Fálkinn - 17.01.1962, Blaðsíða 14

IVAN LAPKIN og Anna Zamblitskaja
fylgdust að niður að bröttum fljóts-
bakkanum og settust á eftirlætisbekk-
inn sinn alveg niður við vatnið undir
nokkrum blómlegum pilviðartrjám. —
Hann var ljómandi snotur, ungur mað-
ur og hún var ung og falleg stúlka með
uppbrett nef. Þetta var 1 raun og sann-
leika tilvalinn staður. Hér var hægt að
sitja í ró og næði í skjóli fyrir hinum
hvimleiðu augnagotum forvitins fólks.
Einu áhorfendurnir voru fiskarnir og
hinir fráu „ skautahlauparar“, sem þutu
eins og örskot eftir vatnsyfirborðinu.
Hinir ungu elskendur höfðu meðferðis
veiðistengur, net, dósir með ánamöðk-
um og annað tilheyrandi veiðiskap. Þau
hófu veiðarnar þegar í stað með hinni
einu og sönnu gleði veiðimannsins.
— Guði sé lof, að okkur gefst loks
færi á að vera ein, hóf Lapkin máls og
leit varfærnislega í kringum sig. — Það
er svo margt, sem ég verð að segja yð-
ur, Anna, — svo óendanlega margt.
Þegar ég sá yður í fyrsta sinn . . . Þarna
beit hann á hjá yður! . . . Já, þegar ég
sá yður í fyrsta sinn, þá fyrst skildi ég,
að lífið hefur sinn tilgang. Ég fann, að
nú hafði ég . . . Aftur? Nei, svei mér þá
ef hann hefur ekki bitið á hjá yður aft-
ur! Þetta hlýtur að vera gríðarstórt fer-
líki! . . . Þegar ég hitti yður fyrst, varð
mér strax ljóst, að þér hlutuð að vera
hin mikla og eina og sanna ást, ást, sem
krefst alls og fórnar öllu ... Ekki svona
áköf! Þér skuluð láta hann bíta al-
mennilega á! .. . Segið mér, kæra Anna:
Hef ég nokkra von um að þér munuð
endurgjalda tilfinningar mínar. Nei, svo
mikið þori ég ekki að vona, ég þori varla
að láta mig dreyma um . . . Já, svona nú!
Togið nú í!
Anna togaði í og hrópaði upp yfir sig
af hrifningu. Silfurgljáandi fiskur hékk
spriklandi í loftinu.
-—- Ah! Aborri! Aborri! Takið hann! —
Nei, nú slapp hann af önglinum.
Aborrinn, sem hafði barizt af öllu afli
fyrir lífi sínu, hafnaði í grasinu, sprikl-
aði svolítið og steypti sér síðan ofan í
vatnið.
í ákafa sínum hafði Lapkin gripið
hönd Önnu í staðinn fyrir sporðinn á
aborranum og þrýsti „veiði sinni“ að
vörum sér, ánægður og ruglaður í senn.
Anna kippti höndinni að sér, en of seint:
Hinn hamingjusami veiðimaður hafði
náð að þrýsta kossi á varir hennar .. .
en aðeins einum kossi. Hann reyndi að
fullvissa hana um, hversu heitt hann
elskaði hana. Næstu sekúndur sá hann
ekkert annað í þessum heimi en hana,
gagntekinn hinni fullkomnu sælu veiði-
mannsins!
En ekkert er fullkomið hér á jörðu.
Rætur hamingjunnar eru oft fúnar eða
þá að þær eyðileggjast af tilviljun. Og
þannig var það að þessu sinni. Meðan
þau nutu fyrstu kossanna, hljómaði
skyndilega viðbjóðslegur hlátur í ná-
grenninu. Þau litu óttaslegin upp: í
vatninu stóð allsnakinn strákur. Þetta
var Nikolaj, bróðir Önnu. Vatnið náði
honum í mitti og þarna naut hann þess,
hversu vandræðalegir elskendurnir voru
og glotti illgirnislega.
— Oho! Svo að þú ert að kyssa herra
Lapkin, kallaði hann. — Ho! Ho! Þetta
skal ég segja mömmu.
— Ég reikna með, að þú ... ég vona
fastlega, að þú sért það góður drengur,
að . . byrjaði Lapkin stamandi og blóð-
roðnaði. — það er lítilmannlegt að liggja
á gægjum... það er fráleitt að vera að
blaðra . . . Ég reikna með, að . . .
— Þér getið reiknað með einni rúblu
fyrir þagmælsku mína, sagði hinn ungi
og galvaski piltur. — Ef ég fæ ekki
eina rúblu, þá . . .
Lapkin tók silfurrúblu upp úr pyngju
sinni og rétti Nikolaj hana. Strákurinn
kreppti lófann utan um peninginn, flaut-
aði sigri hrósandi og synti burt frá staðn-
um.
Elskendurnir höfðu ekki skap í sér til
þess að kyssast meira.
Næsta dag fór Lapkin í bæinn til þess
að kaupa bolta og litastokk handa Nik-
olaj. Anna gaf bróður sínum allar þær
tómu öskjur, sem hún fann. Og ekki nóg
með það: Múturnar kostuðu hvorki
meira né minna en mansjettuhnappa
með hundshausum á. Nikolaj tók náðar-
samlegast á móti heiðursgjöfinni, en
skipulagði samtímis kerfisbundnar
njósnir um elskendurna. Hann fylgdi
þeim eins og skuggi. Ekki eitt einasta
andartak gátu þau verið í friði fyrir hon-
um.
— Þessi bölvaði litli þorpari, hvæsti
Lapkin. — Upp á hverju skyldi hann
finna næst?
Allt þetta sumar varð fyrir tilverkn-
að Nikolajs að hreinu helvíti fyrir vesa-
lings elskendurna. Hann hótaði stöðugt
að segja frá öllu saman og heimtaði stöð-
ugt meira og meira fyrir að þegja. Að
síðustu gekk hann svo langt að tala um
vasaúr! Þau urðu að lofa honum úri
strax við fyrsta tækifæri.
Dag nokkurn við miðdegisborðið, þeg-
ar vöflur með rjóma voru á boðstólum,
þá frussaði strákur allt í einu af hlátri,
svo að rjóminn þeyttist yfir hvítan dúk-
Framhald á bls. 32
Smásaga eftlr ANTON TJEKOV
LITLI BRÓÐIR
...
• . J A1 ’ r
'X'
' 1'‘ ; H
' v v ,
. * L

14
FALKINN