Fálkinn - 17.01.1962, Blaðsíða 32

lega mikil einmitt núna. Hún vildi ekki
hugsa um það. Ekki núna. Seinna.
Þegar hún stöðvaði bílinn aftur utan
við hótelið, sat hún um stund með
hendurnar á stýrinu, meðan hún virti
fyrir sér kirkjuna og ráðhúsið í rökkr-
inu, — virti fyrir sér Túbingen, sem
alltaf hafði skipað svo veglegan sess
í hjarta hennar. Allt var eins og fyrr,
og það var eins og tíminn hefði staðið
kyrr. Aðeins fólkið var ekki lengur
hið sama. . . .
Þá varð hún skyndilega gagntekin
gleði yfir því, að hún átti langt og
rólegt kvöld framundan. Ef til vill átti
hún að aka út fyrir bæinn til einhvers
lítils veitingahúss við fljótið, þar sem
enginn þekkti hana og þar sem hún
þurfti ekki að óttast að fólk starði á
hana og vissi allt, sem hefði gerzt í
lífi hennar, allt það, sem hún sjálf hafði
ekki haft hugmynd um, fyrr en fyrir
örskömmu síðan.
Ef Doris var ekki barn Julians....
Hún var búin að setja bílinn í gang
og var í þann veginn að aka af stað
aftur, þegar hótelþjónninn kom að bíl
hennar. Hún opnaði hurðina og tók
fótinn af benzíninu.
— Frú. . . . Maður hringdi fyrir
stuttu síðan. Hann bað mig að skila
til yðar, að hann yrði að ná tali af
yður í kvöld.
Var það bara ímyndun hennar, eða
var augnaráð þjónsins fullt eftirvænt-
ingar og forvitni? Var hún farin að
sjá drauga um hábjartan dag? Hún
sneri sér undan, tók bíllyklana og
spurði.
— Sagði hann til nafns síns?
— Já, það var herra Albert Brandt,
frú. . . .
Framhald í næsta blaði.
Litli bróðir
Frh. af bls. 14.
inn, kinkaði kolli til Lapkins og spurði
stríðnislega:
— Á ég kannski að segja eitthvað, ha?
Lapkin varð rjóður eins og karfi og
uppgötvaði, að hann tuggði ekki vöffl-
una sína heldur endann á servíettunni!
Þannig stóðu málin í ágústlok, dag-
inn, sem Lapkin hleypti í sig kjarki og
bað foreldra Önnu um hönd hennar —
og fékk samþykki þeirra. Ó, hversu þessi
dagur var dásamlegur!
Hið fyrsta sem Lapkin gerði, þegar
hann hafði talað við foreldra Önnu, var
að hlaupa út í garðinn og byrja að elta
Nikolaj. Þegar honum tókst loks að ná
strák, var Lapkin að því kominn að
gráta móðursýkislega af einskærri gleði.
Skjálfandi af geðshræringu tók hann í
annað eyrað á stráknum. Anna, sem ól
sömu þrá í brjósti, var komin á vettvang,
og greip í hitt eyrað á stráknum. Síðan
tóku þau strákinn upp á eyrunum. Ólýs-
anlegur fögnuður og unun uppljómaði
andlit hinna nýtrúlofuðu elskenda og
Nikolaj byrjaði að veina og biðja fyrir
sér.
— Elsku, góða Anna! Kæri, góði herra
Lapkin! Ég skal aldrei gera þetta fram-
ar . ..
Á eftir urðu þau að viðurkenna, að allt
þetta ástríka sumar höfðu þau ekki lif-
að meiri hamingju og fullkomnari unað
en einmitt, þegar þau gátu náð sér niðri
á litla bróður ...
„Nú getur hann ekki rignt, bölvaður.“
Kvenþjóðin
Frh. af bls. 27
x/i dl kjötsoð
Vi tsk. salt
100 g rifinn ostur.
Sveppirnir hreinsaðir og
skornir í þykkar sneiðar.
Smjörið brúnað, sveppirnir
brúnaðir þar í við snarpan
hita, rjóma og soði hellt sam-
an við. Soðið við vægan hita
undir hlemm í 10 mínútur.
