Fálkinn - 31.05.1961, Blaðsíða 15

sagði hún, en það myndu áreiðanlega
verða einhver ráð með peninga ein-
hvern daginn.
Um kvöldið átti hún tal við etatsráð
Adami. Hann var orðinn ungur í annað
sinn. Þessi sköllótti herramaður hafði
mjög gaman af spurningum og svörum
frúarinnar.
Þegar etatsráðsfrúin kallaði á mann
sinn, kom aðalræðismaðurinn og settist
í sæti hans.
Hann sagði:
— Ég öfunda etatsráðið af þessu
langa samtali við yður.
— Það eruð þér sem ég hef beðið eft-
ir, herra aðalræðismaður, svaraði frú-
in. Ég þarf að spyrja yður að dálitlu og
jafnframt þakka yður.
— Fyrir hvað?
— Eruð það þér, sem látið setja blóm
inn í herbergið mitt?
— Blóm? Ég skil ekki . . . Hafið þér
fengið blóm?
— Afsakið, sagði hún. — Ég hef gert
mér of háar vonir.
Nú varð aðalræðismaðurinn skáld-
legur út af þessum leyndardómsfullu
blómum.
— Hamingjan góða. Þetta hefði ég átt
að hugsa út í. Við hefðum öll átt að
senda yður blóm á hverjum degi.
— Ég elska blóm, sagði frúin, en ég
er of fátæk til þess að geta keypt blóm.
Samtalið barst að öðru og frúin fór að
segja aðalræðismanninum allt af létta
um hagi sína og hann gerði slíkt hið
sama. Hann hafði aldrei fyrr verið'svo
opinskár við ókunnuga. Hann gerði sig
að lokum hlægilegan.
Frúin sagði:
— En þér eruð kvæntur, herra aðal-
ræðismaður.
— Elskendum er hollara að horfa
fram en aftur, sagði aðalræðismaðurinn
og andvarpaði.
Við hádegisborðið daginn eftjr var
aðalræðismaðurinn ákaflega feiminn
og taugaóstyrkur. Það var vegna smá-
kvæðis sem hann hafði stungið inn í
munnþurrku frú Anderson. Þegar frú-
in hafði fundið kvæðið og var byrjuð að
lesa það, sagði hann við sessunaut sinn:
— Það er meiri hitinn í dag.
Það lék sá grunur á, að etatsráðið, sá
aldraði gljáskalli, hefði látið setja rós-
irnar inn í herbergi frú Anderson. En
þegar frúin bar það á hann, harðneitaði
hann því.
— Nei, nei, það var ekki ég. Ég má
ekki kannast við það.
Frúin horfði undrandi á hann. Hún
sperrti brúnirnar þessar tvær iglur,
sem teygðu saman ranana. Hún sagði:
— En hvað þér sögðuð þetta fallega.
FALKINN 15