Fálkinn - 02.08.1961, Blaðsíða 8

Hann er dásamlegur, sagði hann. Þessí kjóll er eins og ungt
hvítt blóm. Og þii ert sjálf eins og ungt blóm med hvíta
krónu. Leikur þú þér aldrei úti i sóískininu?
HUGLiÚF SMÁSAGA EFTIR PEARL S. BUCK.
„Líður þér vel núna?“ spurði frænk-
an.
„Já. það er allt í lagi með mig,“ svar-
aði Melissa.
Samt hikaði Mary enn við að fara.
Hún var sjálf eins og stórt barn Hún
annaðist litlu stúlkuna, ef til vill virt-
ist hún eldri þess vegna.
„Ef ég gæti. værir ég hérna hjá þér,
Melissa.“
„Þess þarftu ekki, þetta er ekki fyrsta
hlutverkið mitt.“
Mary laut niður og kyssti hana.
„Hlutverkið kanntu, það veit ég.“
„Tilsvörin eru auðveld og leikstjór-
inn er svo almennilegur.“
„Þetta er fýrsta stykkið hans á Broad-
way, ég vona, að það heppnist. Ég kem
svo og sæki þig eftir æfinguna.“
Mary læddist út úr dimmum salnum,
en Melissa hagræddi sér í stólnum. Hún
var tíu ára gömul, fremur lítil eftir
aldri. Hún var jarphærð, en hlutverkið
þarfnaðist lítillar stúlku með ljósa
lokka og því hafði hár hennar verið lit-
að ljóst.
Melissa var nú í öðrum heimi, hún
lifði sig inn í hlutverk sitt. Hún átti að
leika litlu stúlkuna, Melody. Tilsvörin
hafði hún lært mjög vel: „Ertu ástfang-
in, mamma? Er það þess vegna, sem þú
ert svona kát?“
„Nei, Melody. ég er ekki ’ástfangin,
það er þess vegna, sem ég er svona kát.“
„Og ég, sem hélt, að ástfangið fólk
værj svo kátt.“
Ástin gerir mig bara hrygga.“
★
Melissa mundi ekki eftir móður sinni.
Mary vildi aldrei tala um hana. Faðir
Melissu dó fyrir nokkrum árum og hún
mundi óljóst eftir háum, skemmtilegum
manni með brún augu, dökkt hár, djúpa
og fallega rödd. Hann var mjög líkur
leikstjóranum.
Leikstjórinn gekk um sviðið og mark-
aði krossa á það hér og hvar. Sviðið
var autt í skæru ljósi sviðslampanna,
en Melissa sat þarna í dimmum salnum,
alein í rökkrinu. Hún lék þarna í sama
leikhúsinu og árið áður. Þá var hún
alltaf hrædd um. að ein af þessum stóru
þungu ljósakrónum dytti niður og bryti
í henni hvert bein. En í fyrra var hún
aðeins níu ára gömul og miklu minni
heldur en nú. Hún leit upp í rjáfrið og
sá, að hún sat beint undir einni ljósa-
krónunni. Hún flutti sig framar í sal-
inn.
Leikstjórinn snýtti sér.
„Halló, ljúfan.“
„Góðan dag hr. Kean.“
8 FÁLKINN
Hann hélt áfram að vinna þegjandi
og henni fannst, að hún væri ein og
yfirgefin í þessum stóra sal. Loksins var
hann búinn. Hann burstaði ryk af hönd-
um sér, stökk niður af sviðinu og settist
við hliðina á henni.
„Veiztu, að þú ert alveg framúrskar-
andi?“ sagði hann.
„Ég þakka, anzaði hún kotroskin. Átt
þú engan krakka, hr. Kean?“
„Ekki einn einasta, ég er ógiftur.“
„Engan,“ sagði hún vonsvikin. „Éf þú
ættir krakka, þá væru þeir kannski
hérna við og við. og við hefðum getað
leikið okkur — auðvitað án þess að
hafa hátt.“
Hann hló. „Þú ert meira en lítið kot-
roskin.“
„Áttu við, að ég passi ekki i hlut-
verkið.“
„Jú, þú passar ágætlega í það. Þú
varst alveg prýðileg í gær. Þú ert rétta
stúlkan í hlutverkið. Er þetta systir þín,
sem alltaf sækir þig og fylgir þér hing-
að?“
„Nei, það er Mary frænka. Mamma
fór í burtu, þegar ég var lítið barn.“
„En, faðir þinn?“
„Hann er dáinn. En ég man vel eftir
honum. Ég hef nú leikið í þrjú ár.“ Hún
skipti um umræðuefni. „Hvernig finnst
þér kjóllinn minn?“
At
„Hann er dásamlegur,“ sagði hann,
„þessi kjóll er eins og ungt hvítt blóm.
