Fálkinn - 17.01.1962, Blaðsíða 30

GABRIELA
Framh. af bls. 23
— Grunar Julian nokkuð? Er nokkur
annar en þú, sem veit þetta?
Minna hristi höfuðið. Hún opnaði
munninn og ætlaði að segja eitthvað,
en lokaði honum skyndilega aftur og
hóf hendina upp til viðvörunar. Þegar
Bettina sneri sér við, stóð frænka
hennar, Cecilia Eckert í dyrunum. Hún
hafði komið upp tröppurnar, án þess
að nokkur hefði heyrt til hennar.
— Nei, Betti! Það kemur manni
sveimér á óvart að sjá þig!
Ceciiia Eckert lét sem hún ljómaði
af ánægju og aðdáun. Hún fann strax,
að hún hafði komið Minnu og Bettinu
á óvart. Óttinn í augum þeirra var
augljós og fór ekki á milli mála.
— Góðan daginn Cecilia! sagði Bett-
ina eins vingjarnlega og hún frekast gat.
— Það er orðið langt síðan við sáumst
síðast!
Cecilia hló, en hlátur hennar var
þvingaður.
— f fyrstu hélt ég, að fólk væri að
gera að gamni sínu, þegar það sagði
mér, að þú byggir á Gulleyjunni.
— Ég hef búið þar í fjóra daga.
— Þá finnst mér að þú hefðir getað
lagt það á þig að heimsækja mig. Þegar
allt kemur til alls erum við síðustu
manneskjurnar, sem erum eftirlifandi
af fjölskyldunni Eckert.
í sama bili kom hún auga á myndirn-
ar tvær, sem lágu á borðinu. Hún
kipraði augun, tók báðar myndirnar
og hélt þeim upp að ljósinu.
— En hvað Doris litla er sæt á
þessari! Og þarna er mynd af þér og
prinsinum á balli!
Hún hafði aldrei séð þessar myndir
fyrr. Hún stóð lengi og virti þær fyrir
sér, leit síðan rannsakandi fyrst á
Bettinu og síðan á Minnu. Grunur, sem
hún lengi hafði alið í brjósti sér, var
skyndilega orðinn að fullvissu.
— Það gerðist sitt af hverju í þá
daga, Betti, sagði hún loks. Hún dró
andann djúpt að sér. Að hún skyldi
ekki láta sér detta þetta í hug! Að hún
skyldi vera svona blind öll þessi ár!
Minna starði óttaslegin á Ceciliu.
Nú leið áreiðanlega ekki á löngu þar
til allur bærinn vissi leyndarmálið, sem
aldrei átti að komast upp. Nú mundu
allir allt í einu taka eftir því, sem
enginn hafði séð áður, sem sagt að
Egon Hohenperch prins og dóttir Julian
Brandt lyfsala höfðu nákvæmlega sömu
augun og sama djúpa hökuskarðið,
með öðrum orðum, að greinilegur ættar-
svipur væri með kvennagulli bæjarins
og hinni fögru Doris Brandt.
Ánægjubros færðist yfir Ceciliu
Eckert.
— Það er alltaf gaman að skoða
gamlar ljósmyndir, sagði hún og glotti.
Bettina var orðin náföl og sigarettan
titraði milli fingra henni. Andartak
var engu líkara en hún mundi bresta
í grát. En skyndilega rak hún upp háan
og hvellan hlátur.
— Ja, það veit guð, að þú hefur ekki
breyzt agnarögn öll þessi ár, Cecilia
frænka. Þú hefur ekki eins mikinn
áhuga á neinu og því sem aðrir gera
og segja. Hvað væri þetta gamla hús
í Bersagasse án þín? Eins og eyðiey í
Kyrrahafinu.
Cecilia Eckert hrökk við og munn-
svipur hennar varð hörkulegri en
nokkru sinni fyrr.
