Fálkinn - 02.08.1961, Blaðsíða 25

eða draga sig í hlé um stund. Og þá er hánn undir eins for-
tapaður. Hér er engin miskunn hjá Magnúsi, og sá lögreglu-
maður, sem gleymir því eitt augnablik að hann er mótspilari
og slakar á kröfunum til sjálfs sín, er týndur og tröllum
gefinn. Hann finnst einhvers staðar í skúmaskoti með kúlu
gegnum hausinn, eða líkið hans finnst á reki í einhverjum
skurðinum. Ef til vill bíður hann bana í skammbyssuviður-
eign. Það er honum sjálfum að kenna, því að hann hefur
efazt um það eitt augnablik að hann gæti unnið spilið. Hann
má aldrei efast.
Og það sem á við um hundeltan afbrotamanninn, iögreglu-
manninn og einkanjósnarann, á ekki síður við um blaða-
manninn og blaðaljósmyndarann, sem gerast meðspilarar i
þeirri trú að þeir vinni. Ef þeir slaka á því að beita eftir-
tekt sinni eitt augnablik, fær mótspilarinn tækifæri til að
leika þann leik, sem ef til vill ræður úrslitunum.
Cornell hafði numið staðar. Helen Truby tók fyrst nú eftir
því að hann stóð við hliðina á henni með munninn hálf-
opinn. Hann var hræddur og flónslegur í senn. Hún horfði
á manninn, sem hafði átt sök á því að Cornell nam staðar.
Þetta var ofur algengur maður, látlaust klæddur og með
syfjuleg augu. Hann kinkaði kolli svo að varla var hægt að
sjá það. En Cornell lét sem hann sæi það ekki.
„Komdu nú,“ sagði maðurinn í hálfum hljóðum.
Helen þorði ekki að líta yfir götuna, þangað sem hún
vissi að Lock Meredith stóð og þóttist vera að horfa inn um
búðarglugga.
„Það var svo um talað. . . .“ byrjaði Cornell stamandi.
„Þegi þú. Við skulum koma heim á gistihúsið.11
Ungi maðurinn hreyfði sig í áttina. Ben Cornell elti hann,
eins og í leiðslu. Við og við gaut hann augunum til Helenar
til að sjá hvort hún fylgdist með þeim. Hann var orðinn
náfölur.
Þegar þau komu á gistihúsið fór maðurinn með honum
upp í herbergið.
„Mér datt í hug að ég mundi finna yður hérna,“ sagði
hann.
Þetta var freklegt gabb. En hvernág gat Cornell grunað,
að Eldflugan og félagar hans þrír höfðu orðið heldur en ekki
forviða er þeir fundu Ben Cornell í Albany er þeir komu
þangað — svo að segja í afturljósinu á vagni blaðaljósmynd-
arans. Eldflugan hafði undir eins séð að hér var tækifæri
til að fá bættan skaðann, sem hann hafði beðið við að
íkveikjan í trésmiðju Holmes mistókst.
Cornell lét fallast niður í hægindastól. Svo sagði hann
reiður:
„Það var umtalað að yður ættu að duga 7.000.“
„Hvaða sjö þúsund?“ spurði bófinn hæðilega. „Þú tókst
út tryggingarupphæðina og straukst svo með laglegri stelpu
— það gerðirðu."
Spoke var ánægður með hvernig hann lék hlutverk sitt.
„Ég afhenti þessa 7.000 dollara manninum, sem kom heim
til mín um klukkan 19 í gærkvöldi," sagði Cornell æstur og
varð enn fölari. „Ef þið reynið að segja eitthvað annað þá
er það lygi.“
„Hægan, hægan, bróðir.... Við höfum ekki fengið þessa
7.000 dollara, og húsbóndinn sendi mig hingað til þess að
segja, að hann væri fokre.iður og hefði í hyggju að grípa
til alvarlegra ráðstafana.“
Cornell andvarpaði og leit á Helen, Svo sagði hann biðj-
andi:
„Þér sáuð sjálf að ég fékk Terry peningana, var ekki svo?“
„Nei,“ svaraði Helen. Henni datt í hug að þarna fengi hún
eina hugsanlega tækifærið til að hefna sín.
