Fálkinn - 02.08.1961, Blaðsíða 13

Með hjartslátt, sem að þessu sinni
stafar af stolti, gef ég fulla benzíngjöf
og við þjótum enn einu sinni upp. Ég
tek að flauta fjörugt danslag af ein-
hverri þörf fyrir að láta í ljósi ánægju.
— Því í fjandann ertu að flauta?
— Bara að gamni.
— Heldurðu að þetta sé eitthvert
garaan?
— Því má ég ekki flauta þegar ég
er kátur?
■—■ Þú mátt blása úr þér allt vit niðri
á jörðu, en hér uppi banna ég nemend-
um að flauta. Það tekur frá þeim at-
hyglina, en það er eitt sem þú skalt
læra strax: Haltu þér saman þegar þú
ert að fljúga. Þú ert ekki einn hér
uppi. Loftið er eins og gata niðri á jörð,
flugvélar koma og fara og þú getur
fengið flugvél inn í hliðina á þinni, ef
þá fylgist ekki með. Það er nokkuð
til sem heitir varúð til hægri. Flugvél-
ar fljúga framúr þér til hægri, þannig
að þegar þú ert að beygja til hægri,
þarftu að gá vel að þér.
Við erum komnir að brautarenda og
ég dreg úr benzíngjöfinni, beygi á loka-
stefnu og gamla martröðin nálgast.
Mér til furðu, og það hljómar kannski
eins og saga í íslénzkri fyndni, lendi
ég eins og engill. Þegar flugvélin stað-
næmist á brautinni, snýr Erlingur sér
við í sætinu og horfir á mig. Ég sit
þarna með einhverskonar glott á and-
litinu, rétt eins og ég vilji segja: Jæja,
þér er óhætt að útskrifa mig í kvöld.
—- Vertu ekki með þetta glott, segir
Erlingur. Þú ert alls ekki svona góður.
— Hvað meinarðu?
— Þú ert alls ekki svona góður. Þú
átt eftir að lenda með hroðalegum skell
um. Vertu bara rólegur. Þó þú hefðir
prófið, gætirðu átt von á lélegri lend-
ingu.
— Vertu ekki að draga úr mér kjark-
inn.
— Ég er ekki að því. Þú átt bara að
vita allt um þetta. Þú mátt aldrei
blekkja þig. Þú verður alltaf að vera
vel fyrir kallaður. En þrátt fyrir það
getur þér misheppnast lending. Maður
má aldrei gerast kærulaus.
Og nú skulum við koma okkur að
skýlinu.
Þannig liðu dagar. Við flugum og
flugum, lentum og flugum upp aftur,
veður voru misjöfn, stundum kul og
vindur, stundum lá rigning í loftinu og
með hverjum deginum sem leið varð
smáskýrari fyrir mér þessi leyndar-
dómur sem heitir að fljúga. Ég var
farinn að horfa, jafnvel meir en vant
er til lofts, þegar einhver farfuglinn,
stór og gljáandi flýgur yfir bæinn. Ég
hcrfði jafnvel oft á mávana fyrir utan
gluggann minn, þegar þeir leika sér á
flugi, láta vindinn bera sig, eða steypa
sér hratt niður að haffletinum.
Svo er það dag nokkurn, að Erling-
ur segir, rétt þegar ég er að lenda:
— Á morgun förum við í sóló.
Flugvélin skall niður. Ég hafði ekki
skellt henni svona lengi. Sóló? Er ég
tilbúinn í það? hugsa ég.
— Auðvitað ertu tilbúinn. Erlingur
les hug minn. í fyrramálið þarftu að
fara í lækninsskoðun og koma með
passamyndir. Sóló kl. 11. Er það ekki
í lagi?
— Jú jú, það er í lagi.
Flugferðin er á enda í dag. Við kveðj-
umst og Erlingur segir að lokum:
— Vertu nú ekki í neinum gleðskap
í kvöld. Vertu vel fyrir kallaður í fyrra-
málið. Farðu snemma að sofa.
Snemma að sofa! Og eiga að taka
sólópróf í fyrramálið!
Klukkan ellefu daginn eftir var ég
mættur suður á flugvelli, með vottorð
frá Úlfari um það að ég væri við hesta-
heilsu. Ég reyndi að vera hinn róleg-
asti á svipinn, en ég var svolítið rak-
ur í lófa. Erlingur var ekki kominn, og
ég virtist vera einn. Flugvélarnar voru
allar uppi, og ég sá engan mann. Svo
kom bíll.
— Þarna kemur prófdómarinn, hugsa
ég.
En þetta var þá Erlingur. Hann gekk
til mín, heilsaði mér spozkur á svipinn
og spurði um heilsuna.
— Hún er fín, tautaði ég.
— Er prófdómarinn ekki kominn?
— Hér er enginn maður.
— Þá hringjum við í hann. Hann er
kannski að fljúga.
Og Erlingur fer í símann, hringir og
talar þar við einhvern sem segir hon-
um að prófdómarinn sé að fljúga, en
hann er flugstjóri hjá Flugfélagi ís-
lands.
— Þú ferð víst ekki í sólópróf í dag,
segir hann.
— Af hverju ekki?
— Enginn prófdómari.
— Getur ekki einhver annar prófað
mig?
— Ónei, prófdómarar liggja ekki á
lausu. Þú mátt þakka fyrir að verða
prófaður einhvern tíma í vikunni.
— Hvers vegna er ekki nema einn
prófdómari?
— Það nennir enginn að standa í því.
— Fá þeir ekki borgað fyrir það að
prófa?
— Jú, mikil ósköp. Flugmálastjórn-
in borgar þeim, en það er sama, það
fæst varla maður til þess samt.
— Það var asskoti undarlegt. Hér er
ég búinn að vera að telja kjark í sjálf-
an mig í sólarhring, og svo þegar ég
er mættur, hálfdáleiddur af sjálfum
mér, verð ég takk fyrir að snauta heim
aftur. Það fer allur kjarkur úr manni
við svona lagað. Svo er ekkert víst að
ég hafi kjark til að fara í sóló, þegar
prófdómarinn mætir loksins.
— Hvaða vitleysa, þá klárar þetta
með elegans.
— Jæja, ég er ekkert að hanga hér
lengur.
— Þú skalt bara fara, ég læt þig
vita. Hvar get ég náð í þig?
Ég segi honum það og með það er
ég horfinn.
Svo var það dag nokkurn, þegar ég
Framh. á bls. 26.
\ Ýmsir hafa spurt okkur hvort hann Jónas Jónas-
son væri hættur að læra til flugs. Okkur er ánægja
að svara því neitandi. Hinsvegar fór hann í sumar-
frí, sem svo margir gera. Nú er hann komin úr frí-
inu og tekin til við námið að nýju. Eins og þeir
muna sem lesið hafa tvær fyrri frásagnir hans var }
hann byrjaður að æfa lendingar og gekk ekki sem
bezt. Hér heldur Jónas áfram að lýsa náminu.
FÁLKINN
13