Fálkinn - 02.08.1961, Blaðsíða 27

að mér finnst þér ekki taka vinnu yðar
alvarlega.
Keller roðnaði í vöngum. R*binson
hélt áfram miskunnarlaust:
— Þér sögðuð áðan, að byssa með ör-
yggislási gæti ekki hleypt af skoti sjálf-
krafa, ef hún dytti á harðan flöt?
— Já, ég sagði það víst.
— Þér eruð þá ekki í minnsta vafa
um þetta?
— Ee, nei... það er að segja ...
Robinson þaggaði niður í vitninu með
handbendingu. Hann tók síðan að hlaða
byssu Ashleys, hægt og klaufalega. Hann
gretti sig af sársauka, þegar hann varð
að beita særða handleggnum. Þegar
hann hafði lokið þessu, sneri hann sér
að vitninu.
— Hr. Keller. Viljið þér vera svo góð-
ur að líta á öryggislásinn og segja okk-
ur, hvort byssan sé læst.
— Hún er það.
— Ágætt. Viljið þér þá gjöra svo vel
að standa upp. Mig langar til þess að
þér sannið það fyrir dómara og kvið-
dómendum, að ógerningur sé að hleypa
af, ef öryggislásinn er á sínum stað.
Robinson rétti vitninu skammbyssuna.
— Viljið þér henda byssunni á gólfið?
Saksóknarinn stökk á fætur.
— Ég mótmæli. Þessi tilraun getur
verið lífshættuleg fyrir alla í salnum.
— Einmitt, já? Robinson starði á Kell-
er. Takið þér undir orð saksóknara?
Er tilraunin lífshættuleg? Eða getum
við rólegir farið inn í herbergið hérna
við hliðina á réttarsalnum og gert
þessa tilraun?
Það ríkti grafarþögn í salnum. Svit-
inn bogaði af Keller. Hann gaut augun-
um til hins særða handleggs Robinsons.
Síðan hristi hann höfuðið og lagði frá
sér byssuna.
Kviðdómendur voru ekki lengi að
komast að ákvörðun. „Saklaus“. En
Lloyd Ashley virtist ekki glaður yfir
þeim úrskurði. Hann var að niðurlotum
kominn af eftirvæntingu. Robinson kom
léttilega við öxl hans.
— Þessu er lokið, Lloyd. Þú ert frjáls
maður. Nú ökum við á skrifstofuna
mína. Við þurfum að kippa ýmsu í lag!
— Þarna sérðu, Mark, sagði Ashley,
þegar þeir settust inni á skrifstofunni.
Ég vissi, að þú gætir þetta. Þú hefur
staðið við orð þín, og nú á ég auðvitað
að standa við mín.
Robinson stóð á fætur, og Ashley tók
upp ávísanahefti og skrifaði umsvifa-
laust tvær milljónir dala.
Robinson sat stundarkorn með ávís-
unina í höndunum og starði á tölurnar.
Hann verkjaði í handlegginn en það var
naumast að hann tók eftir því. Þá heyrði
hann skyndilega rödd Ashleys. Hún virt-
ist smjaðursleg og ókunnugleg:
— Já, Mark, ég er ekki búinn enn.
Ég ætti kannski að ljúka því í snatri?
Robinson leit upp og sá, að Ashley
hélt á skammbyssu.
— Ég fann hana í skrifborðsskúff-
unni, þegar þú stóðst upp. Þetta er auð-
vitað byssan, sem þú notaðir við til-
raunina í gær? Þetta er furðulegt. Nú
áttu það, sem þig hefur alla ævi dreymt
um — og færð svo ekki tækifæri til
þess að njóta þess.
—- Hvað áttu við? Robinson iðaði I
stólnum.
— Þú ert kænn, Mark, skratti kænn.
En þér verða líka á glappaskot. Nú er ég
sannfærður um, að Ward víxlari kom
aldrei nálægt Evu. Hann sór og sárt við
lagði, að hann væri saklaus, þangað til
ég skaut hann. Ég var svo blindur af
afbrýðisemi, að ég gaf mér ekki tíma til
að rannsaka málið til hlítar og taldi víst,
að heimsókn Evu til Wards væri sönn-
un hjúskaparbrots — og kæmi ekkert
fjármálum okkar við, eins og Ward hélt
fram. En Ward hafði vafalaust rétt fyrir
sér. Maðurinn, sem ég var að leita að,
hlaut að vera einhver annar. Eftir að
ég hafði verið tekinn til fanga, hélt leyni-
lögreglumaðurinn áfram rannsóknum
sínum. Ég fékk skýrslu frá honum í
gær. Ég þarf víst ekki að skýra frá því,
hvað stóð í þeirri skýrslu — að segja
þér, hver maðurinn var, sem Eva heim-
sótti.
Robinson var náfölur. Ashley beindi
að honum byssunni.
— Lloyd, þú ert brjálaður, hættu
þessu í guðanna bænum. Leyfðu mér að
skýra þetta . . .
— Nei, Mark. Ég veit, að þú getur tal-
ið hverjum sem er trú um hina örgustu
lygi. Ég veit líka, að þú vilt, að ég hagi
mér rétt. Þú vinnur nú einu sinni í þágu
réttvísinnar. Þú varst samsekur mér,
þegar ég drap rangan mann. Hvers
vegna ætti ég þá ekki að drepa þann
rétta?
Robinson heyrði aðeins fyrsta skotið
af tveimur, sem ómuðu um skrifstofu-
herbergið.
j dagsins önn -
Frh. af bls. 16
í þessu snjóflóði tók af sex bæi í
minni sveit, en svo blessunarlega vildi
til, að við sluppum að öllu leyti nema
hvað fjósið tók flóðið með sér og færði
á sjó fram. Það undarlegasta af öllu
saman var samt það, að beljan slapp
ómeidd og synti í land og varð henni
ekki meint af, nema hvað henni varð
all kalt. Þegar konan mjólkaði hana um
kvöldið, var mjólkin ísköld og fannst
krökkunum það skrítið.
Og svo hefurðu lifað alveg þangað til
núna?
Víst er um það væni minn, og viltu
nú ekki fá þér í nefið?
Þegar ég hef tekið í nefið, kveð ég
öldunginn, sem muna má tímana
tvenna, og geng heim á leið hugsandi
um hans erfiðu ævi.
Dagur Anns.
— Er ekki gaman að hann skuli
vera orðinn svo stór, cCð hann get-
ur borðað sjálfur?
— Þér munduð ekki eiga sokka-
band að Ijá mér, frú?
— Aktu nú ekki of hratt fyrir
hom, ívar!
FÁLKINN 21