Fálkinn - 02.08.1961, Blaðsíða 21

og Robinsons. Slys? Voðaskot? Sak-
sóknarinn lyfti sammbyssunni og brosti
sigurviss, þegar hann sýndi hana kvið-
dómendum og Keller.
— Hvert er álit yðar, sem vopnasér-
fræðings — getur skot riðið af úr þess-
arri byssu, þegar öryggislásinn er
læstur?
— Nei.
— Þér hafið tuttugu ára reynslu að
baki. Hafið þér nokkurn tíma heyrt
slíks getið?
— Aldrei.
— Jafnvel ekki, þótt byssan falli á
harðan flöt?
— Nei, það gæti ekki átt sér stað!
— Saksóknarinn settist hægt, um
leið og hann kinkaði kolli tdl Robin-
sons:
—- Verjandi getur nú yfirheyrt vitn-
ið ....
Klukkan var orðin fjögur, svo að
málinu var frestað til næsta dags.
Ashley sneri sér að Robinson. Hann
hafði grennzt áberandi mikið eftir fang-
elsisdvölina síðustu mánuð.i, augun
voru blóðhlaupin. og húðin við hægra
gagnauga herptist af og til saman, eins
og af taugakrampa.
— Mark, viltu segja við mig eitt orð.
Þetta er afar mikilvægt — getur haft
úrslitaþýðingu. Ashley var mikið niðri
fyr.ir.
Ég kem eftir stundarfjórðung,
Lloyd.
Fangelsisvörður fylgdi Ashley út um
bakdyrnar. Ashley virtist skjálfa af
hiæðslu og það ekki að ástæðulausu,
hugsaði Robinson með sjálfum sér.
Þegar Robinson kom fram í forsalinn,
sá hann Evu Ashley standa við lyftuna.
Hún virtist ekki vita, hvað hún átti af
sér að gera. Hann herti sporið, en áður
en hann komst af lyftudyrunum, var
Eva stigin inn í lyftuna og á leið niður.
Robinson sá ekki Evu, þegar hann kom
niður stuttu síðar. Hann gekk því yfir
á lögreglustöðina. Stuttu eftir að hann
kom inn í stofu verjenda, var komið
með Ashley inn til hans. Mennirnir
tveir fengu sér sæti við stórt, autt borð.
— Segðu mér sannleikann, byrjaði
Ashley. Hvernig er útlitið?
Robinson yppti öxlum.
— Málinu er ekki lokið enn. Það er
ógerningur að spá neinu um það, hvern
ig kviðdómendur bregðast við þessu.
— Mark þú hefur verið lögfræðing-
urinn minn í mörg ár. Ég hef oft séð
þig flytja mál. Ég veit, hvernig þú
hugsar. Þú ert duglegur, skrattans ári
duglegur. og ég met hæfileika þína
mikils, en ....
— En? Finnst þér ég ekki flytja mál-
ið nógu vel?
—• Jú auðvitað. En ég hef líka séð
þig flytja önnur mál. Ég hef séð þig
gera galdra. En í þessu máli ertu svo
rökviss. Hversvegna, Mark? Hvað geng-
ur á?
— Ég finn blátt áfram ekki snöggan
blett!
Fingur Ashleys læstu sig um borð-
brúnina.
•—■ Þú þekkir fjárhagsaðstæður mín-
ar. Ég á nálægt fjórum milljónum dala.
Ef ég dey í rafmagnsstólnum, er lítið
gagn af þessum peningum. Ef ég
slepp. get ég lifað á því sem ég
á, og jafnvel á miklu minna. Og ef
einhver getur orðið mér að liði, þá ert
það þú, Mark. Þú mátt ekki misskilja
mig — en eigum við ekki að skipta
fjárreiðum mínum til helminga? Þú
færð helminginn af öllum eigum mín-
um! Þú þarft ekki að hafa neinar pen-
ingaáhyggjur, það sem eftir er ævinnar,
Mark Þú verður að gera eitthvað, til
þess að bjarga mér
— Má ég fá þetta skriflega, spurði
Robinson snöggt.
— Auðvitað.
Robinson tók fram pappírsörk og skrif-
aði nokkrar setningar, sem ekki var
hægt að misskilja. Síðan rétti hann örk-
ina yfir borðið til Ashleys, sem las það,
sem á henni stóð og skrifaði síðan und-
ir. Robinson var örlítið skjálfhentur,
þegar hann stakk örkinni aftur í möpp-
una.
Á leiðinni til skrifstofu sinnar nam
Robinson staðar við litla verzlun, þar
sem seld voru skotfæri og skotvopn.
Hann keypti Colt-skammbyssu, sjálf-
virka, kaliber 32 og hylki af skotum.
Á skrifstofunni stóð hann kyrr um
stund og vó vopnið í höndum sér hugs-
andi, Síðan tók hann fram þrjú skot og
stakk þeim í byssuna. Hann lyfti byss-
unni og beit á jaxlinn, miðaði á vdnstri
handlegg sinn, rétt undir olnboganum
— og hleypti af.
Skotið endurómaði um skrifstofuna.
Robinson var engdn hetja, og þegar
hann fann til skerandi kvala í hand-
leggnum, gaf hann frá sér sársauka-
vein. En um leið þreifaði þumalfingur
hans eftir öryggislásnum og þrýsti hon-
um á sinn stað.
Andartaki síðar var dyrunum hrund-
ið upp. Einkaritari Robinsons nam stað-
ar í dyrunum, skelfingu lostin og starði
agndofa á blóðblettinn, á handleggi
vinnuveitanda síns.
— Stattu ekki þarna, eins og fífl,
hvæsti Robinson. Náðu strax í lækni.
Það býr læknir á fyrstu hæð.
Einkaritarinn hvarf. Stuttu síðar kom
læknirinn.
— Nújá, þetta er enn eitt ég-vissi-ekki-
að-hún-var-hlaðin slys, sagði hann,
þegar hann tók að rannsaka handlegg-
inn.
— Ég vissi það mætavel, sagði Robin-
son. En öryggislásinn var á sínum stað.
Ég missti hann á skrifborðið og. ..
Læknirinn svipti skyrtunni burt og
leit á sárið. Kúlan hafði skilið eftir sig
ljótt sár.
— Þér hafið haft heppnina með yður,
sagði læknirinn. Hvorki vöðvi né æðar
hafa skaddazt að neinu ráði. En þér
verðið að vera með hendina í fatla um
hríð.
Þegar hann hafði lokið við að búa
um handlegginn, gekk hann eitt skref
aftur á bak, til þess að dást að verki
sínu.
— Lögfræðingurinn er vafalaust lög-
unum kunnugur, sagði hann afsakandi,
— Þegar læknir hefur gert að skotsári,
verður hann að tilkynna það lögregl-
Frh. á bls. 26
FALKIN N
21