Fálkinn - 02.08.1961, Blaðsíða 28

Að leikslokum -
Framh. af bls. 9.
Ijós, þegar maður lifði ekki eðlilegu lífi.
Og ég sé nú, að ég lifi ekki eðlilegu lífi
heldur. Ég er tuttugu og fimm ára og
ætti að fara að gifta mig, en það er
enginn, sem ég kæri mig um. Þegar þú
kemur heim frá leikhúsinu hamingju-
söm og glöð, langar mig stundum til að
rétta þér löðrung. Samt held ég, að ég
gæti aldrei fengið það af mér, en . .. . “
„Ég held,“ sagði Melissa íbyggin, „að
þú sért hrifin af hr. Kean.“
,,Vitleysa,“ sagði Mary með þjósti,
en Melissa vissi, að þetta var satt.
Hún vissi sem var, að engin ung og
hailbrigð stúlka gat staðizt ungan og
laglegan mann. Einkum vegna þess að
þau höfðu setið þarna í leikhússalnum
og horft á leikrit sem fjallaði um ástir.
Ungt fólk var þá oft gripið annarlegum
tilfinningum.
Næsta morgun hljóp hún til frænku
sinnar og sagði: „Geturðu ekki tekið
þér frí og komið með mér í dag líka?
Geturðu ekki þótzt vera mamma mín?
Getum við ekki lifað af mínum tekj-
um? Mömmur barnastjarnanna koma
vanalega me'ð þeim og hjálpa þeim.
Kannski fá þær borgað líka.“
„V,ið getum spurt þennan Kean þinn,“
sagði Mary og brosti við.
„Hann er ekki minn, en kannski get-
um við átt hann báðar.“
Er þær komu til leikhússins, sagði
hr. Kean: „Ungfrú Brown — Mary —,
gætuð þér ekki komið ásamt Melissu á
hverjum degi? Hún leikur mikið bet-
ur, þegar þér eruð með. Munið þér
hvað ég sagði um hæfileika hennar,
hún er verð svolítillar hvatningar.“
„Það er nú lítil uppörvun í því, hr.
Kean.“
„Kallið mig Barney. Mér finnst, að
við höfum þekkt hvort annað lengi.“
Melissu fundust tilsvörin vera eins
og þau áttu að vera og smeygði sér
burt, inn á milli bekkjaraðanna. Leik-
ritinu var að ljúka. Ekki því leikriti,
sem var verið að æfa á sviðinu, heldur
hinu. sem ekki var leikið, hinu raun-
verulega.
„Ég er svo glöð,“ sagði Melissa, er
hún fékk að vita um ákvörðun frænku
sinnar. Ég er í raun og veru mjög
hrædd, þegar ég er ekki á sviðinu. Og
ég leik ekki með í öðrum þætti og að-
eins í lokin á þriðja. Ég verð enn
hræddari, er ég hugsa um. að ég á
enga mömmu, sem situr og bíður min
á þriðja bekk.“
„Vesalingurinn minn,“ sagði Mary og
faðmaði hana að sér. „Mig grunaði ekki,
að þú fyndir svona til móðurleysisins.“
Þetta var í byrjun á öðrum þætti hins
raunverulega leikrits, en Melissu fannst
hann þegar of langur. Dag nokkurn tók
28 FÁLKINN
hr. Kean hana afsíðis og sagði lágt:
„Melissa, vilt þú hjálpa mér? Ég vil
giftast frænku þinni.“
„Ó hr. Kean, ég er svo glöð,“ sagði
hún fagnandi.
„Viltu ekki kalla mig frekar Barn-
ey? Ekki það? Nei, nei. Barney frænda
þá.“
Ilún hallaði undir flatt. „Nei, en ég
veit., hvað ég ætla að kalla þig, seinn^.“
Hann andvarpaði og leit á hana.
„En frænka þín gefur mér ekkert
tækiíæri til þess að biðja hennar. Hún
hefur enga trú á leikhúsfólki. Hún held-
ur, að við séum alltaf að leika. Að vísu
gerum v.'ð það líka, en þegar leiknum
er lokið, þá er honum lokið. En. . . .
Hvað ertu að hugsa um Melissa?"
„Það er hún, sem er hrædd, hún er
hrædd um að verða ein eftir,. þegar
verkinu er lokið.“
„Ég skil,“ sagði hann alvarlega.
„Þakka þér fyrir, Melissa.“
Sama kvöld sagði Melissa v,ið frænku
sína: „En hvað allt verður dapurlegt
eftir frumsýninguna, þá fer hr. Kean
í burtu, og ég sé hann kannski aldrei
framar. Ég elska hr. Kean.“
„Ég vil ekki þetta þvaður, þú ert
bara að leika.“
„Alls ekki, sagði Melissa. Ég elska
hann eins og maður elskar föður sinn.“
Tárin runnu niður kinnarnar. „En þú
ert bara reið við mig.“
„Ekki við þig, en ég er gröm út í
sjálfa mig, af því að ég get ekki ákveð-
ið mig.“
„Þú ert alvarlega hrifin af hr. Kean,
frænka, og þú elskar leikhúsið.“
„Hvernig veizt þú það? Ég hef alltaf
sagt, að ég fyrirliti allt, sem varðar
leikhús. Ég hef strengt þess heit að e,iga
ekki leikara fyrir eiginmann vegna þess,
hvernig fór fyrir foreldrum þínum.“
Þær litu hvor á aðra. Melissa skildi
þá konu, sem var hrifin af manni eins
og hr. Kean, hún skildi því frænku
sína. Melissa hafði oft séð ást á leik-
sviði, en þetta var sörm ást. Hún stóð
upp frá borðum og lagði hendurnar um
hálsinn á frænku sinni.
„Elsku, elsku frænka, giftu þig hon-
um,“ sagði hún. ,,Mér geðjast svo vel
að honum. Hann er eins og pabbi, mér
þykir eins vænt um hann og þig.“
„Ó, þú litla ósvífna leikkona,“ sagði
Mary og faðmaði hana að sér. „Litli
angurgapi, þú færð vilja þínum fram-
gengt.“
/6 ---------' 7Í3//
Flotaœfing í vasaútgáfu.
Skyldum við ekki fá stœrri
skrifstofu bráðum?
Úr öskunni í eldinn.
„Hvað höfðingjarnir hafast að,
hinir œtla sér leyfist það.“