Fálkinn - 17.01.1962, Blaðsíða 5

Úrklipptvsafnið
Vestur-íslendingurinn
HENR¥ ÁRNASON
Léttur matur
• v
framreiddur kl. 7—9.
VÍSIR, 2. jan. 1962.
LANOMEST
GEISLUN í
LÁNÐINIM
ALÞBL., des. 1961.
ÁSTÍR
Ö0STÖÉVSKYS
Framh. af bls. 1.
fögur er einkunnin, sen
hann gefur Hrefnu koni
sinni. Sú ást virðist ekk'
hafa kólnað með árunum.
|»ótt ýmislegt megi eflausf
að þessari bók finna, ei
mér hitt ofar í huga, að lest-
ur hennar veitti mér ánægju.
Ég held að flestir myndu
hafa af henni bæði gagn og
gaman. Bernharð skrifar gott
og tilgerðarlaust mál, mái
sem honum hefir verið eigin
legt og hann uppalinn við
Með bók sinni hefir Bern
harð sýnt, að saga stjórn
málamanns getur , verit
hvort tveggja í senn: girni
leg til fróðleiks og hollui
lestur.
Krisfján Róbertsson.
VÍSIR, 24. des. 1961.
Vísnabálkur
Að þessu sinni birtum við
nokkrar vísur eftir hinn
kunna hagyrðing Kolbein
Högnason.
Breyskleiki.
Fagrar dyggðir fatast mér,
flýr mig von og trúin.
Hold er veikt — en andinn er
aldrei reiðubúinn.
Kaldar ástir.
Það er lítill ylur í
ástum sumra kvenna.
Margra eldur mátti af því
mest til einskis brenna.
Sláttarlok.
Rökkrið vefur rokin stund
— reidd eru af teigum heyin.
Liðið er á lokastund.
— Lausninni er ég feginn.
Við gestkomu.
Brátt er skipt um kjól og klút,
kembt er hárið yfir.
Mærin breiðir blöðin út
— biðilsvonin lifir.
Framfarir.
Fjöllin varðast, fjölga brýr,
fleytur þjóðar stækka.
Annað verra undir býr:
íslendingar smækka.
Hnappheldan.
Haldi gamla hnappheldan,
holdsins temprist gáski,
því að girnast giftan mann
getur orðið háski.
Unaðssemdir.
Þegar lífssund lokast flest,
langar, naprar vökur,
mig hafa yljað mest og bezt
meyjar, hestar, stökur.
Herþjónusta
Verið var að æfa nýliðana
í vopnaburði. Meðal annars
var þeim kennt, hvernig af-
vopna skyldi andstæðinginn
og vera þó óvopnaður sjálfur.
Tveir liðþjálfar sýndu, hvern-
ig hinn óvopnaði gæti tekið
hníf af hinum og svo hvernig
DOIMMI
KetiII skrækur er
karlmenni. Það er
Skugga-Sveinn, sem
er bleyða. Bara, að
Islendingar væru eins
hugaðir og Ketill.
hægt væri að gabba andstæð-
inginn til þess að láta frá sér
vopnið. Eftir að sýnikennsl-
unni var lokið, voru nýliðarn-
ir prófaðir í þessu. Nýliði einn
var spurður: — Ef þér stand-
ið á verði og allt í einu kem-
ur óvinahermaður á móti yð-
ur, hvað munduð þér þá gera?
— Samkvæmt því, sem ég
sá áðan, svaraði hann, mundi
ég koma byssunni minni
þannig fyrir, að hann hefði
ekki tækifæri til að ná í hana
og skjóta mig.
Fyrir hálft
penny
Eftir sunnudagsguðsþjón-
ustuna í lítilli skozkri kirkju,
kvartaði frú Mc Nabb við
grannkonu sína:
— Hvílíkur morgunn. Kór-
inn var hræðilegur. Bekkirn-
ir voru grjótharðir og prest-
urinn var vægast sagt hund-
leiðinlegur.
En litla dóttir hennar hafði
farið með í kirkjuna og skaut
inn í:
— En mamma, livers krefst
þú fyrir aðeins hálft penný.
Kennari nokkur í rússneskum skóla spurSi nemendur sína,
hvaöa rússneskt stórmenni, það vceri sem foreldrar þeirra heföu
mynd af upp á vegg. Ivan var fljótur til svars og anzaSi stoltur:
—■ Lenin.
Boris litli rétti upp hendina og sagöi:
— Stalin.
Og Nikolaj var aö springa af stolti um leiö og liann svaraöi:
— Kruslichev.
En Koljan varö niöurlútur og þagöi stundarkorn en sagöi síöan:
— ViÖ höfum alls engar myndir.
—• Hvers vegna ekki? Eru foreldrar þínir ekki fööurlandsvinir?
— Jú, þaö eru þeir, fullvissaöi Kolja kennarann, en viö liöf-
um engan vegg. Viö búum í miöju herbergi.
FÁLKINN
5