Og þú ert sjálf eins og ungt blóm með
hvíta krónu. Leikur þú þér aldrei úti í
sólskininu?"
„Ekki, þegar ég þarf að vinna. Ég
þarf að sofa á morgnana. Frænka vek-
ur mig ekki, fyrr en kominn er tím.i til
að fara á æfingu. Svo les ég lexíurnar.“
„Á ekki frænka þín barn líka?“
„Nei, hún er einstæðingur og vinnur
sem einkaritari.“
„Ætlar þú líka að verða einkaritari?“
Melissa leit undrandi á hann.
„En ég er þó leikkona er það ekki?
Hvers vegna ætti ég að verða eitthvað
annað? Mamma var einnig leikkona.
Hún var stjarna og söng og dansaði.“
„Var hún stjarna?“
„Já. Nú er hún gift í England,i.“
„Og þú hittir hana þá aldrei?“ spurði
hann.
„Það getur verið, að hún sé dáin, ég
veit það ekki,“ sagði Melissa og yppti
öxlum.
Hann stóð á fætur.
„Nú eru hinir að koma, en við skul-
um tala saman einhvern tíma aftur í
næði.“
Hr. Kean stökk upp á sviðið og Mel-
issa var bæði glöð og örugg með sjálfa
sig Var leikstjórinn orðinn vinur henn-
ar?Hitt fólkið var alltaf hlýtt í viðmóti
og alúðlegt við hana, en samt taldist
það varla til vina hennar. í fyrsta skipti
sem hún hafði æft á sviðinu, hafði hún
fallið öllum svo vel í geð og aðalleik-
arinn hafði kysst hana og knúsað. Hún
vissi það núna, að enginn sérstök vin-
átta var á bak við þetta ástúðlega við-
mót. Það voru alltaf svo margir sem
voru fullir ástúðar, meðan á æfingum
stóð. Leikrit gat verið svo hrífandi, unz
frumsýningin skar úr um, hvort allt
færi vel og -þá voru allir nánir vinir og
kunningjar. en færi frumsýningin illa,
þá var fólkið gjörsamlega ókunnugt
hvert öðru. Fyrsta leikritið, sem Melissa
lék í. fór illa, og daginn eftir sagði að-
alleikkonan henni að snauta burt: „Ég
hef engan tíma til að leika við þig í
dag.“ Og hin leikkonan, sem alltaf hafði
verið svo góð við hana, var allt í einu
orðin önug og örg við hana. Og þá skildi
Melissa, hvað pabbi hennar hafði þolað,
þegar mamma hennar fór fyrirvaralaust
í burtu. Mary frænka sagði, að hann
hefði verið gjörsamiega miður sín. Og
hún hefði lofað sjálfri sér því, að treysta
ekki framar á ástina. Þarna væri
reynslan fyrir því.
„Komið saman á sv.iðinu,“ hrópaði
leikstjórinn. Hann stóð andspænis sjö
fullorðnum leikurum. Svo snýtti hann
sér og kallaði fram í salinn: „Melissa,
hvers vegna kemur þú ekki?“
„Nú, áttirðu líka við m,ig?“ sagði Mel-
issa og flýtti sér upp á sviðið. Hann
tók í hendina á henni og Melissa stóð
við hliðina á honum þarna á sviðinu
og réði sér vart fyrir kæti. Hún horfði
tortryggin á ljóshærðu aðalleikkonuna.
Eiginlega var hún ekkert lík öðrum
Ijóshærðum stúlkum. Mary frænka
hafði þykkt, dökkt hár og augun voru
dimmblá, svo að þau sýndust næstum
svört.
„Við skulum líta á verkið,“ sagði
leikstjórinn. „Þetta er gamanleikur, þar
sem nokkur alvara er á bak við. Það
þýðir, að við finnum nokkra sorglegá
atburði, en hvorki morð né annað ó-
dæði. Það er viss stígandi í þessu verki.“
„Hvað er stígandi, hr. Kean?“ spurði
Melissa.
„Stígandi er það, að visst andrúmsloft
leikAtckwn