Fálkinn - 17.01.1962, Blaðsíða 16

4.
Þar var áður frá horfið, að Ólafur
Loftsson hóf læknisfræðinám hjá land-
lækni, Tómasi Klog í Reykjavík. Tómas
Klog var skipaður 1 andlæknir vorið
1804.Hann var sonur dansks kaupmanns
í Vestmannaeyjum, Hans að nafni. Hann
sat í Reykjavík til ársins 1807, en flutt-
ist þá að Nesi við Selltjörn, sem stund-
um var nefnt Læknisnes á þessum tíma.
Klog var ekki atkvæðamaður í starfi og
fremur duglítill. Svo virðist, að Ólafur
Loftsson hafi brátt orðið í miklu áliti og
metum hjá landlækni og bilaði vinátta
þeirra aldrei. Ólafur bjó á heimili land-
læknis öll námsárin við læknisnámið.
Svo virðist sem honum hafi sótzt nám-
ið vel. Námið hefur að einhverju leyti
verið bóklegt, en fyrst og fremst fólgið
í ýmiss konar læknisstörfum, ýmist
með Klog eða á eigin spýtur. Til dæmis
sendi landlæknir Ólaf fljótlega til að
gegna smávegis sendiferðum um ná-
grenni bæjarins.
Eftir að Ólafur hóf læknisfræðinámið
breyttist mjög viðhorf hans. Hann fékk
nægar tómstundir og gat oft ráðið,
hvernig hann varði tímanum. Hann
varð miklu frjálsari en meðan hann
stundaði nám í Hólavallaskóla. Nú gafst
honum nægur tími til að stunda alls
konar bæjarslangur og svall. Hann virð-
ist strax hafa orðið allóreglusamur, enda
komu afleiðingarnar brátt í ljós. Ólaf-
ur var hvergi vandur að virðingu sinni
um félaga við drykkju. Og sama var að
segja um lagskonur. Hann var eins og
áður var sagt hið mesta kvennagull, og
naut ásta og lausungar bæjarlífsins í
ríkum mæli. Hann var talsvert fyrir
að berast á. Honum varð það mjög létt,
eftir að hann gerðist námssveinn hjá
landlækni, því allir veittu slíkum
manni athygli, og ekki sízt kvenfólkið.
Fyrstu jólin, sem Ólafur var við lækn-
isfræðinámið, fór hann austur í Fljóts-
hlíð í jólafríi sínu og dvaldist þar á
heimili foreldra sinna. Það hefur vakið
talsverða athygli og þótt miklum tíð-
indum sæta, að læknastúdent dveldi í
jólaleyfi þar eystra. Umræður hafa orð-
ið um það meðal fólksins í sveitinni og
frétt um það borizt víða. Ungu stúlkurn-
ar í Hlíðinni hafa ekki sízt rætt um
það sín á milli, og fyllzt hrifni og eftir-
væntingu. Hann var gestur sem vert
var um að kynnast, og ekki var ólíklegt,
að einhver heimasætan yrði svo lánsöm
að ná ástum hans og verða síðar læknis-
frú. Ólafur var glaðvær og skemmti-
legur. Framkoma hans var önnur en
ungu mannanna í sveitinni, hann var
ófeiminn og talaði hiklaust við hvern
sem var. Hann vakti eftirtekt og at-
hygli allra, en ekki sízt ungu heima-
sætanna í Hlíðinni.
Eins og áður var Ólafi opin leið á
heimili embættismanna í Hlíðinni. Um
jólin var þar fagnaður og boð, glaumur
og gleði. Ólafur naut .jólagleðinnar og
fagnaðarins af fögnuði hins lífsglaða
og lífsþyrsta manns. Hann kunni vel til
hvers konar fagnaðar, forframaður úr
skemmtanalífi Reykjavíkur. Hann kunni
vel að spenna ungmeyjar tökum ástar-
innar. í Reykjavík var nóg af léttúðug-
um og lífsþyrstum yngiskonum, sem
höfðu gefið honum ástir í ríkum mæli.
En hér heima í æskusveitinni, gafst hon-
um völ á blómlegum og þroskamiklum
heimasætum til lags, feimnum, hikandi
en lífsþyrstum og heillandi. Þær gáfu
honum óspart augu og voru veitular, ef
færi gafst í leyni á dimmum kvöldum.
Gleði jólafrísins var heillandi — en
skammvinn. Hann varð að hverfa aftur
til Reykjavíkur að loknum jólum. En
gleði jólafrísins og afleiðingar ástríkra
nótta áttu eftir að koma Ólafi í koll.
Lífsstefna hans og kæruleysi var fram-
16 FÁLKINN