Fálkinn - 17.01.1962, Blaðsíða 23

I
gert upp við sig, hvað hann ætti að
segja eða gera, stóð ókunna konan á
fætur, rétti báðar hendur á móti honum
og sagði:
— Já, Wolfgang,: ég. .. .
Wolfgang hörfaði hægt aftur á bak.
— Þér verðið að véra svo góðar og
hafa okkur afsökuð, sagði hann óstyfk-
um rómi. — En við erum alls ekki
undir þetta búin. Þetta kemur okkur
alveg á óvart. Enginn hefur sagt
okkur. ... Kannski við ættum að bíða
með allar útskýringar, þangað til pabbi
kemur heim. Við eigum von á honum
á hverri stundu.
Samstundis heýrðu þau, að einhvér
gekk inn hliðið í garðinum. Allir hlust-
uðu og biðu fullir eftirvæntingar. Þá
héyrðust röskleg, en dálítið óregluleg
skref. Þetta hlaut að vera Minna!
Gamla konan gekk hægt upp tröpp-
urnar í áttina að eldhúsinu og bar í
báðum höndum körfur fullar af varn-
ingi.. Einmitt um leið og hún var í
þann veginn að hverfa inn um eldhús-
dyrnar. leit hún upp og kom auga á
þessar þrjár þögulu verur, sem stóðu
þarna á stigapallinum.
Með háum dynk setti hún báðar
körfurnar frá sér á gólfið.
— Bettina!
Hversu mikil ásökun og ótti fólst
ekki í þessu eina litla orði!
— Var ég ekki búin að segja þér, að
þú ættir... . Lengra komst hún ekki.
Eins og gagntekin einkennilegri tilfinn-
ingu kvíða og vonleysi störðu þau öll
fjögur niður í körfurnar, sem voru
barmafullar af tómötum, agúrkum, gul-
rótum og öðru grænmeti.
Minna varð fyrst til þess að rjúfa
þögnina. Hún leit ásakandi á Bettinu.
— Og til þess að kóróna allt saman,
þá mætti ég Ceciliu frænku á torginu,
sagði hún uppgefin. — Hún spurði mig
nærgöngulla spurninga og nú er það
áreiðanlega komið út um allan bæ að
þú sért hér og búir á Gulleyjunni. Hún
sagðist ætla að segja börnunum strax
alla söguna, það væri skylda sín. Ég
býzt við, að við megum búast við henni
núna á næstunni.
Wolfgang ýtti Doris ögn til hliðar og
hneigði sig.
— Ég vona að þér afsakið, þó við
drögum okkur í hlé.
Bettina vissi ekki hverju hún ætti að
svara. Hún leit aðeins bænaraugum á
börnin. Wolfgang var í miklu uppnámi,
án þess að skynja það. Ef það var nú í
raun og veru satt.,. . . Ef þessi fagra og
unglega kona væri í raun og veru
móðir hans. . . .
— Komdu Doris, sagði hann skipandi.
En nú kom Minna til sögunnar og
kallaði hátt:
— Hvað er þetta, börn? Ætlið þið
að taka svona á móti móður ykkar eftir
öll þessi ár. Þið gætuð í það minnsta
boðið hana velkomna með kossi!
Wolfgang sneri sér frá dyrunum.
— Hvers vegna skyldum við gera
vorum börn þá var engin móðir, sem
kyssti okkur. Og nú — erum við full-
orðið fólk!
Hann hneigði sig aftur og gekk leiðar
sinnar.
En Doris hikaði. Orð Minnu hljóm-
uðu fyrir eyrum hennar. Það var þá
satt. Þessi fagra kona, sem stóð þarna
með tár í augum og leit á hana, var
sem sagt móðir hennar. Doris hafði
tekið eftir, hversu orð Wolfgangs höfðu
sært hana, hversu hún hafði fölnað, er
hann sagði þau....
Stúlkan gekk tvö skref áfram, tók
utan um hálsinn á Bettinu og kyssti
hana á kinnina. Síðan reif hún sig lausa
og hljóp burt.
Við dyrnar á herbergi hennar beið
Wolfgang. Hann hristi höfuðið, þegar
hann sá, að hún vatnaði músum.
— Skelfing geturðu verið meir, sagði
hann önugur.
Doris sendi bróður sínum haturs-
fullt augnaráð.
— Láttu mig í friði, fíflið þitt, hróp-
aði hún. — Þú ert viðbjóðslegur!
-o-o-o-
Þær stóðu einar eftir hlið við hlið.
Bettina þerraði tár af hvarmi með
vasaklút. Síðan gengu þær saman inn
í eldhúsið, þar sem Minna byrjaði að
taka upp úr körfunum. Á botni annarr-
ar þeirrar var pakki. Hún opnaði hann
og í honum reyndist vera.... tvær
ljósmyndir. Önnur var nýleg mynd af
Doris, hin var gömul mynd af dansleik.
Bettina þekkti hana strax aftur. Hún.
lagði augun aftur andartak. Hversu vel
hún mundi, þegar þessi mynd var
tekin! Til vinstri sá hún sjálfa sig með
kampavínsglas í hendinni. Til hægri
stóð ungur ljóshærður maður með lítið
og fyrirmannlegt nef og djúpt höku-
skarð. Með sínum óvenjulegu stóru og
dökku augum horfði hann bersýnilega
beint framan í ljósmyndarann. í fari
þessa manns var ekki margt sem minnti
á gráhærða kvennamanninn, sem nú
heillaði hjörtu kvenfólksins í Tubingen.
Og samt var þetta einn og sami maður-
inn. . . .
— Egön! hvíslaði Bettina. — Það er
ómögulegt!
Hún stóð lengi þegjandi og starði á
myndina. Síðan spurði hún full eftir-
væntingar:
Frh. á bls. 30.
rXLKINN 23