ork-
aði þessu ekki framar einhvern daginn?
Guð minn góður, hvað myndi þá verða
um börnin?
En það var ekki til neins að hugsa.
Það bætti ekki úr skák.
— En ef hún nú í raun og veru .. .
Hún nam staðar og stóð kyrr í sömu
sporum og starði fram fyrir sig og
tinaði ofurlítið.
Það setti hroll að henni, og hún hélt
áfram göngunni. Það var sannarlega
kalt, og það var ömurlégt. Eða kannski
var það ekki rétt, að það væri kalt?
Öðru hverju var næstum því mollulegt,
að því er manni fannst. En það var ekki
notalegt í dimmunni á þessum morg-
ungöngum eftir mannlausum götun-
um. Það var svo hljótt, að það var
hreint ekki notalegt.
Og mætti maður manneskju, þá mátti
heyra fótatakið langar leiðir milli húsa-
raðanna, — en það var svo dimmt, að
það var næstum því ógerlegt að sjá,
hvers konar fólk það var, sem kom
gangandi á móti manni.
En verst var, að maður gat heyrt
fótatak án þess að nokkur kæmi. Hún