Fálkinn - 02.08.1961, Blaðsíða 12

100 fet, hraði 75 mílur. Ég var ögn
sveittur á enninu eftir lendinguna, en
Erlingur lét sem ekkert væri. Hann
nagaði pennan og horfði niður á bless-
aða jörðina, sem svo illa hafði tekið á
móti okkur áðan Ég reyndi að róa sjálf-
an mig. — Þú lifðir skellinn af, og þú
ættir að lifa svipaðan skell aftur. Vertu
nú rólegur, hann Erlingur bjargar ef
þörf er á. Já svaraði ég sjálfum mér,
en þú getur ekki alltaf ætlast til þess
að Erlingur bjargi þér, nú verður þú,
veskú, að bjarga þér sjálfur. Þú veist
hvernig á að lenda flugvél, hvað geng-
ur eiginlega að þér? Ertu hræddur?
Nei, alls ekki. Hvað þá? Hvað þá! Held-
urðu kannski að þetta sé eitthvað
skemmtilegt? Ojá, ég held það. — Ég
hrekk upp úr þessu samtali við sjálfan
mig. Og hvert ertu nú að fara? Kannski
vestur til Ameríku? Er ekki skemmti-
legra að halda okkur við Reykjavíkur-
flugvöll? Erlingur snýr sér við í sæt-
inu og horfir á mig með örlltlu glotti.
— Hvernig væri að beygja núna?
Ég legg pinnann til vinstri og stíg
laust á hliðarstýrið. Vélin hallast á
hliðina og þegar ég sé að við erum við
brautarendann, rétti ég hana við og
stefni beint á völlinn.
12 FÁLKINN
— Þetta er gott, segir Erlingur. Haltu
henni svona, en þú ert á alltof miklum
hraða. Með þessu áframhaldi höfnum
v,ið á kafi í Öskjuhlíðinni. Og hann
dregur af benzíngjöfinni.
— Þú verður að hugsa um þetta. Hér
uppi kemur ekkert af sjálfu sér. Flug-
vélin er hér uppi þín vegna, hún gerir
ekkert nema það sem þú vilt. Ef þú
hættir að hugsa um hana, þá — Bombs!
Hraðinn er nú kominn niður í 60 míl-
ur.
— Gott, svona! Athugaðu nú hliðar-
vindinn, haltu henni svolítið upp í
vindinn, nei, ekki stélið, heldur nefið!
Hendur mínar eru svolítið fálm-
kenndar en svo loksins kemst vélin á
rétta stefnu og jörðin nálgast hratt.
Mér finnst ég þurfa að gera eitthvað,
og byrja að draga pinnann til mín.
— Hvað ertu að gera? Rödd Erlings
er kannski hvellari en venjulega. Ertu
að reyna að koma niður á stélið? Fram
með pinnann aftur. Og ég hlýði.
— Horfðu út, maður, horfðu út, ekki
líma glyrnurnar á þér við mælaborðið,
jörðin er ekki þar, hún er hér fyrir
utan gluggann. Og ég horfi út um
gluggann á jörðina sem virðist ætla að
gleypa okkur á hverri stundu-.
— Hvenær viltu svo rétta hana af?
— Ekki alveg strax, tekst mér að
stynja upp. Ekki alveg strax.
— Þú ræður því. Og Erlingur hallar
sér aftur í sætinu, en ég þykist vita að
annað auga sé á brautinni.
Hvenær viltu svo rétta hana við,
hugsa ég. Ekki of snemma, því þá dett-
ur hún og þið fáið skell. Ekki of seint,
því þá rekast framhjólin niður og þú
færð líka skell, því þá hoppar flug-
vélin. Æ, því í fjandanum er þetta
svona erfitt. Núna, núna skaltu rétta
hana við. varlega, ekki of fljótt, því að
þá prjónar hún. Svona, já, varlega, var-
lega maður. Nú flýgur hún lárétt, fínt,
haltu henni svona, þú ert ekki of lágt
og ekki of hátt. Þetta er alveg mátu-
legt. En hvað er þetta, af hverju þyng-
ist pinninn svona?
— Haltu við hann, segir Erlingur.
Þetta er gott. Nú finnurðu að hún er
að þyngjast og þá skaltu draga pinnann
til þín. Svona já, betur og nú er hún að
detta — með pinnann í magann, pinn-
ann í magann og haltu honum þar,
haltu honum, maður, fast!
Vélin dettur ég held fast á móti. Og
það merkilega skeður; vélin situr blý-
föst, rennur áfram eftir brautinni og
hún hefur ekki einu sinni lyft stélinu.
— Fínt, hrópar Erlingur. Helv. . . .
fínt. Og svo upp einu sinni enn og þá
ertu orðinn sæmilegur.