Fálkinn - 02.08.1961, Blaðsíða 14

HÉR HEFST NÝ OG SPENNANDI KVIKMYNDASAGA:
Hrá kimat Ajöttn hatnihgjn
1. HLUTI:
Gladys Aylward stóð kyrr eitt andartak,
gagntekin og jafnframt nær óttaslegin,
og starði á skiltið á gömlu húsi við eina
hliðargötu í Lundúnum. Á skiltinu stóð
„KÍNA-TRÚBOÐIГ, og að endingu
herti hún sig upp, gekk inn um dyrnar
og að afgreiðsluborðinu í þessari litlu og
gamaldags skrifstofu.
—- Ég heiti Gladys Aylward, sagði
hún, en hjartað hamaðist svo í brjósti
hennar að hún gat varla talað. —- Ég
hef verið í bréfasambandi við forstöðu-
mann trúboðsins hér, dr. Robinson, og
hann bað mig að koma hér við, þegar ég
kæmi til Lundúna. Ef . . ef hann er vant
við látinn, get ég vel beðið. Ég hef næg-
an tíma.
Hin roskna skrifstofustúlka leit með
vanþóknun á klæðnað ungu stúlkunnar
og fátæklegu ferðatöskuna hennar. Hún
barði þó að dyrum og hvarf inn í næsta
herbergi. Eftir skamma stund kom hún
út aftur.
— Dr. Robinson vill gjarnan tala við
yður núna, sagði hún og hélt hurðinni
opinni.
Gladys brosti þakklát til hennar og
gekk inn til dr. Robinson. Hún lagði
ferðatöskuna frá sér og tók í útrétta
hönd hans.
— Það var vingjarnlegt af yður að
koma svona skjótlega, ungfrú Aylward,
sagði hann. Síðan bauð hann henni að
setjast, og sjálfur settist hann við hinn
enda skrifborðsins.
— Jafnskjótt og ég fékk síðasta bréf-
ið yðar, sagði Gladys, ákvað ég að fara
strax frá Liverpool. Hinn óvenjumikli
hjartsláttur háði henni enn. —- Ég hafði
ekkert við að vera, og það litla, sem ég
á, hef ég hérna í ferðatöskunni minni.
Hún leit óttaslegin á þennan roskna
og þunnhærða kristniboðsformann, sem
var farinn að verða lotinn í herðum. —
Þér getið þó haft not af mér, er það
ekki? Þér ætlið að senda mig til Kína?
Hann studdi olnbogunum á borðið,
hallaði sér áfram og sagði: — Það er
alveg ómögulegt, góða mín. Ég hefði
átt að skýra þetta betur í bréfum mín-
um. Það er mjög erfitt að vera kristni-
boði í Kína á þessum tímum. Ég tala af
reynslunni, því að ég er til skiptist þrjú
ár þar og þrjú ár hér heima. Þér gerið
yður ekki grein fyrir, hvað þér eruð að
fara útí. Fyrir augum manns blasir ekki
annað en ótrúleg óhreinindi og fátækt,
og í afskekktu þorpunum er maður svo
langt frá menningunni að maður gæti
haldið sig vera á annarri plánetu. Vinn-
an er mjög erfið.
—■ Það hræðir mig ekki, mótmælti
Gladys áköf, ég er vön erfiðri vinnu, og
ég er ung og sterk.
— Þér misskiljið mig, sagði dr. Robin-
son dálítið óþolinmóður, það sanna í
málinu og það, sem skiptir mestu máli,
og Jes bækur hans um Kína og Kínverja.
er að þér hafið ekki næga hæfileika!
Við sendum aðeins það fólk til Kína, sem
hefur fengið til þess sérstaka menntun.
■— Ég hef að vísu verið venjuleg
þjónustustúlka, sagði unga stúlkan lágt
og vonsvikin; en ég hef verið í kvöld-
skóla, og í frítímum mínum hef ég hjálp-
að til í trúboðsdeildinni í Liverpool.
Dr. Robinson stóð upp og rétti henni
hendina. — Mér þykir það leitt, sagði
hann þreytulega, en það er ekki nóg.
Gladys kinkaði til hans kolli, sár og
vonsvikin. Hún tók ferðatösku sína og
gekk að dyrunum. Augu hennar lýstu
vonleysi og hryggð, og hann fylltist með-
aumkun.
— Hvað hafið þér hugsað yður að
gera nú? spurði hann.
— Það . . . það veit ég ekki, stamaði
hún.
— Afsakið, en yður vantar þó ekki
peninga?
— Ég reyni að fá mér eitthvað að
gera hérna í Lundúnum.
— Það verður erfitt. Það eru svo
margir atvinnulausir núna. Bíðið
snöggvast, kannski get ég hjálpað yður.
Við höfum samband við svo marga, sem
hafa verið lengi í Kína. Þeir leita oft til
okkar, þegar þá vantar einhverja að-
stoð. Þeir bera sýnilega traust til þeirra,
sem við bendum á.
Hann gekk yfir að hillu í herberginu,
tók fram möppu og blaðaði í henni.
— Hér er einn, sagði hann ánægður, Sir
Francis Jamison, hinn þekkti landkönn-
uður. Ég skal með ánægju hringja til
hans og grennslast eftir, hvort þér get-
ið fengið vinnuna, ef þér viljið taka
að yður vinnu sem stofustúlka.
— Já, sagði Gladys hægt, það er
sennilega það, sem ég hef hæfileika til.
Dr. Robinson gekk inn í næsta her-
bergi og kom aftur eftir fáeinar mínút-
ur. — Ég hugsa að ég hafi komið þessu
í kring fyrir yður, sagði hann vingjarn-
lega. Hérna er heimilisfangið. Ráðskon-
an ætlar að tala við yður, og ef henni
lízt á yður, fáið þér vinnuna. Þetta er
því míður það eina, sem ég get gert fyr-
ir yður.
— Ég er yður þakklát fyrir það, sagði
hún og opnaði dyrnar. — En það er
ekki Kína.
Á götuhorni rétt hjá kristniboðshús-
inu var stór og gömul ferðaskrifstofa,
og þegar Gladys kom auga á stóra aug-
lýsingu í einum glugganum, gekk hún
yfir götuna. Ferðaskrifstofa Milfields,
sérstök reynsla í Austurlanda-ferðum.