Kryddað. Hellt í djúpt, heitt
fat. Rifnum osti stráð yfir.
Borið fram með smjörsteiktu
hveitibrauði. Jafningur þessi
er mjög ljúffengur með nauta-
og kálfasteik.
SVEPPA-EGGJAKAKA
í OFNI.
1 dl hrísgrjón
2 dl vatn
14 tsk. salt
250 g sveppir
35 g smjörlíki
3 egg
3 dl rjómabland
% tsk. salt
2—3 tómatar
Brauðmylsna
30 g smjör.
32 FALKINN
Hrísgrjónin soðin 12—14
mínútur undir þéttum hlemm.
Tekin af eldinum, látin standa
óhreyfð í 10 mínútur. Svepp-
irnir, niðursneiddir, soðnir í
smjörlíkinu við vægan hita í
15 mínútur. Hrært saman við
hrísgrjónin, sett í smurt, eld-
fast mót.
Egg og rjómabland þeytt
saman, sáldrað, hellt yfir
hrísgrjónin og sveppina. Bak-
að við vægan hita nál. 100° í
% klst, eggin eiga að vera
hlaupin.
Tómatarnir skornir í sneið-
ar, raðað ofan á, rauðmylsnu
stráð yfir, þunnt lag, smjörið
sett í bitum ofan á. Sett inn
í heitan ofn 225° í 10 mínútur.
Endurtekning
Frh. af bls. 19.
hún eins blíð og þessi sem
grét.
Það var farið að örla af
degi, og hann langaði enn
meira að komast yfir hana,
og hann bað hana að koma
með sér fram. Hún gerði það
og þau gengu að hurðinni að
salerninu. Það heyrðist ekkert
hljóð fyrir innan. Hann er
sofnaður, sagði hún um leið
og hann tók utan um hana
og kyssti hana tryllingslega.
Hún lagðist þétt upp að
honum, og hann strauk yfir
þrýstin brjóst hennar. Hún
lét undan honum, og þau
gengu inn í hjónaherbergið
og lögðust í rúmið. Hann hafði
læst dyrunum. Hann fann
að hann titraði allur þegar
hann afklæddi hana. Þau
voru eins og villidýr. Á eftir
sofnaði hann. Hún var farin
þegar hann vaknaði.
Það var komið langt fram
á dag. Hann heyrði umgang
frammi og honum var illt í
höfðinu. Það greip hann ein-
hver tómleiki. Hann þrýsti
andlitinu niður í koddann og
grét. Hann fann lykt af ilm-
vatninu hennar í koddanum,
og honum varð óglatt. Honum
fannst hann vera allur ó-
hreinn, og hann vildi komast
í bað.
Hann fór fram. Vinur hans
var í eldhúsinu að drekka
vatn. Þeir brostu hvor til
annars og fóru að tala um
viðburði næturinnar. Hann
skammaðist sín, þegar hann
sagði honum hvað hafði kom-
ið fyrir.
Seinna um daginn fóru þeir
að taka til, og síðan fór hann
heim til sín. Hann vissi að
hann yrði skammaður. Þeir
höfðu ákveðið að hittast á
sama skemmtistaðnum þetta
sama kvöld.
Eftir að hann hafði farið í
bað heima hjá sér, fór hann
að sofa. Það var orðið dimmt
þegar hann vaknaði. Hann
náði sér í hreina skyrtu, burst-
aði skóna sína og föt, fór í
frakka og gekk út til að ná
í strætisvagninn.
Enn einu sinni var komið
sunnudagskvöld. Það hafði
verið rigning fyrr um daginn,
en nú var stytt upp. Þegar
hann kom út úr strætisvagn-
inum spegluðust ljós götunnar
í blautu malbikinu.
Hann bölvaði tilverunni,
einmanaleikanum, bílunum
og þessu káta fólki, sem var
allt í kringum hann. Hann
bölvaði líka sjálfum sér, og
hann fann hvernig einhver
angist og ótti fóru að naga
hann að innan. Þetta tilgangs-
lausa sífellda ráf og leit að
því sem hann aldrei fann....