Fálkinn - 02.08.1961, Blaðsíða 24

Cldflnyan
FRAMHALDSSAGA EFTIR F. MARSCH
ELLEFTI HLUTI
Og þá ætlaði hann að giftast henni og hann gerði sér von
um, að hún mundi koma honum í þann sess í þjóðfé-
laginu, sem hún var sjálf í. — Cornell gekk þess ekki
dulinn, að hann var snobb. — En maður, sem hagar
sér eins og hann sé fæddur með meðvitundinní um að hann
viti hvaða víntegund hæfir ákveðnum mat, á hægra með að
komast áfram í viðskiptaheiminum en hinn, sem verður að
olnboga sig áfram. — Hann var hrifinn af Helen, — en hún
hafði lag á að halda honum í ákveðinni fjarlægð, og það
líkaði honum ekki.
„Þér eruð ekki sérlega alúðleg sjálf,“ sagði hann fljót-
mæltur.
Helen hleypti brúnum.
„Hver hefur sagt að ég ætti að vera það?“
„Ég sagði við yður, áður en við fórum, að þér væruð ein-
mitt stúlkan, sem ég gæti hugsað mér að flýja frá gráum
veruleikanum með.“
„Gætið að hvað þér segið,“ tautaði Cornell og roðnaði.
„Ætlið þér að halda því fram, að þér hafið hreint mél í
pokanum? Það út af fyrir sig að hafa mig burt með valdi,
er refsivert.“
„Hvað gat ég gert annað? Það eruð þér sjálf, sem hafið
skapað öll þessi vandræði. Ef þér hefðuð ekki farið að sletta
yður fram í þetta mál, sæti ég kyrr í New York ennþá, —
Terry væri á leiðinni út úr Bandaríkjunum með 7.000 dollar-
ana sína, og enginn hefði yfir neinu að kvarta.“
„En tryggingarfélagið?“ spurði Helen.
„Það hefur nóga peninga,“ sagði hann og yppti öxlum.
„Þetta hérna þýðir ekki annað en það, að hluthafarnir íá
eilítið minna í árságóða.. En það bjargaði verzluninni minni.“
„Þetta hljóðar eins og ummæli fulltrúa fyrir „sársauka-
lausar og þjófheldar íkveikjur," sagði Helen. „Lokkuðu bóf-
arnir yður virkilega með svona þvættingi?“
„Það er enginn vandi að telja hughvarf þeim, sem stend-
ur á barmi gjaldþrotsins,“ sagði Cornell stutt. „Við skulum
gamga út í bæinn.“
Helen brosti. Það var enginn vandi að þreyta manninn.
Hún fór inn til sín og í loðkápuna.
Það var hætt að snjóa þegar þau komu út. Himinninn var
grár, en svo virtist sem bráðlega mundi rofa fyrir sólu. Mikil
umferð var á götunum og snjóplógar óku um allar aðalgöt-
urnar til að ryðja þær.
„Það er eiginlega vistlegt hérna,“ sagði Helen. „Það hlýt-
ur að vera leiðinlegt að geta ekki farið allra ferða sinna og
notið frelsisins.“
Förunautur hennar leit hvasst á hana.
„Ég hefi mitt frelsi eigi síður en þér, hugsa ég.“
„Þér hagið yður eins og þér væruð hundeltur,“ brosti
Helen. „Maður sem verið er að elta hefir ekki nema tak-
markað frelsi.“
„Haldið þér yður saman og verið ekki að þessu bulli. Ég
skil vel að þér eruð að reyna að kveða mig í kútinn. Ég ætti
helzt að gefa mig fram við lögregluna sjálfur og ljúka þessu
af, er það ekki það, sem þér meinið? En svo vitlaus er ég nú
ekki. Á morgun höldum við áfram.“
„Það verður gaman,“ sagði Helen og staðnæmdist við
hattaglugga. „Og hvert?“
24 FÁLKINN
„Norður yfir landamærin, þar sem enginn spyr eftir mér.“
Það vottaði fyrir ótta í augum hennar. Ef hann segði þetta
satt. Ef honum tækist í raun og veru að flýja? Hann mundi
hafa gát á henni dag og nótt, svo að hún gæti ekki komið
upp um hann. Og hins vegar mundi hún sitja um tækifæri
til að flýja. Það yrði sannkallað víti. Og jafn taugaveiklaður
maður og Cornell var væri vís til að grípa til örþrifaráða.
Hún treysti honum ekki, þó hann virtist vera rólegur.
En svo var það Kreólinn —- Lock Meredith? Vissi Cornell
að hann var skyggður — og var hann bara að leika skrípa-
leik, svo að hún skyldi ekki uppgötva það? Mundi hann
sleppa undan Meredith allt í einu, svo að hann missti alveg
af sporum hans? Hún gerði sér vel ljóst að henni var skylt
að afstýra því. En ef það tækist ekki?
Hún sá Lock hinum megin á götunni, svo sem 50 metra
undan. Hann hafði þvegið mórauða litinn framan úr sér og
gekk nú með hattinn niðri á augnabrúnum. Það var sennilegt
að Cornell yrði tortrygginn ef hann sæi „Kreóla“ í nálægð
við sig sí og æ. Þess vegna hafði Lock breytt um gerfi.
Helen langaði óstjórnlega til að kalla á hann og binda endi
á þetta allt — hvað sjálfa hana snerti. Henni veitti ekki af
að losna við áhyggjurnar og ábyrgðina af sínum eigin herð-
um. En þó vissi hún með sjálfri sér að hún mundi aldrei
hlaupast á burt frá þeirri ábyrgð.
Sá sem leikur hættulegan leik, verður að gegna hlutverk-
inu leikinn á enda. Það er hin eina ófrávíkjanlega regla leiks-
ins. Sá sem hikar eitt augnablik á það á hættu að glatast.
Og þetta gildir jafnt um leikmennina á báðar hliðar, og sam-
kvæmt þessari staðreynd starfa lögin. Afbrotamaðurinn hik-
ar fyrr eða síðar. Hann reynir að hafa rangt við í leiknum