— Já, ég er vön að koma í heimsókn
öðru hverju, sagði hún hvasst. Ég lít
á það sem skyldu mína gagnvart föður
þínum sáluga og afa okkar og ömmu
að sjá svo um, að eitthvað af anda
þeirra ríki áfram hér í húsinu. Ég hef
einnig fórnað mér fyrir börnin -—- börn-
in þín, Bettina!
— Veizt þú í raun og veru hvað
þetta á eftir að hafa í för með sér?
Allur bærinn mun hafa þetta hús og
fjölskyldu okkar að háði og spotti!
— Já, ég geri mér það ljóst, svaraði
Bettina kuldalega — ekki hvað sízt ef
þú gengur hús úr húsi og blaðrar og
blaðrar og blaðrar!
Hundur tók að gelta úti á götunni.
Eftir skamma stund breyttist gelt hans
í lágt urr. Gamla klukkan á hillunni
tifaði án afláts.
Cecilia Eckert var orðlaus af reiði.
Hún gekk að dyrunum en sneri sér
andartak við á þröskuldinum, leit með
fyrirlitningu til frænku sinnar og
hreytti út úr sér:
— Við munum áreiðanlega sjást
aftur!
Síðan strunsaði hún út.
Þegar Cecilia kom út á götuna barðist
hjarta hennar svo ótt, að hún varð að
stanza til þess að reyna að róa sig-
Eftir stundarkorn tók hún að ganga
hægt eftir Bursagasse. Cecilia Eckert
var ekki vön því, að henni væri and-
mælt þegar hún gerði .sínar eitruðu
athugasemdir. Áður fyrr hafði Bettina
alltaf kyngt móðgunum hennar þegj-
andi og hljóðalaust, en nú hafði hún
risið öndverð gegn þeim. Hvernig gat
staðið á því?
— Viðbjóðslega frekur kvenmaður,
tautaði Cecilia við sjálfa sig. — Ógeðs-
lega ókurteis og siðlaus kvenpersóna!
Hvaða rett hafði HÚN til að setja sig
á háan hest?
Hún var svo niðursokkin í eigin
hugsanir, að hún tók ekki eftir því,
hvert hún gekk. Ósjálfrátt hafði hún
gengið upp bratta stíginn sem lá að
villunni. Skyndilega stanzaði hún á
þessum fáfarna vegi, stóð kyrr um
stund og virti fyrir sér skilti sem fest
var á hliðið á gömlu villunni:
Tungumálaskóli.
Kennari: Egon Hohenperch prins.
Sérgrein: talkennsla.
Cecilia Eckert opnaði hliðið rösklega
og gekk að dyrunum. Hún brosti með
sjálfri sér. Þessa villu þekkti hún vel,
jafnvel og hún þekkti sinn gamla vin
Hohenperch prins og það sem um hann
var talað.
Um leið og hún lyfti hendinni til
þess að hringja dyrabjöllunni var lykli
snúið í skráargatinu. Dyrnar opnuðust
og eigandi villunnar stóð fyrir framan
hana.
Hohenperch prins var maður á bezta
aldri, stór og stæðilegur. Gráu hárin
voru vandlega greidd og hann var
glæsilegur í klæðaburði: í röndóttum
buxum og rauðum flauelsjakka.
— Nei, þetta er sveimér óvænt
ánægja og heiður, hrópaði hann.
Cecilia Eckert gekk hægt inn í for-
stofuna og leit í kringum sig. Prinsinn
gekk á undan henni upp lítinn stiga
og opnaði dyrnar á stóru dagstofunni.
— Gjörðu svo vel og fáðu þér sæti.
Þú verður að afsaka að hér er allt á
rúi og stúi, en það er enginn hægðar-
leikur fyrir einmana og gamlan pipar-
karl að halda svona stóru húsi í röð
og reglu.
Þetta var mjög falleg stofa. Húsgögn-
in voru gömul og þung. Umhverfis
lágt borð með glerplötu, sem var fullt
af flöskum voru þrír þægilegir stólar
með mismunandi litu áklæði. Á veggj-
30
FALXINN