Fálkinn - 17.01.1962, Blaðsíða 24

GLENS
Bandarískur ferðamaður var í
hringferð í Moskva, og hinn rússneski
túlkur hans reyndi að skýra honum
frá áætlun flokksins. — Eftir 20 ár
munum við hafa farið fram úr ykkur
á öllum sviðum og við höfum þegar
farið fram úr ykkur á nokkrum.
Bandaríkjamaðurinn leit í kring-
um sig í umferðarlítilli götunni og
sagði:
— Getur ekki staðizt, að minnsta
kosti ekki hvað viðvíkur bifreiðar-
fjölda.
— Nei, sagði túlkurinn, það er
rétt, að Bandaríkjamenn eiga fleiri
bíla, en við eigum miklu fleiri bíla-
stæði en þið.
Eins og svo mörg afríkönsk ríki,
varð hinn litli mannætuþjóðflokkur
að sjálfstæðu ríki og evrópskum
diplómat var boðið af forsetanum, að
vera viðstaddur glæsilega hersýningu.
Sér til mikillar undrunar kom
hann auga á nokkra hvíta hermenn
í röðinni.
— Hvað er þetta? spurði hann.
Hafið þið enn hvítar hersveitir í
landinu?
— Nei, sagði forsetinn sem stóð
við hlið hans. Þetta eru bara vistir
hersins.
Og svo er hér önnur saga af
þessu vinsæla fólki. Það átti að verða
mikil veizla hjá mannætuhöfðingjan-
um. Þeir höfðu náð í hvítan mann,
sem búið var að stinga í pottinn.
Allt í einu var pottlokinu lyft af og
ung og glæsileg mannætustúlka
spurði veslings manninn: — Hvað
heitið þér maður minn?
— Wilmer Jackson — en hvers
vegna spyrjið þér?
— Af því að ég á að skrifa mat-
seðilinn.
Fyrir nokkru var Charlie Chaplin
spurður um hvort hann hefði algjör-
lega yfirgefið kvikmyndirnar.
Á engan veginn, svaraði hann, aft-
ur á móti vil ég gjarna ljúka ævi-
starfi mínu með kvikmynd um eftir-
lætislandið mitt, Frakkland — en ég
á í miklum vandræðum með að
ákveða, hvort höfuðpersónan á að
vera Napoleon eða de Gaulle, svo að
það munu líða mánuðir, þangað til
ég hefst handa við handritið.
Fyrir skömmu fluttust ung hjón
frá Reykjavík í kaupstað út á land.
Þau áttu unga dóttur, skýra og
greinda telpu. Svo bar til, að frúin
fór með litlu dótturina í kirkju og
sá telpan þar mynd af Maríu mey, og
presturinn talaði um Maríu guðsmóður
sem von var í jólaguðspjallinu. Allt
í einu heyrist söngur um alla kirkj-
una og litla telpan söng hástöfum:
„Ó María mig langar heim.“
Parísarbúum þykir mjög gaman að
segja sögur frá ríkisstjórninni, eink-
um af Michel Debré. Þessa dagana
skemmta Parísarbúar sér yfir þessari:
Það er hringt til herra Debré
klukkan fjögur að morgni:
— De Gaulle hérna megin. Getið
þér komið til Elysée strax.
— Rétt eftir andartak, hr. forseti.
Og Debré hélt auðvitað að mikil-
vægt mál væri á dagskrá og smeygði
sér í buxurnar og þaut af stað. For-
setinn tók á móti honum:
— Eruð þér í bíl?
— Já.
5ÍÍ
— Einn eða með bílstjóra?
— Aleinn.
— Gott.
Forsetinn rannsakaði gaumgæflega,
hvort allar dyr séu lokaðar.
— Getið þér ekið mér til Boulogne
skógar án þess að nokkur viti?
— Því býst ég við.
Þegar þeir komu að skóginum
segir hershöfðinginn:
— Akið mér til vatnsins.
Michael Debré varð meira og meira
spenntur og loksins komu þeir að
vatninu.
Forsetinn lítur gaumgæfilega í
kringum sig:
— Haldið þér að hér sé einhver?
— Alls ekki neinn.
— Gott, bíðið þá eftir mér hér,
ég ætla að fá mér göngutúr kringum
vatnið.
★
í Marseilles eru íbúarnir þekktir
fyrir tvennt: Að vera fastheldnir á
fé og afar tortryggnir í garð annarra.
Maríus karlinn hafði mikinn áhuga
á því að syni sínum gengi vel í
skólanum. Og til þess að árangurinn
yrði enn meiri lofaði hann honum
hundrað frönkum í hvert skipti, sem
hann kæmi með góðar einkunnir
heim. Þegar strákur var strax eftir
nokkrar einkunnargjafir kominn upp
í þúsund franka, kom bæði sparsemin
og tortryggnin upp í Maríusi og hann
sagði með svitastorkið ennið við konu
sína:
— Juliette, veizt þú hvað ég er
hræddur um?
— Nei elsku vinur.
— Að strákurinn og kennarinn
skipti með sér gróðanum.
Tvær mýs hittast á förnum vegi.
— Góðan dag, segir önnur. En
hvað þú lítur þreytulega út. Hvað
varstu eiginlega að gera í nótt?
— O, ég var bara hér og þar, fór
í partý til nokkurra vina.
— Varðstu svona þreytt af því?
— Já, ég var neydd til þess að
dansa twist alla nóttina.
Við kirkju hér áður fyrr var
það alvenja, að konur hittust og færu
að sýna hver annarri börn sín og
geta framfara þeirra. Eitt sinn var
þar ein, sem átti dreng, sem henni
þótti afbrigða barp, einkum að því,
hversu honum var fljótt og vel til
málsins. Segir hún þar um við grann-
konu sína: — Gott og mikið fer honum
fram. í fyrra gat hann ekki sagt nema:
andinn, andinn, en nú getur hann
sagt skýrt: Fjandinn fjandinn.
24
FALKINN