Fálkinn - 17.01.1962, Blaðsíða 25

+ '
D 4acfAinA cMi
SIMINN
Við, sem erum alin upp við síma-
hringingar, getum blátt áfram ekki
skilið, hvernig fólk fór að una síma-
lausri tilveru áður fyrr. Það var að vísu
laust við símareikningana, en því má
þó ekki gleyma. að það hefur forðað
mörgum manninum frá geðveiklun, að
geta skeytt skapi sínu á stjórn og gjald-
skrá símans.
Einn kunningi minn, sem vel hefur
þó efni á því að hafa síma, en hefir
hann ekki, svaraði spurningu minni
um það, hvers vegna hann fengi sér
ekki síma, á þá leið, að hann hefði svo
lítið hugmyndaflug. Ég spurði þá hvað
hugmyndaflug kæmi því við að hafa
síma. Jú, hann skorti hugmyndaflugið
til að finna upp ástæðu til að segja
konu sinni í síma, þegar honum dveldist
fram yfir vinnutíma á kvöldin! En
fæstir eiga nú svona meinlausa konu
eins og þessi náungi, svo flestir, sem
geta, hafa síma.
Mjög þykir skorta á það, að íslend-
ingar kunni mannasiði til að segja í
símatólið. Ekki þykir mér það þó
skrítið, því þeir eru lítt kurteisari í ná-
vígi. hvað þá þegar mótstöðumaðurinn
er ósýnilegur og ókunnur. Þegar valið
er skakkt númer, verður samtalið eitt-
hvað á þessa leið: „Hvar er þetta?“
„Ja, hvert ætluðuð þér að hringja?“
„Það kemur þér ekki við, en ég spurði
bara hvar þetta væri?“ „Þér kemur
það sko ekki við, væni minn, og þú
ættir að vita, hvert þú ætlar að
hringja." Bang! Tólið skellur á.
Nú nýlega lenti ég þó í skrítnum
símtölum, sem ljóslega sýna það hve
litlar upplýsingar það eru, að segja
halló í síma. Ég var í vinnunni, og þá
hringdi síminn: „Já, halló.“ „Halló.“
„Jú, halló.“ „Já, ha-alló!“ „Halló, halló.“
Þegar hér var komið sögu, hugsaði
ég með mér, að konan, sem sífellt
hallóaði á mig í símanum, væri líklega
í biluðum síma, og heyrði ekki til mín,
svo ég lagði tólið á, enda vonlaust að
halda símtalinu áfram.
Ekki leið þó langur tími, þar til konan
hringdi aftur, og við héldum áfram að
æpa halló í simann, og sannfærðist ég
nú betur en áður um það, að sími
konunnar væri alvarlega bilaður, því
hún heyrði svo sannarlega ekki til mín.
En þessi kona gafst sko ekki upp fyrr
en í fulla hnefana, því í þriðja sinn
hringdi hún. Ég var nú orðinn hálf
argur yfir þessu bjánalega hallói, svo
ég hugsaði upphátt, sem ég hefði aldrei
átt að gera: „Annað hvort er síminn
ónýtur, eða kerlingin er vita heyrnar-
laus!“ Nú dundu á mér skammirnar
frá aumingja konunni, því hún heyrði
þá í mér eftir allt saman! Ég stundi
upp, að ég hefði haldið, að síminn væri
bilaður, og hún hefði alls ekki heyrt
í mér, því hún hefði ekki sagt annað
en halló í öll þrjú skiptin. Hún sagði,
að ég hefði aldrei annað sagt, en halló,
og hefði hún því talið, að ég heyrði
alls ekki til sín. Ég spurði hana því,
hvers vegna hún hefði sífellt sagt halló,
en ekkert annað. Hún svaraði því til,
að ég hefði átt að segja eitthvað annað
en halló. Ég skammaðist mín mikið,
og bað konuræfilinn afsökunar, og
síðan hefi ég ekki sagt halló í símann.
Unglingar kunna lítið að umgangast
símann og veldur það foreldrum oft
miklu angri. Sérstaklega geta ástfangn-
ir unglingar verið lengi saman á tali,
eins og það ætti nú að vera miklu
eftirsóknarverðara fyrir þá að hittast
persónulega og sitja saman í þögn og
myrkri, en það er ekkert spennandi
að gera það gegnum símann.
Á vissum aldri hafa líka unglingar,
sérstaklega stelpur yndi af því að
hringja í stráka og neita að segja til
sín, en svara bara: „Gettu.“ Svoleiðis
símtal getur dregizt úr hömlu, því
strákum þykir það mikill fengur, að
stelpur skuli hringja þannig í þá.
Alkunna er líka, að drukkið fólk
fær svokallað símaæði, og er það held-
ur óskemmtileg veiki. Það grípur við-
komandi vanalega ekki fyrr en áliðið
er nætur, og þá eru símanúmerin oftast
valin af handahófi, því erfitt er að
hitta á rétt göt, þegar setið hefir verið
að sumbli heila nótt. Ekki er hægt að
lá þeim sem þannig eru vaktir upp
um miðja nótt. þótt þeir bregðizt reið-
ir við, en því miður er lítið hægt að
gera nema bölsótast. Síminn er alltaf
stikfrír og engum lögum hægt að koma
yfir hann.
Hvað sem líður misnotkun símans,
þá er hann orðinn svo ómissandi þátt-
ur í lífinu, að erfitt myndi verða að
vera án hans. Eiginkonurnar fá þar
tækifæri til að tala og nöldra við vin-
konurnar, og léttir það mikið á vesa-
lings eiginmanninum, en hann er að
jafnaði sá, sem minnst notar þetta
þarfaþing.
Dagur Anns.
FÁLKINN 25