Fálkinn - 02.08.1961, Blaðsíða 26

Flogið upp -
Framh. af bls. 13.
átti mér einskis ills von, aö konan mín
hringir í mig niður í útvarp. Ég hafði
verið viðstaddur upptöku, og hún hafði
ekki getað náð í mig fyrr. Hún segir
mér að Erlingur hafi hringt heim, og
það bíði eftir mér heljarstór prófdóm-
ari úti á velli.
— Hjálpi mér. Núna?
— Já, segir hún þú verður að fara
strax út á völl. Gangi þér vel.
Þegar ég kem út á flugvöll kemur
Erlingur á móti mér og segir, að hann
sé að láta kalla flugvél niður. Ég skuli
fara úr frakkanum, ég fari upp eítir
nokkrar mínútur. Prófdómarinn heils-
ar mér og eftir litla stund er flugvélin
tilbúin.
Ég sezt fyrst upp í, og svo kemur
prófdómarinn á eftir.
Hjálpi mér, þvílíkt tröll. Ég er nú
sæmilega breiður, en herðarnar á hon-
um . . . . fylla alveg stjórnhúsið. Og
ég uppgötvaði mér til skelfingar, að ég
sé ekki nokkurn hlut á mælitækin.
Hvernig á ég nú að fara að því að halda
hæð og hraða, ég sem sé ekki neitt á
tækin nema ég standi upp í sætinu og
klifri fupp eftir bakinu á manninum?
Ég þori ekkert að segja. Erlingur snýr
vélinni í gang fyrir okkur, brosir til
mín og ég loka dyrunum hjá mér, og
ek vélinni af stað. Hvaða braut er það
nú aftur, hugsa ég. Braut 32 samkvæmt
vindpokanum. Ég ek þangað, prófa vél-
ina og fer yfir listann, einn að þessu
sinni
Grænt ljós frá turni og ég set á fulla
ferð.
Það er erfitt að reyna að lýsa þessari
flugferð. Ég barðist við að halda rétt-
um hraða og éttri hæð, teygjandi höf-
uðið yfir aðra ;;vora öxlina, svona rétt
til að koma auga á mælana öðru hverju.
Við lentum tvisvar án þess að prófdóm-
arinn segði nokkuð. Lendingarnar voru
mjög sæmilegar. Þegar við vorum að
beygja á lokastefnu í þriðja sinni, kom
rautt ljós frá turni. Ég gái í kringum
mig fljótt, og til hægri er farþegaflug-
vél að lenda, og við erum í veginum.
Ég gef fulla benzíngjöf og hækka flug-
ið aftur, flýg meðfram brautinni og
fylgist með ferðum vélarinnar. Hún er
lent, og henni er ekið út af brautinni.
Lendingin tekst enn vel og við förum
ekki upp aftur, beygjum út af braut
og nemum staðar rétt hjá turninum. Þá
byrjar prófdómarinn að spyrja um ým-
islegt, svo sem hvað merki hin ýmsu
ljós frá turninum. Ég er svona rétt að
átta mig eftir flugferðina, og man auð-
vitað ekkert. Prófdómarinn hlær. Hann
veit að ég er óstyrkur. Svo fer að rofa
til í hausnum á mér og við tölum sam-
an um stund Svo vindur hann sér út
26 FÁLKINN
og spyr um leið hvort ég sé nokkuð
hræddur við að fara einn.
— Auðvitað er ég hræddur.
Hann brosir. — Farðu einn hring, og
komdu svo upp að skóla. Með það fer
hann. Og ég er einn, aleinn. Ég sé að
hann gengur upp að moldarhrauk, sem
er rétt við brautina. Þar stendur Er-
lingur og ég sé að þeir taka tal saman.
Hana nú, þar gefur turninn mér grænt:
Heimilt flugtak. Ég ek vélinni út á
brautina, beini henni rétt, dreg djúpt
andann, og set á fulla ferð. Hvað er
þetta! Flugvélin er komin á loft, og ég
er ekki einu sinni búinn að keyra hana
hálfa venjulega leið. Það munar svona
mikið um einn mann. Það hverfur all-
ur óróleiki og ég finn að ég brosi svona
með sjálfum mér. Hér ertu nú kominn,
einn upp í flugvél Er það ekki gam-
an? Jú, víst er það gaman. Alveg eins
og ævintýri. Fljúgðu nú fallega og
taktu rétta beygju. Mundu að það er
horft á eftir þér. Já, það er rétt, — ég
verð að vanda mig. Þegar ég er á loka-
stefnu, sem er yfir Öskjuhlíð og fram
hjá skólanum, horfi ég út til hægri.
Þarna er moldarhraukurinn.