„Hvað segið þér?“ Ben spratt upp úr stólnum. Hann ætlaði
að ráðast á stúlkuna, en Spoke rétti út handlegginn, sem
var harður og gildur eins og bóma á skipi.
„Það er eitthvað að taugunum í yður,“ sagði hann bros-
andi. „Og að minninu. Húsbóndinn sagði mér að ég ætti að
taka við 12.000 dollurum — út í hönd.“
Cornell sneri sér að honum. Tveir eldrauðir dílar voru
hvor á sinni kinn hans.
„Þetta er fjárþvingun!“ hvæsti hann. „Svívirðileg fjár-
þvingun! Og þetta kvendi þarna starfar með ykkur.“
„Ekki er það lakara,“ sagði Spoke og leit með viðurkenn-
ingu á Helen og virti hana fyrir sér. „Komdu nú með pen-
ingana, annars verð ég að fara í handalögmál. Mér er illa
við að skemma svona laglegan lítinn mann eins og þig.“
Cornell hugsaði sig um. Varir hans titruðu. En þegar hann
leit á Spoke, sem hvessti brúnirnar, sá hann að mikið var
í húfi. Hann gekk að handtöskunni sinni og opnaði hana.
Svo tók hann seðlabúnt og taldi tuttugu og fjóra seðla. Spoke
gekk úr skugga um að þetta væru 500-dollara seðlar og
stakk þeim í vasa sinn.
„Þá erum við kvittir," hvæsti Cornell fjúkandi reiður.
„Alveg kvittir,“ sagði Spoke og bar tvo fingur upp að
hattbarðinu. „Nema þig langi til að gefa henni systur ofur-
litla ágóðaþóknun.“
„Blandið þér mér ekki í þetta,“ sagði Helen.
„Allt í lagi, systir — nú fer ég.“ Og eins og vanur ver-
aldarmaður snerist hann á hæli og fór út úr herberginu.
Kaupmaðurinn sletti sér niður í stólinn. Hann þurrkaði
svitann af enni sér með hvítum vasaklút.
„Rændur 19.000 dollurum,“ dæsti hann. „Fyrr má nú rota
en dauðrota.“
Hann hvessti augun á Helen, sem var á leið inn í her-
bergið sitt með kápuna á handleggnum.
„Hvers vegna luguð þér?“ hrópaði hann eftir henni. „Þér
sáuð sjálf að ég borgaði delanum — Terry — þessa pen,inga!“
Helen yppti öxlum. Svo sagði hún og hló við:
„Mér fannst þér ekki hafa nema gott af því.“
Cornell spratt upp eins og hann ætlaði að ráðast á hana.
En allt í einu snerist hann á hæli og gekk út að gluggan-
um. Iiann lyfti gluggatjaldinu, svo að hann gat séð út á
götuna og umferðina. Þannig hafði hann staðið mestan hluta
dagsins, nema þessa stuttu stund, sem hann hafði verið úti
á götunni.
Helen var að hugsa um hvort Lock Meredith mundi hafa
séð fjárkúgunarmenn fara upp í herbergi Cornells, og hvort
hann skyldi hvað gerzt hafði. Vissi Lock að brennuvargurinn
vúr svo að segja á næstu grösum við hann? Hún óskaði þess
að Lock Meredith hefði hugsun á að elta þennan unga of-
látung, Spoke, og komast að hvar bófarnir hefðu bækistöð
sína þarna í Albany. Það væri hægt að gera út um þetta
glæpamái á einum hálftíma, ef Meredith kynni að taka það
réttum tökum.
En — hvernig átti hann að renna grun í hvaða erindi
þessi dularfulli sendiboði átti upp til Cornells? Hún þóttist
v,iss um, að Meredith væri einn síns liðs þarna í Albany;
hann hafði ekki fengið ráðrúm til að ná í neina aðstoðarmenn
sína til að koma með sér.
(Framh.)
Cornell haf&i numið staðar.
Heien Truby tók nú fyrst
eftir því að hann stóð við
hEiðina á henni með
munninn háffopinn. Hann var
hræddur og flónsiegur í senn
FALKINN
25