Fálkinn - 02.08.1961, Blaðsíða 15

AÐALHLUTVERK:
Lin Nan.........
Curd Jiirgens
Gladys Aylward .
Ingrid Bergman
Mandaríninn.....
Robert Donat
Hok-A ..........
Michael David
Frú Lawson......
Athene Seyler
Sir Francis ....
Ronald Squire
Dr. Robinson ....
Moultry Kelsall
Hr. Murfin .....
Richard Wattis
Yang............
Peter Chong
Sui Lan ........
Tsai Chin

jjPllll
mgmmm
SHSSKfi - 33H

Wm
mii
—
jj jji§ i
WKKMm

Kokkurinn Yang segir Gladys frá mandarínanum, Hsien Chang.
Hún gekk inn um sveifludyrnar og gekk
rakleiðis að afgreiðsluborðinu.
Á lítið svart spjald stóð skrifað með
gylltu letri: J. A. Murfin. Roskinn mað-
ur, sem önnum kafinn var að lesa yfir
próförk af ferðaáætlun, leit nú til henn-
ar og stóð upp.
— Góðan dag, ungfrú, sagði hann og
virti fyrir sér klæðnað hennar og brjóst-
umkennanlega ferðatöskuna. — Hvað
getum við gert fyrir yður?
- Hvað kostar það að fara til Kína,
spurði Gladys dauflega.
— Kína? Hvert í Kína/ungfrú?
— Það er alveg sama, bara ef það er
staður, sem ég kemst fljótt og ódýrt til.
— Með skipi er það ódýrast 90 pund,
svaraði hr. Murfin. — En ef notuð er
járnbrautin yfir Síberíu, er hægt að
komast það fyrir 41 pund.
— Það er betra, þó að það sé há upp-
hæð samt, sagði Gladys, og áhugi henn-
ar vaknaði.
Hr. Murfin hristi höfuðið og sagði: —
Það er engin leið fyrir unga stúlku að
fara þannig. Hann gekk með Gladys að
stóru landabréfi, sem hékk á einum
veggnum. Með blýanti sýndi hann henni
leiðina. — Það er kannski í lagi í gegn-
um Holland, Þýzkaland og Pólland, en
þaðan er farið í gegnum Rússland og
Síberíu. Það er mjög löng leið, og hún
er bæði erfið og hættuleg á þessum
tíma. Það hafa verið óeirðir við
rússnesku og kínversku landamærin, og
báðir hafa sent liðssveitir þangað. Það
verður ...
— Það hefur ekkert að segja, tók
Gladys fram í. — Ef ég aðeins kem’st til
Kína, skal ég sjá um framhaldið, sagði
hún áköf.
— Það eru bardagar í landamæra-
héruðunum, hélt hr. Murfin áfram, og
við getum ekki tekið ábyrgð á því að
þér komizt þangað lifandi.
— Þegar ég fer héðan, fer ég gang-
andi til Chelsea, sagði Gladys hátíð-
lega. — Hver getur tekið ábyrgð á því
að ég komist þangað lifandi? Ég vil
gjarnan panta far til Kína, það er að
segja þessa á 41 pund.
Hr. Murfin gafst alveg upp, hann leit
á hana og brosti svo allt í einu.
— Hvennær viljið þér fara af stað?
Hún leit á hann og var nú orðin hálf
óstyrk. — Ég veit það ekki, hr. Murfin.
Ég á ekki 41 pund, en ég get borgað
eitthvað núna, og svo kem ég í hverri
viku og borga það smám saman. Þér
megið treysta mér.
— Ég efast ekki um það, sagði hr.
Murfin fljótmæltur. — En við seljum
nú ekki fargjöldin á þennan hátt, Vilj-
ið þér ekki safna fyrir farinu fyrst og
koma síðan og borga það allt í einu?
Hún hristi höfuðið. — Nei, þá missi
ég kannski kjarkinn og gefst upp á
miðri leið. Ef ég ‘aðeins veit að ég hef
þegar eignazt lítinn hluta af farseðlin-
um, þá verður það miklu léttara fyrir
mig.
Hún tæmdi síðan litlu slitnu pyngj-
una sína á afgreiðsluborðið.
— Ég á eitt pund og fimm shillinga,
sagði hún og ýtti peningunum til hans.
— Er það nóg sem fyrsta afborgun?
— Það er ekki nóg fyrir yður að eiga
eftir aðeins 4 pennies, ungfrú! Er þetta
allt og sumt, sem þér eigið?
— Já, en ég á að byrja að vinna í dag.
Hann tók við peningum og gaf henni
kvittun. — En hvað verður, ef yður
fellur ekki nýja vinnan og þér hafnið
henni eða farið úr henni bráðlega?
_ — Ég bjarga mér, sagði hún ákveðin,
lét kvittunina í töskuna sína og gekk
út úr ferðaskrifstofunni með sælubros
á vör og næstum sigri hrósandi.
Mánuðum saman sparaði Gladys Ayl-
ward við sig samtímis því sem hún
reyndi að afla sér meiri vitneskju um
Kína. í því efni var það henni mikil
hjálp að vera innan dyra hjá Sir Fran-
cis, en í bókasafni hans voru nær ein-
göngu bækur um þetta „ríki sólarinn-
ar.“
Af hreinni tilviljun komst hinn aldni
landkönnuður að því að nýja stofu-
stúlkan hans fékk bækur úr bókasafni
hans með sér upp á herbergið sitt á
kvöldin. í fyrstunni reyndi hann að
halda yfir henni þrumuræður, en að
lokum fór það svo að hann fékk áhuga
á Gladys og óstöðvandi viljafestu henn-
ar. Hann hjálpaði henni með ráðum og
dáð, en peningalán vildi hún ekki
þiggja. Að lokum rann upp sá mikli
Framh. á bls. 32.
Í Kína óskar fólk hvert öðru, að það hljóti fimm stig af
hamingju: auðævi, langlífi, góða heilsu, hæversku og friðsamt
andlát. En hver er þá hin sjötta hamingja?
FÁLKINN 15