En þeir standa ekki bara tveir þarna,
Erlingur og prófdómarinn heldur er
stór hópur Nú já, strákarnir í skólan-
um eru mættir. Þeir ætla auðvitað að
sjá mig gera einhverja bölvaða vitleys-
una. En þeir mega standa þarna til
kvölds þess vegna. Ég skal lenda eins
og engill. Ég er ekki eins og maðurinn
vestur í Ameríku, sem var að taka sóló-
próf, en hefur líklegast orðið svo hrædd-
ur þegar hann var kominn upp aleinn,
að har.n flaug og flaug. Honum voru
send merki um að koma niður. Flug-
vélar flugu upp á eftir honum og reyndu
að þvinga hann niður, en hann flaug
bara og flaug, og svo varð. flugvélin
benzíniaus og féll eins og steinn til
jarðar.
Og auðvitað dó maðurinn.
Tarna var skrýtin saga, því ertu að
hugsa um svona sögu núna, þú átt að
fara að lenda. Og svo gerði ég það. Og
lendingin tókst vel, ég lenti vélinni á
þrem hjólum og hún lyftist ekki einu
sinni að aftan. Þegar ég ók út af braut-
inni var hópurinn lagður af stað af
moldarhrúgunn.i. Og baksvipurinn á
piltunum var eins og á mannskapnum,
sem leggur leið sína á völiinn til þess
að sjá landann sigra eitthvert erlent
úrvalsiiðið, sem svo gerir sér lítið fyrir
og vinnur Strákarnir höfðu ekkert
hlægilegt séð bara rétt sæmilega lend-
ingu, engin loftköst, engin óvænt hlið-
arsnor.
Ég ók vélinni upp að skýli, og strák-
arnir komu á móti mér hristu hendi
mína og óskuðu mér til hamingju.
— Jæja, sagði einn, heldurðu að þú
haldir ekki áfram?
— Haldi áfram?
— Og takir fleir.i próf?
— O varla held ég. Þetta er nóg
fyrir mig.
— Auðvitað heldurðu áfram og lær-
ir meira. Þetta er bara byrjunin.
Ég klifraði út úr vélinni, strauk
vængnum laust og klappaði á nefið.
Kannski er þetta bara byrjunin. —
Kannski er ég kominn með bakteríuna.
Ef svo er, þá er þetta skemmtilegur
sjúkdómur, flugið. Heillandi og ríkt af
ævintýrum.
Fjögur skot -
Framh. af bls. 21.
unni. Mér er því miður ekki annars úr-
kosti.
Robinson kinkaði kolli og reyndi að
bæla niður bros sitt. Hann sá fyrir sér
fyrirsagnirnar í blöðuhum, daginn eftir.
„Verjandi verður fyrir voðaskoti vegna
tilraunar11. Og síðan myndi koma öll
sagan um það, hvernig hann hafði reynt
að byggja að nýju upp atburðarásina á
skrifstofu Tom Wards, með því að láta
skammbyssuna falla á skrifborðið.
Klukkan tíu stundvíslega næsta morg-
un, var réttur settur að nýju. Dómarinn
leit forvitnisaugum á handlegg Robin-
sons. Hann var umvafinn svartri silki-
dulu.
Vopnasérfræðingurinn Keller steig
aftur í vitnastúkuna. Robinson reis á
fætur. Það fór kurr um salinn. Hann
sneri sér hægt við, til þess að allir gætu
séð handlegginn. Síðan tók hann byssu
Ashleys og gekk að vitninu.
— Ef ég man rétt, hr. Keller, þá sögð-
uð þér í gær, að þér hefðuð skotið
reynsluskoti úr þessari byssu.
— Já, það er rétt.
— Ég geri ráð fyrir, að öryggislás-
inn hafi ekki verið á, þegar þér gerð-
uð það.
— Auðvitað ekki. Annars stæði ég
enn á rannsóknastofu minni og remdist
við að hleypa af.
— Þér eruð þá sannfærður um, að lás
inn á þessari byssu verði að vera op-
inn, til þess að hægt sé að hleypa af.
— Já.
— Og þér álítið ekki, að lásinn geti
opnazt við snöggt högg.
— Það er ógerningur.
— Hafið þér nokkurn tíma gengið úr
skugga um þetta? Ég á við, hafið þér
nokkurn tíma látið vopnið falla á eitt-
hvað hart?
Keller iðaði í sæti sínu.
— Svarið spurningu minni! Robin-
son var ekki lengur vingjarnlegur á
manninn.
— Ég hef ekki reynt það.
— Hvers vegna ekki?
— Mér datt það blátt áfram ekki í
hug.
— Yður datt það ekki í hug, segir
þér. Heilt mannslíf er í veði, og yður
dettur ekki í hug að reyna að sanna það,
sem mestu máli skiptir. Ég verð að segja,